Dit jaar
waren er minstens drie releases waar ik mij erg op verheugd heb. Een
"nieuwe" roman van J.J. Voskuil, een nieuw studioalbum van Leonard
Cohen en de biografie van Marten Toonder. De eerste
twee zijn inmiddels verschenen. Dat was genieten. Nummer drie hebben we nog
tegoed. Die is gepland in oktober.
Honderd
jaar geleden werd Marten Toonder geboren en 2012 is dan ook het Toonderjaar, waarin
hij onder andere wordt geëerd als de nestor van de Nederlandse strip. Er zijn
veel bijzondere uitgaven, exposities en
andere evenementen. Na zijn
overlijden in 2005 hebben sommigen geprobeerd de oude baas wat van zijn
voetstuk te trekken door keer op keer de nadruk te leggen op de
onhebbelijkheden die Toonder, net als ieder ander, toch ook had. Mensen uit
zijn directe omgeving soms, zoals bijvoorbeeld zijn zoon Eiso (1936) van wie
hij vervreemd was geraakt en Toonders naaste medewerker en beoogde opvolger
Dick Matena, die uiteindelijk toch weer van Bommel werd afgehaald.
In
hoeverre heeft biograaf Wim Hazeu zich hierdoor laten beïnvloeden? Er wordt een
'onthullende en vaak bizarre reconstructie'
beloofd. Een
hagiografie zal het wel niet worden. Dat hoeft ook niet, dat is voor slechts
weinigen weggelegd. Ik hoop wel dat Toonder een beetje in zijn waarde gelaten
wordt, dat ook hem zijn portie 'darkness' gegund wordt.