Ik las
De passie volgens G.H. (1964) van de Braziliaanse schrijfster Clarice Lispector
(1920-1977).
Aan eventuele lezers. Dit boek is als ieder ander boek. Maar ik zou blij zijn als het alleen zou worden gelezen door mensen met een volwassen ziel.
Aan eventuele lezers. Dit boek is als ieder ander boek. Maar ik zou blij zijn als het alleen zou worden gelezen door mensen met een volwassen ziel.
Met deze
eerste regel van haar korte voorwoord zet de schrijfster gelijk de toon van dit
intense boek. Het is niet gemakkelijk. Toch gebeurt er niet veel, het aantal
handelingen is beperkt. De kunstenares G.H. (haar echte naam komen we niet te
weten) ruimt de kamer van haar vertrokken dienstmeisje op. Zij plet hierbij een
kakkerlak. Meer is het eigenlijk niet. Maar deze schijnbaar onbeduidende actie
zet een eindeloze reeks overpeinzingen bij de hoofdpersoon in gang, een
afdaling in haar diepste wezen. Ze filosofeert over hemel en hel, mens en
mens-zijn, goddelijke en menselijke liefde. Met de Passie uit de titel kan zowel hartstocht als het
lijdensverhaal bedoeld worden.
Het raadselachtige
boek deed me meer dan eens aan Kafka denken, maar ik kan niet precies verklaren
waarom. Misschien is het de benauwende sfeer, of anders de belangrijke rol van
een insect. Misschien is het Clarice Lispector zelf, ik vind haar een
mysterieuze schrijver. Ik heb nu drie boeken van haar gelezen, waarvan ik Het uur van de ster het mooist vond.
★★★☆☆