Vandaag teisterde ik mijn omgeving langdurig met het oeuvre van The Waterboys. Gisteravond zagen we in Caprera een echt geweldig optreden van deze folkrockband, en zoals dat gaat moet dan de prettige concertroes nog wat opgerekt worden.
Openluchttheater Caprera in Bloemendaal is een prachtplek voor concerten, een soort amfitheater in een bos. Als het regent ben je natuurlijk zwaar de klos, maar dat was gisteren absoluut niet het geval. Lekker buiten tussen de bomen en overal goed zicht.
The Waterboys hebben min of meer twee kopstukken, gitarist/zanger Mike Scott en fiddlevirtuoos Steve Wickham. De rest van de band wisselt voortdurend, sinds 1983 hebben er meer dan 70 (!) muzikanten in de band gespeeld. De laatste aanwinst, toetsenist Paul Brown, is hopelijk een blijvertje. Ik heb de hele avond gefascineerd naar die man zitten kijken (en luisteren natuurlijk). Zal ik niet snel vergeten, wat een drive en uitstraling!
Er werden veel nummers van het laatste album Modern Blues gespeeld, maar ook wat ouder werk. Bijvoorbeeld The Song of Wandering Aengus, naar een gedicht van W.B. Yeats (lees hier over mijn fascinatie voor dit nummer).
Het was een bijna perfect concert, het geluid stond (zoals gewoonlijk) net iets te hard. Maar eigenlijk paste het wel bij deze muziek en deze avond, en uiteindelijk kon het me niet hard genoeg meer zijn. Dus ik geef ★★★★★