Wat
sneu. Zo’n mooie, zonnige herfstdag en dan zo’n treurige foto.
Deze
prachtlijster vloog vanmorgen met een klap tegen ons raam. Dood natuurlijk.
Tegen
beter weten in heb ik de vogel nog een tijd in mijn handen gehouden, in
afwachting van een wondertje. Ze was nog warm. De Oude Muziek die op de
achtergrond klonk maakte de zaak nog wat dramatischer. Natuurlijk moet ik niet
overdrijven. In Italië en andere landen vallen de zangvogels bij bosjes, als
delicatessen naar het schijnt. Maar dit exemplaar vloog een paar minuten
geleden nog vrolijk rond. Toen mij echt duidelijk werd dat het nu een ex-lijster
geworden was, heb ik haar begraven in de tuin.
Toen we
hier net woonden vloog er eens een grote houtsnip tegen de tuindeuren. Die had
een enorme vaart en het gaf een flinke dreun. Ik herkende hem onmiddellijk van
het 100 gulden biljet. Het was de eerste en voorlopig laatste keer dat ik hier
zo’n vogel in de tuin zag. Deze had het overleefd en na een uur suffen vertrok
hij met veel vaart. Zo kan het ook natuurlijk.
