woensdag 30 januari 2019

Strand vandaag. Dode zeekoeten.

De zielige vogel op het strand (in de vorige blogpost) was een zeekoet.

Vandaag lagen er een aantal dode zeekoeten op het strand tussen Katwijk en Noordwijk. Op de waddeneilanden zijn er zelfs al honderden gevonden, doodsoorzaak onbekend.

Dode zeekoet (niet de zieke vogel uit de vorige blogpost).

Het strand was erg vies vandaag.
Oud afval, plastic met zeepokken, hout.
In de verte zie je Noordwijk.


Dode zeekoet. Iemand heeft de plek al gemarkeerd.

Ontzettend sneu vind ik dit.

maandag 28 januari 2019

Strand vanmiddag. Hagelbui.


Hagelbui op verlaten strand.




Zielige vogel. Welke soort? Helaas bang voor Apollo.


Einde van de bui.

dinsdag 22 januari 2019

Terug die girorekening!

De WRR (een adviesraad voor de regering) pleit in een recent rapport voor de oprichting van een staatsbank. Er zou een publiek, niet-commercieel en vooral betrouwbaar alternatief moeten komen waar burgers terecht kunnen voor hun alledaagse bankzaken. Een volksbank, een nutsbank, “een soort Rijkspostspaarbank” zeg maar.

Dit is de gotspe van het jaar want zo’n bank hadden we  al in Nederland, namelijk… de Rijkspostspaarbank en de Postcheque en Girodienst, later samen de Postbank. Een prachtige, succesvolle bank voor iedereen. In de jaren 90 zorgvuldig de nek omgedraaid en uitgeleverd aan de grootste graaibank van Nederland, de ING. Snelle jongens, arrogantie, enorme schandalen, criminaliteit en boetes, bonussen en salarissen buiten proportie.

Het grootste schandaal is nog dat deze bankpiemels in de slipstream van alle reorganisaties een ander mooi bedrijf hebben kapotgemaakt: Postkantoren BV. Want dat schijnt iedereen vergeten te zijn inmiddels, het is de ING (halve eigenaar) die hier de stekker uittrok omdat ze het als ‘sjieke bank’ ordinair vond in hetzelfde pand te zitten als PTT Post (andere helft). De ING heeft Nederland van z’n postkantoren beroofd. Ook nog.

Na er eerst jarenlang de boel verziekt te hebben. Een dienstverlenend bedrijf moest commercieel worden, met targets. Nietsvermoedende klanten die om een postzegel kwamen moest zonodig ook een staatslot of een doorlopend krediet aangesmeerd worden. De megawinsten van ING leken nooit aan het postkantoor ten goede te komen. Dat bedrijf werd uitgehold en afgeknepen, het moest doodbloeden om het bestaansrecht te kunnen ontzeggen. Uiteindelijk kwam de sluiting en het personeel werd midden in de crisis het bos ingejaagd. Vaak op een kansloze leeftijd voor de toch al magere arbeidsmarkt.

Met de Postbank kreeg de ING (1,7 miljoen rekeninghouders) er in een klap bijna 8 miljoen girorekeninghouders bij. Ik kan mij echt niet voorstellen dat die allemaal zo geweldig tevreden zijn geweest met deze gedwongen transfer of met de ING-vlag zoals die er nu bijhangt. Dus:

Terug die Rijkspostspaarbank!
Terug die girorekening!
En niet te vergeten: terug dat Postkantoor!!


donderdag 17 januari 2019

Breedbeeld


Vaak lees ik in historische verslagen van veldslagen of oorlogen over paarden die met duizenden, tienduizenden soms, tegelijk met hun berijders gewond raken of gedood worden. Een afschuwelijk mentaal beeld.

Misschien raar, maar ik zie dan in de eerste instantie paardenogen. Paardenogen vind ik vaak ontroerend mooi. Hun blik melancholiek.



Op deze foto van Apollo’s oog kun je mooi zien dat paarden een lange, horizontale pupil hebben. Ze zien alles in breedbeeld. Paarden zijn vluchtdieren en moeten constant op hun hoede zijn. Zij kunnen bijna 360 graden van hun omgeving zien, omdat hun ogen aan de zijkant van het hoofd liggen. De ogen nemen onafhankelijk van elkaar waar. Alleen de gebieden vlak voor en vlak achter zich kunnen paarden niet zien. In de verte zien ze heel scherp, maar onscherp van dichtbij. Als Apollo iets interessants opmerkt knikt hij met zijn hoofd om de afstand in te schatten.

donderdag 10 januari 2019

Napoleon in Katwijk


Dit is de uitwatering bij Katwijk, hier mondt de Oude Rijn uit in de Noordzee. Deze foto is van april vorig jaar. Het was een heldere dag en aan de horizon zie je tussen het donkerblauw van de zee en het lichtblauw van de hemel een lange grijze strook. Dat is vieze smog. Maar daar gaat het nu even niet om.

Het is bijna niet te geloven, maar hier op het strand, bij de uitwatering heeft Napoleon ooit gepicknickt. Op donderdag 24 oktober 1811 om precies te zijn. De keizer was met zijn vrouw Marie-Louise vanuit Haarlem (waar onder andere Teylers Museum werd bezocht) onderweg naar Leiden, maar Napoleon was vanaf Hillegom niet verder gereisd met zijn vrouw en de stoet van ruiters en rijtuigen. In plaats daarvan had hij een omweg langs Katwijk genomen omdat hij hier de nieuwe sluizen en de stoommachine wilde zien. 

Terwijl Napoleon het enorme werk dat hier tot stand was gebracht bewonderde zag hij tot zijn ongenoegen een Engels oorlogsschip voor de kust kruisen. Toen hij hoorde dat hij en zijn staf zich binnen schootsafstand daarvan bevonden, besloot hij uitdagend dat de lunch op het strand zou worden gebruikt. Er werd een tafel aangesleept en gedekt voor het gezelschap. Vanaf het schip loerden de Engelsen met hun kijkers naar het tafereel, maar beseften kennelijk niet wie daar zat. Dat had nog heel raar kunnen aflopen.

De keizer zat daar met zijn begeleiders (drie generaals) heerlijk in het zonnetje. Het was een mooie herfstdag met een temperatuur die opliep tot 12 graden Celcius. Marie-Louise en entourage waren al om half één in Leiden gearriveerd, tot grote schrik van het plaatselijk ontvangstcomité zonder Napoleon dus. Na de lunch op het strand begaf het keizerlijk gezelschap zich in draf alsnog naar Leiden.*

Een mooi verhaal. En misschien was Napoleon zelfs niet de eerste keizer die in Katwijk kwam aanwaaien. Het kan zijn dat de Romeinse keizer Caligula hem voorging in 39 nC, maar dat is omstreden en niet zeker. Caligula leidde een strafexpeditie over de Rijn en had daarna invasieplannen voor Britannia. De Rijn was de grens van het Romeinse rijk en bij Katwijk aan zee stonden versterkingen om de grens te bewaken. Aan de overkant woonden onbeschaafde lieden zoals Noordwijkers.

maandag 7 januari 2019

Inside Bol.com

Een menselijke mierenhoop, hallen met eindeloos lange gangen, donker en laag, met aan- en uitfloepende tl-balken, de hele dag kunstlicht en geen frisse lucht. De werkomstandigheden van een orderpicker bij een grote webshop laten veel te wensen over. Ik zou bijna zeggen een kip in een legbatterij is beter af. Misschien moet er voor deze branche dan ook maar een keurmerk komen, met scharrel- en vrije uitloopmedewerkers en aandacht voor welzijn, extra ruimte en afleiding.

Rond de feestdagen stond in de Volkskrant (HIER €) een lange en smeuïge reportage Binnen bij Bol door Jeroen van Bergeijk. Hij was vijf weken lang undercover in een distributiecentrum van webwinkel Bol.com gaan werken. Een treurig, maar bij vlagen ook hilarisch verhaal dat ik hoofdschuddend gelezen heb. Respect voor de werknemers lijkt bij dit bedrijf ver te zoeken.

Vandaag besteld, morgen in huis – dat heeft een prijs… voor de medewerkers, zo blijkt uit het verslag van Van Bergeijk. Hoge werkdruk, targets, scorelijsten, in onwaarschijnlijk hoog tempo 25 tot 30 kilometer (schatting van de journalist) per dag lopen, trap op trap af, langs eindeloze schappen met spullen. Vernederende controles bij vertrek, afgesnauwd en gepiepeld worden door autoritaire Oost-Europese ‘chefs’, willekeur bij roosterindeling. 

Alles nog wel binnen de rekbare mogelijkheden van de wet natuurlijk. Ongeveer het minimumloon en na maximaal anderhalf jaar sta je op straat, anders moet je een contract aangeboden krijgen. Over jouw rug en arbeid wordt door allerlei figuren en bedrijven dik verdiend, bijvoorbeeld het uitzendbureau dat ook nog een rol speelt bij de huisvesting: met z’n vieren voor 1600 euro per maand in een caravan op een camping. Er zijn honderden van die caravans, dus ga maar na.

Ik heb hier geen fijn gevoel bij. Wil ik shoppen bij een winkel die op een dergelijke manier met haar personeel omgaat?

In een terzijde van dit artikel lees ik dat Bol.com ook een van de grootste sekswinkels van Nederland is, met ruim 19.000 verschillende artikelen in die categorie. Dat wist ik niet. Dat verklaart dan wellicht ook de blik van de bezorger als hier weer eens zo’n wit-blauw doosje met een boek wordt afgegeven. ‘Veel plezier ermee’. ‘Ja dat zal wel lukken’. 

Voorlopig maar weer naar de gewone boekwinkel dus (ook online).

dinsdag 1 januari 2019