Vanmorgen gefietst in de duinen. Om 10.00 uur was het nog prachtig lenteweer.
Er waren net zoveel sportfietsers als vorige week, maar nu twee aan twee en niet in een zwerm. We zijn allemaal aan elkaar overgeleverd: recreatiefietsers, wielrenners, rolschaatsers, wandelaars en hardlopers. Het natuurgebied is groot genoeg, maar iedereen begeeft zich natuurlijk op dat ene smalle (fiets!)pad. Alleen scootmobiels heb ik al een tijdje niet meer gezien. De schrik zit er goed in bij de bejaarde medemens.
 |
| De Highlanders zijn terug. Te ver weg voor een mooie foto. |
Hoe lang zitten we nu in deze situatie? Vier weken? Ik ben de tel kwijt. Op 10 maart was ik nog op een normale verjaardag, alleen handenschudden werd afgeraden. Daarna werden de maatregelen flink opgeschroefd. De eerste weken had ik nergens last van, maar inmiddels ervaar ik (lichte) spanning als ik mij onder de mensen moet begeven. Ik erger me vaak aan ‘de anderen’. En vooral van winkelen heb ik een afkeer gekregen. Albert Heijn is Magere Heijn geworden.