In november van dit jaar komen Simple Minds weer naar Nederland. De glorietijd van deze band (rond 1982-1986) ligt al weer ver achter ons, maar in hun hoogtijdagen kregen ze met gemak stadions vol en werden in een adem genoemd met U2. Ze hebben miljoenen albums verkocht. Het album New Gold Dream vind ik nog steeds een absoluut meesterwerk. In 2009 maakten ze een soort comeback met een mooi nieuw album en een lange tour. In de zomer van 2010 zag ik ze in Oostenrijk en in mijn herinnering was dat misschien het raarste concert waar ik ooit geweest ben.
In een dorpje in de Alpen zagen we op een reclamebord om een lantaarnpaal het concert voor de volgende dag aangekondigd. Daar hoefde ik niet lang over na te denken. Het was altijd al mijn wens om deze band eens live te kunnen zien. We meldden ons bij de lokale Raiffeisenbank voor kaartjes. De jongeman achter de balie had duidelijk nooit van de band gehoord, maar na enig zoeken was het dan toch: "Ja ja, die Zimply Minds".
+front.jpg)
Het concert vond plaats in Area 47 in Ötztal-Bahnhof. Een soort recreatiepark met zo'n enge klimwand en andere outdoor toestanden. Er was extra parkeerruimte gecreëerd op een hobbelig weilandje langs de Inn, want er was die avond veel te doen in het park. Zo belandden we middenin een groot Harley Davidson event, waar flink wat motorclubs op af gekomen waren. Ik heb m'n ogen uitgekeken. Elders was een soort Oostenrijks bierfeest voor de hele familie gaande. En zo was er meer.
De zaal bleek slechts half gevuld. We konden zo doorlopen naar het podium, een biertje halen, en daarna gewoon de plek weer innemen! Geweldig. In het publiek spotte ik wat dames in een dirndljurk, dat zie je toch niet bij elk concert. Verder veel toeristen. Er stonden lange biertafels in de zaal, en er was Gespritzter Apfelsaft. Het voorprogramma is een meidenrockgroep uit Tirol die voornamelijk covers van hele oude rockplaten speelt, van het type Top 2000. Hun repertoire is zo beperkt dat als de heren Simple Minds eindelijk arriveren, ze sommige nummers zelfs al drie keer gespeeld hebben.
De hoofdact, met veel effecten en licht, is eigenlijk te goed voor deze zaal. Maar ondanks de vreemde locatie en magere opkomst speelt Simple Minds goed en enthousiast, met veel inzet, vooral van Jim Kerr. Er is voor deze tour ook een zwarte zangeres/danseres toegevoegd. Er worden voornamelijk nummers van de nieuwe cd, Graffiti Soul, gespeeld, maar ook een aantal uit de glorietijd natuurlijk. Geheel tegen mijn gewoonte in vertrek ik kort voor de laatste toegift. Wij moeten immers nog van dat rare weiland zien af te komen. De weg ernaartoe gaat door struikgewas en is aardedonker. Naast ons raast de Inn. Hoe moet dat straks gaan als de zaal leegloopt? Met het licht van een mobieltje en veel tastwerk komen we uiteindelijk ter plekke en manoeuvreren ons als eerste van het rommelige parkeerplaatsje af. Om vervolgens ook als eerste de politiefuik met alcoholcontrole in te rijden. Gelukkig is de bestuurder BOB, of hoe heet dat hier? BUF?