dinsdag 19 maart 2019

Remco Campert en Kees van Kooten: Aanelkaar

Met veel plezier las ik Aanelkaar, een briefwisseling uit 2018 van de schrijversvrienden Remco Campert en Kees van Kooten.

Ik ben geen grote fan van Remco Campert en van Kees van Kooten las ik het laatst iets in 2013 (het boekenweekgeschenk), maar dit charmante boekje kon ik niet in de winkel laten liggen. Niet te dik en niet te dun, een mooi hard kaftje, kleurige plaatjes en een prettig lettertype. 


De correspondentie wordt gestart op initiatief van Campert. De twee schrijvers zijn bevriend en kennen elkaar al heel lang (55 jaar). Ze zijn erg verschillend, maar hebben toch ook veel gemeen: humor, kunst en cultuur,  het goede leven, grachtengordel, huisjes in Frankrijk, populair en succesvol, en nu dus vooral ouderdom. Want dat is hier veelal het onderwerp. De brieven staan vol gedachten en mijmeringen, dromen en (soms gedeelde) herinneringen van twee mannen die inmiddels op leeftijd zijn. Van Kooten is 77 en Campert 89. De toon is meestal luchtig en vriendschappelijk, maar weemoed ligt altijd om de hoek. Grote thema’s worden niet geschuwd, maar vaker zijn het alledaagse dingen en anekdotes over kennissen, geliefden en familieleden. 

De heren vinden het duidelijk fijn om te schrijven, de brieven van Van Kooten zijn vaak wat langer. Hij toont zijn bewondering voor Campert. Wederzijdse oudemannenervaringen worden berustend en lijdzaam gedeeld. Hoe de zaak er inmiddels ‘bijhangt’ bijvoorbeeld. De toon van Kees van Kooten is zoals we dat van hem gewend zijn, opgewekt en monter. Misschien iets te. Verhalen over een vroege verkering, zijn oma, de kleinkinderen. Gezelligheid en woordspelingen.

Campert daarentegen is meer somber en overpeinzend. Het oud worden en mensen die hij gekend heeft, maar die nu dood zijn. Over het ziekenhuis, medicijnen. Hij vergeet heel veel, en al heel snel. Soms is hij laconiek en ziet dan de 'voordelen' van het oud zijn. Al zijn herinneringen zijn aan het oplossen, zegt hij. Als hij straks sterft, zal zijn hoofd leeg zijn. “Dat bespaart hem een hoop verdriet”. Voor Remco schijnt het einde nabij.


Achterin het boek is een katern met afbeeldingen opgenomen. Briefkaarten, ansichtkaarten, knipsels, plaksels en kattebelletjes. Leuk, maar vaak flauw en gedateerd. Toch voegt het wat toe, het vertelt ons iets over deze vriendschap door de jaren heen.

De slimme lezer beheerst zich en leest het boekje niet in een ruk uit. Elke dag, voor het slapen gaan, een of twee brieven van ieder is waarschijnlijk het leukst.


Aanelkaar
Remco Campert en Kees van Kooten
De Bezige Bij, 2019
167 blz.