Laatst las ik in de krant dat de Nederlandse overheid privégevens van haar burgers had verkwanseld aan derden, namelijk de Mormonen. Dit kerkgenootschap heeft de merkwaardige gewoonte om mensen postuum en vooral ongevraagd te dopen en zo lid te maken van hun club. Ik ken mensen die hier een beetje van gaan steigeren, maar mijzelf doet het eigenlijk niets. De heren in Salt Lake City gaan maar gerust hun gang. Het heeft op deze manier geen enkele betekenis. Het is eigenlijk net zo iets als mensen die hun schildpad of hond tientjeslid maken ter ondersteuning van hun omroep.
Ook in Nederland kennen we het fenomeen van eenzijdig inlijven zonder toestemming, hier heet het "Postcodeloterij". Maar die vind ik dan weer wel behoorlijk irritant. De werkwijze zal bekend zijn. Iedereen in Nederland krijgt ongevraagd een lotnummer toegewezen, je postcode dus. Ook als je niet mee doet, doe je toch mee. Je hebt geen keuze. De hele straat zit in het schuitje. Maar als er zich dan de uiterst kleine kans voordoet dat er inderdaad een joekel van een prijs in de straat valt, dan delen alleen de mensen die betaald hebben daarin mee. Dit kan dan beelden opleveren van een feestende straat vol plotsklaps enorm rijke mensen en twee huizen met de gordijnen dicht en het licht uit. Inderdaad de buurtjes die dan niet meededen. Eigen domme schuld.
Dit schrikbeeld voor velen wordt flink uitgelicht en benadrukt door de mensen van de Postcodeloterij, en menigeen zal waarschijnlijk niet bestand zijn tegen de hevige psychologische druk die hiervan uitgaat. En daarom dan toch maar weer, tegen wil en dank, elke maand braaf hun tientje storten. Want het zal je toch maar gebeuren, miskleunen terwijl de hele buurt scoort. Nagewezen worden in de wijk. Emotionele chantage. Angst voor spijt. Het kan wel eens zo zijn dat hier het succes ligt van deze loterij.