donderdag 18 oktober 2018

Okja


Gezien: de Zuid-Koreaanse film Okja (2017).

Okja wordt gepresenteerd als “modern sprookje”, maar dat dekt toch niet helemaal de lading.  Het is een bijzondere film die niet direct te labelen valt. Het begint als een soort idyllische kinderfilm, maar daar kom je snel van terug. Misschien lijkt het nog het meest op zo’n Japanse tekenfilm. Mija, een meisje van het Koreaanse platteland is de held van het verhaal. De zachtaardige Okja, een reusachtig varken, is haar vriend en “huisdier”.

Okja is het resultaat van genetische manipulatie en heeft speciale eigenschappen. Een enge multinational heeft haar ontwikkelt met het oog op de vleesindustrie en presenteert de zaak als “biologisch”. Er wordt nog een gezellige wedstrijd aan gekoppeld en een lief imago in stand gehouden, maar intussen is dit knuffeldier bestemd voor het slachthuis.

Deze twee gezichten van de vleesindustrie worden letterlijk verbeeld door twee zussen, beiden directeur van het bedrijf. Dit is een mooie dubbelrol van Tilda Swinton, de androgyn ogende actrice die we ook kennen van The Grand Budapest Hotel. Verder is er een rol voor Jake Donnie Darko Gyllenhaal, maar die herkende ik pas op de aftiteling aan het slot. Hij speelt een soort over the top Freek Vonk. Heel herkenbaar.

Intussen wordt er van alles op de hak genomen: dierenactivisme, commercie en de zogenaamde wetenschappelijke ethiek. Je zou het sf kunnen noemen, maar dan in een zeer nabije toekomst. Of eigenlijk nu al. Er is sprake van een groeiende wereldbevolking en welvaart in combinatie met een niet afnemende vleesconsumptie.

Ik vind de film een aanrader, ook voor de niet-vegetariërs. Je moet dan wel Netflix hebben, want Okja was na de première in Cannes (met nominatie voor een Gouden Palm) niet in de bioscoop te zien. Dit zorgde nog voor een behoorlijke rel.