Gisteren bezocht ik een lezing van Maarten van Rossem. De immer zwart geklede historicus besprak op zijn bekende nuchtere & relativerende wijze de ‘Nederlandse identiteit’. Je kunt het zo gek niet noemen of Van Rossem heeft er een mening over. Ik mag daar graag naar luisteren. De onderkoelde ironie, soms overgaand in knorrig gedreutel.
Veel interactie met het publiek, de lachers op zijn hand. Eigenlijk is het een soort cabaret geworden, een conference. En inderdaad verzorgt hij ook sinds een paar jaar een oudejaarsconference. Dit jaar stond hij er zelfs mee in Carré. De laatste tijd is hij wel erg vaak op televisie. Er dreigt een overkill te ontstaan. Hij moet een beetje oppassen voor een ‘Paul de Leeuw’-effect.
Maar gisteren heb ik mij dus prima vermaakt, al had het allemaal best iets korter gemogen. In totaal liep hij een vol uur uit en drie uur Van Rossem is net iets teveel van het goede. Als de organisatie niet zo kordaat had ingegrepen zat ik er nu waarschijnlijk nog. Die man is niet te stuiten.