Take good care of what the priests say
'After death it's so much fun'
(Mark Hollis, Happiness is easy)
Ergens in 1986, terug van een rijexamen (gezakt) onderweg naar huis, zag ik achter de ruit van de kleine platenwinkel deze (voor mij op dat moment) zeer relativerende prachthoes hangen. Liefde op het eerste gezicht. The Colour of Spring, een nieuw album van Talk Talk. Onmiddellijk gekocht natuurlijk en eenmaal thuis, met mijn jas nog aan, op de draaitafel gelegd. Het werd een van mijn lievelingsplaten en is dat vandaag nog steeds.
Talk Talk krijgt vanwege de hits vaak het etiket ‘jaren 80’ opgeplakt. Maar vanaf The Colour of Spring is hun muziek is volstrekt tijdloos en niet in te delen. Je moet er wel van houden natuurlijk. Ik draaide cassettebandjes en mijn collega’s van toen vonden het ‘geen gehoor’.
En in een knipsel uit die tijd wordt een Bart Chabot (‘like punk never happenend!’) aangehaald die tekeergaat over de, in zijn ogen, jaren-zeventigmentaliteit van Talk Talk. Serieuze pop, stelletje hippies!
De volgende twee platen zijn nog vreemder. Veel fans haakten toen af, ik ben het alleen maar mooier gaan vinden en tegenwoordig worden ze in het algemeen als meesterwerk beschouwd.
Deze week overleed Talk Talk zanger Mark Hollis, de man met de bijzondere stem. 64 jaar pas, maar al twintig jaar van de radar verdwenen.
'After death it's so much fun'
(Mark Hollis, Happiness is easy)
Ergens in 1986, terug van een rijexamen (gezakt) onderweg naar huis, zag ik achter de ruit van de kleine platenwinkel deze (voor mij op dat moment) zeer relativerende prachthoes hangen. Liefde op het eerste gezicht. The Colour of Spring, een nieuw album van Talk Talk. Onmiddellijk gekocht natuurlijk en eenmaal thuis, met mijn jas nog aan, op de draaitafel gelegd. Het werd een van mijn lievelingsplaten en is dat vandaag nog steeds.
 |
| Hoes en binnenhoes. Rechts op de foto Mark Hollis. |
Talk Talk krijgt vanwege de hits vaak het etiket ‘jaren 80’ opgeplakt. Maar vanaf The Colour of Spring is hun muziek is volstrekt tijdloos en niet in te delen. Je moet er wel van houden natuurlijk. Ik draaide cassettebandjes en mijn collega’s van toen vonden het ‘geen gehoor’.
 |
| Mark Hollis 1988. |
En in een knipsel uit die tijd wordt een Bart Chabot (‘like punk never happenend!’) aangehaald die tekeergaat over de, in zijn ogen, jaren-zeventigmentaliteit van Talk Talk. Serieuze pop, stelletje hippies!
De volgende twee platen zijn nog vreemder. Veel fans haakten toen af, ik ben het alleen maar mooier gaan vinden en tegenwoordig worden ze in het algemeen als meesterwerk beschouwd.
Deze week overleed Talk Talk zanger Mark Hollis, de man met de bijzondere stem. 64 jaar pas, maar al twintig jaar van de radar verdwenen.
