Inside Llewyn Davis

Llewyn Davis is een loser en een klaploper, maar bovenal een folkartiest, hoewel niet zo'n succesvolle. Hij is niet bijster sympathiek en heeft daarbij een talent voor verkeerde beslissingen. Het lot is hem meestal niet gunstig gezind, zoals overigens vaker het geval is bij de hoofdpersonen in films van de gebroeders Joel en Ethan Coen. In hun laatste productie (2013) volgen wij een week uit het slordige en moeizame leven van Llewyn Davis (gespeeld door Oscar Isaac), het is dan 1961 en het folkgenre staat in het algemeen niet erg hoog aangeschreven. Maar dit is Greenwich Village, een buurt van Manhattan met lokale clubs die een soort thuishonk vormen voor folkmuzikanten- en liefhebbers. Het is een merkwaardig stel bij elkaar, de Coens zijn altijd erg raak in hun typeringen, maar gelukkig wordt deze scene niet echt belachelijk gemaakt in de film. Sterker nog, net als eerder bij O Brother where art thou (2000) werd er een prachtige soundtrack uitgebracht, waarop al de oude folksongs uit de film verzameld zijn. Deze songs vormen (uiteraard) een belangrijk onderdeel van de film en opvallend is dat ze dit keer echt door de acteurs, o.a. Justin Timberlake, zijn ingezongen.

Ook verder is er eigenlijk niets mis aan deze mooie tragikomedie. De casting is perfect en het verhaal wordt sfeervol en met oog voor detail verteld, met veel winterse grauwe grijstinten. De kijker wordt heen en weer geslingerd tussen gevoelens van leedvermaak en compassie voor onze antiheld met zijn tegenslagen. Het is een zwerftocht, zowel in de realiteit als door het innerlijk leven van Llewyn Davis. De Coens hebben altijd een laagje meer. En als je, zoals ik, hebt genoten van hun andere films zoals The Big Lebowski, Fargo en O Brother Where Art Thou, dan mag je ook deze zeker niet missen.