zondag 31 augustus 2014

Keizer Wilhelm in Amerongen

Kasteel Amerongen.

Aan het einde van de Eerste Wereldoorlog (1918) is de Duitse keizer Wilhelm II naar Nederland gevlucht. Tot aan zijn dood in 1941 heeft hij in Doorn gewoond. Dat hij eerst nog geruime tijd in Kasteel Amerongen heeft gelogeerd, is minder bekend. Zijn gastheer daar, namens de Nederlandse regering, was graaf Van Aldenburgh Bentinck. Die voelde er eigenlijk niet zo veel voor, maar hij werd overgehaald door onder anderen zijn zoon en de Commissaris van de Koningin, die hem er aan herinnerden dat Wilhelm en hij beiden lid waren van dezelfde Johanniter orde. Verder zou het maar voor drie dagen zijn, maar dat werd uiteindelijk anderhalf jaar. Dat zal niet leuk geweest zijn voor graaf Bentinck, maar zéker niet voor de Belgische weeskinderen die hij van plan was geweest op te nemen in het kasteel.

Schilderij van Graaf Bentinck als Johanniter ridder en het borstbeeld van Wilhelm.

Bij het afscheid gaf de ijdele Wilhelm een groot borstbeeld van zichzelf kado. Zijn vertrek zal vooral heilzaam zijn geweest voor de nog resterende bomen in de kasteeltuin. De grote hobby van de keizer was namelijk bomen zagen en hier werd excessief uiting aan gegeven. Ook de familie Bentinck zal een zucht van verlichting hebben geslaakt. Het verblijf van Wilhelm betekende voor hen een financiële aderlating. Verder lijkt het mij geen pretje om maandenlang met deze eigenzinnige, onbescheiden man onder een dak te moeten leven. Zijn urenlange politieke betogen en strikte dagindeling waren berucht.

Het tafelzilver heeft de familie Bentinck zelf gehouden.

Op het kleine balkon in de eetzaal, rechtsboven op de foto, werd meestal gemusiceerd. Dat werd door Wilhelm afgeschaft omdat de muzikanten dan op zijn bord konden kijken. Meer waarschijnlijk is, dat hij er een probleem mee had dat zijn misvormde hand te zien was. Voor het balkon werd nu een groot schilderij opgehangen, maar iemand van het personeel had daar een heel klein kijkgaatje in gemaakt. Dat kwam bij een restauratie aan het licht.

Hier tekende Wilhelm II de abdicatie.

Aan dit kleine bureautje, rechtsachter op de foto, werd op 28 november 1918 door Wilhelm II de abdicatie getekend. Daarmee kwam officieel een einde aan het Duitse keizerrijk.

Vertrekken van de keizer en zijn echtgenote.


Een bezoek aan Kasteel Amerongen kan ik aanbevelen. Het gebouw staat vol met kunst en antiek en heeft een interessante geschiedenis. In de voormalige stallen wordt een prima biertje geserveerd, De Leckere.

De voormalige stallen.

woensdag 27 augustus 2014

Kate Bush


Vandaag lees ik zoveel mogelijk recensies van het concert dat Kate Bush gisteren gaf, het eerste in 35 jaar. Dit is niet geheel vrij van zelfkwelling, aangezien ik mijzelf als een grote fan beschouw (ik schreef het hier vorig jaar al), maar niet tot de 100.000 uitverkorenen behoor die een van de 22 concerten in Londen gaat zien. Vette pech, Wim.


Kate Bush is eigenlijk de enige van mijn concertverlanglijstje die ik niet gezien heb. Bij wijze van surrogaat reconstrueer ik de setlist van 24 nummers maar op mijn iPod. En nu maar hopen op een videoregistratie van het geheel en wachten op de triomfantelijke terugkeer van die ene collega die er wèl bij was. En dezer dagen veel, héél veel Kate Bush draaien, waarschijnlijk tot wanhoop van mijn omgeving die het toch wel specifieke stemgeluid van Kate maar zozo vindt.

dinsdag 26 augustus 2014

Oud Brood



Gezien in Museum De Lakenhal: Preparations van de Limburgse kunstenaar Roy Villevoye (1960). De man met het kruis in dit kunstwerk uit 2009 ziet er zo levensecht uit, is zo 'aanwezig', dat ik mijn commentaar slechts durf te fluisteren naar mijn metgezel. Het is te vinden in de 'religieuze zaal' van dit Leidse museum, waar bijvoorbeeld ook het bekende drieluik Het Laatste Oordeel (1526) van Lucas van Leyden staat opgesteld. Dit stuk imponeert mij alleen vanwege het formaat, dan kan ik de drieluiken van Jeroen Bosch toch beter waarderen. 

Een ander interessant object in deze zaal is het zogenaamde "wonderbrood". Volgens de overlevering was dit een brood dat tijdens een hongersnood in Leiden, in de veertiende eeuw, op miraculeuze wijze een steen werd. Omdat een vrouw weigerde een brood te delen met haar buurvrouw, zou God het brood in een steen hebben veranderd. Sindsdien werd het lange tijd als een relikwie vereerd. Misschien was het een aardig idee geweest om destijds wat stenen in brood te veranderen, om zodoende de hongersnood wat te lenigen.

zondag 24 augustus 2014

Tussen land en water



Op de dijk bij het plaatsje Millingen aan de Rijn, niet ver van Nijmegen.
Een fijne omgeving, ik schreef het al vaker. Met enige fantasie zou je dit het land van Fransje Hermans kunnen noemen, de eigenlijke hoofdpersoon van Tommy Wieringa's Joe Speedboot. Iets verderop ligt Huissen, dat min of meer model heeft gestaan voor het fictieve dorp Lomark in het boek.


Over Millingen (krap 6000 inwoners) zou je ook best een roman kunnen schrijven. Op Wikipedia lees ik: "De inwoners waren door de ligging van het dorp altijd voornamelijk op elkaar aangewezen en verenigden zich in talloze clubs. Van sommige soorten verenigingen zijn er twee: Dröge en Natte. Dit door een splitsing van de schutterij begin 20e eeuw. Die splitsing veroorzaakte de verdeling van de inwoners in twee 'kampen': De Natten en de Drögen. Die verdeling zette zich door in andere verenigingen, zoals de beide fanfares. Hoewel een eeuw later de kou wel uit de lucht is, bestaat er nog steeds een scheidslijn die je ziet binnen clubs, middenstand en soms zelfs families".

Prachtig toch? Dàt boek zou ik graag lezen. Nog een anekdote uit wikipedia:
"De katholieke Sint-Antonius van Paduakerk in Millingen beschikt over bijzondere biechthokjes. Aangezien de werknemers van de scheepswerf in het dorp door hun werk in de lawaaiige fabriekshallen en aan de schepen vaak hardhorend waren en gewend waren zeer luid te spreken, zijn er dubbele deuren in de biechtstoelen gezet, zodat de biecht toch nog vertrouwelijk kon worden afgenomen".

Aan de andere kant van de dijk.

vrijdag 22 augustus 2014

Hopbeleving


Grappige cartoon van Peter van Straaten. En heel treffend, zoals altijd.
Dit is het imago wat bierdrinkers vaak nog hebben. Morsige rokers met een buik, middelbare mannen met baarden en truien. Zwelgers, vergeleken met de verfijnde wijnproevers. Je ziet het ook in de supermarkten. Hoewel het aanbod van de wat duurdere speciaalbieren gestaag toeneemt, wordt alles vaak nog rommelig neergezet. In tegenstelling tot de wijnafdeling. Daar staat alles ordelijk in de schappen, keurig gelabeld met jaartal, herkomst en toelichting over de smaak en de gelegenheid.

En dat terwijl Nederland, wat betreft bijzondere bieren, allang niet meer onderdoet voor België. De betere (meestal kleine) brouwerijen doen er alles aan om serieus genomen te worden door de fijnproevers. Soms schiet men een beetje door: Dit Superieure Pilsner heeft een mooie volle smaakaanzet van verfijnde zuren en fruitige bloesemtonen, voorzien van zachte ronde kruidencombinaties met een brede aromatische gerststructuur. Het bier heeft een karaktervolle mondvullende smaakbeleving met harmonieuze uitloop naar rijpe fruittonen. De afdronk is lang en intens met een hoogwaardige, strak sappige hopbeleving las ik op een etiket. Het lijkt wel een wijnseminar.


Toch zijn de jubeltonen in dit geval volkomen terecht. Château Neubourg, gestoken in een kek blauw en slank flesje, is prijzenwinnend bier en op dit moment het vlaggenschip van de Gulpener Bierbrouwerij. Het is sowieso prachtig wat in deze familiebrouwerij gepresteerd wordt. Op duurzame, milieuvriendelijke wijze worden er de lekkerste kwaliteitsbieren gebrouwen met Limburgse grondstoffen. De biologische biertjes zijn fantastisch. De brouwerij heeft eigen hopvelden, tijdens een fietsvakantie in Limburg kwamen wij er toevallig langs. Een volgende keer wil ik graag eens de brouwerij bezoeken. De wijze waarop Gulpener zich tegenwoordig presenteert, doet me sterk denken aan La Vialla (Toscaans verzendhuis, geen bier).

De hoptuin.

woensdag 20 augustus 2014

Ils sont fous ces traducteurs


In Almere heb je een 'stripheldenbuurt', daar wonen mensen in de Katrien Duckstraat en de Guus Gelukstraat. Heel origineel, waarschijnlijk waren de Oranjes, Hollandse meesters en zeehelden op. En wat een waardering voor het beeldverhaal spreekt hier uit. De hoofdonderwijzer van mijn oude basisschool draait zich nu waarschijnlijk om in zijn graf. In mijn schooltijd waren strips verderfelijke plaatjesboekjes voor potentiële analfabeten. Die werden onmiddellijk in beslag genomen, als je niet uitkeek. Ik was een grootverbruiker van boeken èn strips maar heb daar, bij mijn weten, nooit enig intellectueel nadeel van ondervonden.

Ook het deftige boekenmuseum Meermanno in Den Haag besteedt tegenwoordig permanent aandacht aan het beeldverhaal. Binnenkort is Donald Duck aan de beurt, als onderdeel van de tentoonstelling Duizend jaar vogels in honderden boeken. Want ja beste mensen, Donald is een eend, je zou het bijna vergeten. Ik bezocht Meermanno voor de tijdelijke expositie over het stripblad Pep, waar ik als kind een abonnement op had. Een warm weerzien, met veel oude nummers en originele tekeningen.

Nog helemaal in de ban van dit hervonden jeugdsentiment herlas ik een verhaal van Asterix, waar tot m'n grote schrik en ergernis van alles in veranderd was: kleuren, titel, teksten en zelfs namen van hoofdpersonen! De bard Assurancetourix heet nu ineens Kakofonix en stamhoofd Abraracourcix werd Heroïx. In 2002 al zijn de albums opnieuw vertaald, dat had van mij niet gehoeven. Integendeel, van sommige dingen moet je gewoon afblijven. Asterix is daar één van. Rare jongens, die vertalers.


dinsdag 19 augustus 2014

Oude Tijden


Vorige week nog was de AVRO in Naturalis, en vandaag al weer een cameraploeg van Andere Tijden, het geschiedenisprogramma van de VPRO. Presentator Hans Goedkoop interviewde paleontoloog John de Vos bij het schedelkapje van Dubois. De uitzending is in maart 2015 gepland.

zondag 17 augustus 2014

Rondje Leidse musea

Leeuwentemmer, Cabaret Mechanical Theatre

Leuk rondje Leidse musea gemaakt. Gestart in Rijksmuseum Volkenkunde met de expositie Leve de mens! - Inheemse volken gefotografeerd door Jimmy Nelson. Echt heel goed. Liefhebbers kunnen (gratis) een mooi portret van zichzelf laten maken. Nog te zien tot en met 7 september. Aanrader.

Vervolgens in de Lakenhal de tentoonstelling Gerrit Dou. The Leiden Collection from New York, met schilderijen uit de Gouden eeuw. Nog te zien tot en met 31 augustus.

Daarna het Rijksmuseum van Oudheden. De expositie Gouden Middeleeuwen toont prachtige archeologische vondsten uit de vroege middeleeuwen, o.a. fraai glaswerk. 26 oktober is de laatste dag van deze expositie.

The great fishtank in the sky, Cabaret Mechanical Theatre

Big Wave Machine, Cabaret Mechanical Theatre

Tenslotte Museum Boerhaave, een wetenschapsmuseum vol objecten uit de wereld van de natuurkunde en geneeskunde. Maar het leukst vond ik hier toch wel de familietentoonstelling Circus Boerhaave met een groot aantal automaatjes, te bedienen door een druk op de knop. Ontzettend grappig en raar en meestal volstrekt nutteloos. Dit zegt waarschijnlijk meer over mij. Ik was in mijn jeugd ook al niet weg te slaan bij die automaten met musicerende aapjes bij V&D. Daar moest dan wel een dubbeltje, of misschien zelfs een kwartje in. De automaatjes bij Boerhaave zijn van Cabaret Mechanical Theatre, en nog te zien tot de herfstvakantie.


donderdag 14 augustus 2014

Pokey LaFarge


Zaterdag gaf Pokey LaFarge een geweldig concert in Bloemendaal.
Openluchttheater Caprera is een prima plek als je mooi weer hebt (en dat hadden wij). Het is een amfitheater in een park, tussen de bomen.


De muziek van Pokey LaFarge is niet in een genre te vangen: retro jazz, string ragtime, country blues en western swing. Zijn begeleidingsband, The South City Three aangevuld met 3 blazers, was ontzettend goed. Wat een muzikanten! En zelfs het voorprogramma was de moeite waard, Luke Winslow-King en Esther Rose. De 'act' van dit (gelegenheids)duo deed me denken aan de film Walk the line over Johnny Cash en June Carter.

Het was de laatste dag van de Europese tour, op zondag vertrokken de heren en dames weer naar naar de USA. Binnenkort treden ze op in St. Louis, Nashville, Chicago en Kansas City, maar wij zagen ze vanaf een duintopje in Bloemendaal.

dinsdag 12 augustus 2014

Lucia de Berk: Lucia de B. Levenslang en tbs


Ik las Lucia de B. Levenslang en tbs (2010), geschreven door Lucia de Berk. Waarschijnlijk kent iedereen in Nederland "Lucia de B.", jarenlang werd zij in de media afgeschilderd als een psychopathische seriemoordenaar. Ze belandde in de gevangenis, maar bleek uiteindelijk onschuldig te zijn. Het ongelooflijke verhaal kun je hier uitgebreid teruglezen op wikipedia.

Zelf was ik in de eerste instantie geïnteresseerd geraakt door de bemoeienissen van Maarten 't Hart met deze zaak (hij schreef ook het voorwoord van dit boek), maar ik werd toch vooral geraakt door een uitzending van NTR Academie waarin De Berk zelf over haar ervaringen verteld. Die uitzending kun je hier terugzien (aanrader).

Heel in het kort: Lucia de Berk (1961) is een Haagse verpleegkundige die in 2001 gearresteerd werd op verdenking van moord en poging tot moord op een aantal van haar patiënten. Er waren zo veel sterfgevallen tijdens haar diensten, dat het geen toeval meer kon zijn volgens de ziekenhuisdirectie en justitie. Zij werd in 2003 tot levenslang veroordeeld en in hoger beroep, een jaar later, kwam daar nog eens tbs met dwangverpleging bovenop. Er was totaal geen bewijsmateriaal, maar gek genoeg pleitte dat juist tegen haar: "u bent zo geraffineerd te werk gegaan dat er geen sporen zijn". Hoe Kafka wil je het hebben?

In de loop der jaren werd er door diverse deskundigen op gewezen dat er sprake was van een gerechtelijke dwaling, maar de zaak werd pas in 2008 heropend en in 2010 volgde de definitieve vrijspraak. De Berk was zo fortuinlijk dat zich een aantal 'buitenstaanders' met haar zaak bemoeiden, want van justitie en de vooringenomen rechtbank had zij namelijk niets te verwachten. Het meest schokkend vind ik eigenlijk nog dat dit nare verhaal zich in Nederland afspeelt en niet in een of andere bananenrepubliek of in het Oostblok. Het zou jou of mij zomaar ook kunnen gebeuren.

Media maakten een heks van Lucia.

Het boek van De Berk lijkt soms een soort afrekening met de mensen die haar zo enorm gedupeerd hebben. Het behandelt niet de inhoudelijke kanten van de strafzaak, maar is een zeer persoonlijk verhaal over haar ervaringen. Het is benauwend en aangrijpend om te lezen over de vernederingen en pesterijen door justitie en gevangenispersoneel, de onmacht en woede, haar herseninfarct, het moeten meemaken dat bijna iedereen zich tegen je keert, de mediahype: Zuster Dood moet en zal hangen, daar komt het toch op neer. Het heeft alle kenmerken van een hedendaags heksenproces of een Nederlandse Dreyfusaffaire. Het verhaal stopt in 2004, midden in de ellende, als zij naar Nieuwersluis wordt overgeplaatst.

De Berk drukt ons op het hart toch vooral kritisch te blijven over wat er in de kranten staat. Zelf nadenken en je niet laten meeslepen door massahysterie. Ik sluit me hier graag bij aan.

vrijdag 8 augustus 2014

T. rex in Katholieke Illustratie


In de Katholieke Illustratie van 30 september 1948 stond een luchtig artikel over de constructie (Een reuzen-legpuzzle) van een T.rex skelet in het American Museum of Natural History (AMNH) in New York. Het weekblad Katholieke Illustratie was destijds een van de grootste tijdschriften van Nederland. Het is leuk om te zien dat de Tyrannosaurus rex 66 jaar geleden ook al een echte publiekslieveling was, verder zie ik eigenlijk alleen maar verschillen met nu. Het artikel staat overigens vol fouten.

De T.rex wordt beschreven als een voorhistorisch monster dat tienduizenden jaren geleden leefde aan het einde van het Krijt, een schrikwekkende reus die misschien nooit door mensen is gezien. Ik neem aan dat in 1948 toch ook wel bekend was dat het Krijt zo'n 65 miljoen jaar geleden eindigde en dat mensen en dino's niet in dezelfde tijd geleefd hebben. De voorzichtige toon zal wel ingegeven zijn door de katholieke signatuur van het blad, dat in 1968 opging in nota bene de Nieuwe Revu.


Opvallend op de foto's vind ik de rechtopstaande pose van de T.rex, de staart achter zich aan slepend, als een soort Godzilla. Tegenwoordig wordt een T.rex altijd afgebeeld met torso en staart horizontaal. Recente studies hebben aangetoond dat dit wetenschappelijk gezien de juiste positie is.


Afgaande op de tekst van het artikel denk ik dat het hier gaat om het holotype, de eerste benoemde Tyrannosaurus rex, in 1902 gevonden in Montana door fossielenjager Barnum Brown, een nogal Indiana Jones-achtige figuur. Dit skelet heeft daarna inderdaad jaren in het AMNH in New York gestaan, maar is in 1941 verkocht aan hun grote concurrent het Carnegie Museum of Natural History in Pittsburgh. De foto's van de puzzle zullen dan ook uit dat jaar dateren. In 2008 is dit skelet na een grondige update alsnog neergezet in de correcte "nieuwe" pose.

Het Carnegie Museum betaalde voor deze bijzondere T.rex slechts 7.000 dollar. Een heel verschil met de 5 miljoen euro (6,8 miljoen dollar) die Naturalis straks gaat neertellen voor haar T.rex. Voor 100.000 dollar (inclusief verzendkosten) heb je overigens al een heel mooi (en betaalbaar) afgietsel van de populaire T.rex Stan. Daar zijn er al tientallen van verkocht.

Het AMNH in New York heeft zelf ook een T.rex gehouden. Sinds 1915 staat hier een prachtig skelet, door Brown gevonden in 1908. Lange tijd waren dit de enige twee exemplaren ter wereld.

Met dank aan Nico voor het knipsel.

dinsdag 5 augustus 2014

Vossen, duiven en wielrenners

Vos in de duinen bij Katwijk.



Een vos tegenkomen in de duinen vind ik nog steeds bijzonder, ook al staan ze soms zelfs te bedelen als een hondje bij een picknickbank langs het fietspad. Vorig jaar heb ik er toch meer gezien dan nu, ik weet niet wat hiervan de reden is of waar ze gebleven zijn. In ieder geval lijken de duinen nu weer een veiliger plek voor de meeuwen, om er te nestelen. Er zijn er veel uit het dorp verdwenen en hun plaats is vervolgens weer ingenomen door een enorme zwerm brutale kauwtjes.

Dit kan natuurlijk ook aan het succesduo Arend en Buijsert liggen, dat sinds vorig jaar actief is in het centrum. Over deze aanpak heb ik inmiddels toch wat bedenkingen omdat er zo nu en dan ook een onschuldige duif te grazen genomen wordt. Deze wordt dan en public verscheurd, een bloederig tafereel, maar de gemeente vindt het allemaal best omdat "duiven toch ook plaagdieren zijn". Hoe ze dit in Venetië opgelost hebben schreef ik eerder hier.

Over plaagdieren gesproken, in de weken van De Tour kregen wielrenners het weer massaal op hun heupen en trokken racend, spuwend en schreeuwend door het duinlandschap. Ik zou zeggen: ga fijn rondjes rijden in Ahoy met z'n allen. Op dit filmpje komt het vosje (van de foto's) bijna onder de wielen van zo'n sportliefhebber.

maandag 4 augustus 2014

Wie O Wie


Zo heb je een tomaat


En zo heb je een tomaat met een tunnel er doorheen!
Wie o wie heeft dat zo snel voor elkaar gekregen?

prille tomaat

Wij dachten deze zomer eens flink uit te pakken met een mini-moestuin, een paar bakken met tomaten-, pompoen- en paprikaplanten. De pompoenplanten groeiden het snelst, maar een pompoen heb ik nog niet gesignaleerd. Wel een paar prachtige gele bloemen. De paprikaplant is nog steeds een zorgenkindje. De tomatenplanten zijn inmiddels uitgegroeid tot een enorm struikgewas, maar alle bladeren waren al snel geperforeerd door een mystery guest.

geperforeerd struikgewas

Tot onze vreugde kwamen er wel vruchten aan, vier á vijf tomaten, een door ons gekoesterde oogst. Inmiddels zijn alle tomaten, op één na, doorboord. Hieronder een compositietekening van de mogelijke dader.

wanted

zaterdag 2 augustus 2014

Tekens van leven


Echt vrolijk word ik er niet van, als ik deze dagen de krant opensla. Van politieke spelletjes en economische pesterijen tot regelrechte oorlog. Ik weet het ook wel, het is van alle tijden, maar leg dat dan maar uit aan het individu dat wordt vermorzeld door de mechanismen. Zijn/haar leed is niet te overzien.

Als je (net als ik) enige behoefte hebt aan relativering, kun je goed terecht bij de Tao Te Tjing, een belangrijk boek uit het Taoïsme waarin wordt uitgelegd hoe het leven, de wereld in elkaar zit en hoe jij zelf op harmonische wijze je plaats in het geheel kunt innemen. Deze Chinese bundel van 81 korte filosofische teksten stamt uit de zesde eeuw v.C. en wordt toegeschreven aan Lao Tse (Laozi).

Het nogal raadselachtige boek is ontzettend vaak vertaald en er zijn heel veel interpretaties mogelijk. Voor een hele mooie Nederlandse bewerking kun je terecht op de prachtige website van Roeland Schweitzer en George Burggraaff: tekens van leven. Op deze inspirerende website, die sinds 2002 in ontwikkeling is, staan inmiddels twee verschillende versies compleet met toelichting en verwijzingen. Elk van de 81 teksten is voorzien van een schitterende foto.

Dit jaar is begonnen aan een derde versie, speciaal voor kinderen. Een project dat doorloopt tot in 2018. Een erg leuk initiatief. Deze teksten zijn vaak vrolijk en blij en meestal verrassend nuchter. Je kunt gratis een berichtje krijgen als er weer een nieuwe pagina klaar is (aanrader). In de eerste instantie moest ik hierbij denken aan het boek van Benjamin Hoff: The Tao of Pooh, uitgegeven in de jaren tachtig. Maar dat is toch iets heel anders. Daarin wordt aan de hand van een kinderboek het Taoïsme aan volwassenen uitgelegd.

In de Tao Te Tjing is veel aandacht voor leiderschap, wijsheid, geweldloosheid en leven in harmonie. Tekst 80 bijvoorbeeld is ook nu weer/nog actueel:


Tao tekst 80:  Het ideale land.

Zorg voor een klein land, met weinig mensen.
Zorg dat ze wapens hebben, maar dat ze deze niet gebruiken.
Zorg dat de mensen de dood serieus nemen en niet rond gaan trekken,
zodat ze de boten en rijtuigen die ze hebben niet gebruiken
en ook niet met hun wapens dreigen.
Laat ze weer geknoopte touwtjes gebruiken
en laat ze genieten van hun voedsel,
van hun kleding, hun vredige woning, hun goede gewoontes.

Ze kunnen elkaars woonplaatsen zien,
het geluid van elkaars kippen en honden horen,
maar ze zoeken elkaar tijdens hun hele leven niet op.

(bron: Roeland Schweitzer, tekens van leven)