Van de
Engelse schrijver David Mitchell wil
ik graag ‘alles’ lezen, Dertien was voor mij zijn vierde
boek tot nu toe. De verscheidenheid van zijn romans is indrukwekkend: spanning,
humor, horror, historisch – het maakt kennelijk niet uit. Hij maakt het extra
interessant door personages in verschillende boeken te laten opduiken. Dat is
ook nu het geval.
In Dertien (2006) worden we meegesleept in
de belevingswereld van een puber. We volgen de hoofdpersoon Jason gedurende een jaar (een maand per
hoofdstuk). Jason stottert en wordt zwaar gepest op school. Het is een
gevoelige jongen die gedichten schrijft, maar zeer zeker geen ‘watje’. Soms is
hij wat argeloos, maar vaak heeft hij goed in de gaten hoe personen en
situaties werkelijk in elkaar zitten. Langzaamaan ontstaat er een omslag in
zijn denken.
Voor mij
kwam het boek pas na een derde ‘op gang’, maar toen kon ik het niet meer
wegleggen. Je kruipt in de huid van deze dertienjarige, het is spannend en je
zit soms op het puntje van je stoel. Het verhaal speelt in 1982 en ik vraag me
af in hoeverre Mitchell (die van 1969 is) hierin zijn eigen schooltijd heeft
verwerkt.
Dertien komt zeker in mijn toptienlijst van
dit jaar.
★★★★★