Bij wijze van tussendoortje las ik een longread van uitgeverij Fosfor. Anders dan de naam doet vermoeden is dit een dun boekje, goed voor ongeveer anderhalf uur leesplezier.
De moord op de boekverkoopster (2014) vertelt het verhaal van de moord in 2012 op Marian Heij (60), boekhandelaar in Wageningen. De dader is haar Marokkaanse echtgenoot Nasreddine S. (54), die er ruim een half jaar over gedaan heeft om haar te vergiftigen met druppels muizenverdelgingsmiddel in haar Beerenburg. Maar niet voordat zijn vrouw haar testament in zijn voordeel had gewijzigd. Dit lijkt de plot van een goedkope pulproman, maar helaas is dit een gevalletje true crime.
Frank Westerman (van wie ik eerder met veel genoegen Dier, bovendier las) schetst aan de hand van gesprekken met haar buren, vrienden en werknemers een portret van het slachtoffer. Niet altijd even positief, maar wie heeft er nu geen minpunten?
Daarnaast worden gebeurtenissen vanaf 2006 in een (nu) logische samenhang gezet. Dat jaar plukte Marian "de woestijnprins" (zoals zij hem noemde) weg van de leestafel in haar boekwinkel en begon een relatie met hem. Het is mij een raadsel hoe een toch intelligente en belezen vrouw als Marian Heij zich al die tijd zo heeft laten beetnemen door deze overduidelijk foute man.
De vele boekenliefhebbers in haar omgeving menen ook een opmerkelijke verandering in haar leesgedrag te bespeuren. Grof gezegd van Privé Domein en de klassiekers naar Marquez en Afrikaanse literatuur. En bij Westerman rijst dan de vraag: "zijn de boeken die je leest een spiegel voor wat er in je omgaat? Of is het andersom: beïnvloedt wat je leest je stemming en evenwichtigheid?" De waarheid zal wel ergens in het midden liggen, denk ik. De uiteindelijke conclusie dat Heij wellicht "haar lot tegemoet heeft gelezen", vind ik dan ook tamelijk vergezocht.
