Boekjaar 2021

Mijn top tien van boeken, gelezen in 2021:

 

 1.   De spiegel & het licht – Hilary Mantel (2020)

 2.   Fresia’s voor mevrouw Brak – Jannetje Koelewijn (2020)

 3.   Zulajka opent haar ogen – Jachina Guzel (2015)

 4.   Tot de dood ons scheidt – Lionel Shriver (2021)

 5.   De tolk van Srebrenica – Hasan Nuhanovic (2020)

 6.   Revolusi – David van Reybrouck (2020)

 7.   Zwaarden, paarden en ziektekiemen – Jared Diamond (1997)

 8.   Beyond Black – Hilary Mantel (2005)

 9.   De eeuw van mijn vader – Geert Mak (1999)

10. De rat van Amsterdam – Pieter Waterdrinker (2020) 

Boeken die ik voor de tweede keer gelezen heb, tellen hier niet mee. Dit jaar heb ik het lidmaatschap van de bibliotheek opgezegd, en dat had natuurlijk invloed op mijn leesgedrag. Meer boeken uit eigen kast, en eindelijk (een beetje) mijn lijstje afwerken. Daarnaast heb ik, tegen mijn gewoonte in, een aantal boeken herlezen. Soms na twintig of dertig jaar. Dat ga ik zeker vaker doen, zeer de moeite waard!

Luisterjaar 2021

Mijn top tien albumlijstje voor 2021: 

1.     It’s None of Your Business – Caravan

2.     The Georgia E.P. – Death Cab For Cutie

3.     Changing Faces – The Deep Dark Woods

4.     Space 1.8 – Nala Sinephro

5.     Salute to the Sun (Live at Hallé St.Peter’s Mch.) – Matthew Halsall

6.     Polite Society – Polite Society

7.     Flying Dream 1 – Elbow

8.     My Morning Jacket – My Morning Jacket

9.     People In Cars – Curse of Lono

10. Queens of the Summer Hotel – Aimee Mann

Geen absolute meesterwerken dit jaar, wel veel goede tot zeer goede albums. Daaronder het een en ander aan lockdown huisvlijt, muziek van thuiszitters voor thuiszitters.

Eigenlijk hebben ook Amanda Anne Platt & The Honeycutters ruimschoots een plaats verdiend op deze lijst, maar die hebben geen album uitgebracht. Wel vanaf april elke maand een prachtsingle met een sfeervol hoesje en twee nummers. Ik heb ze allemaal in een lange playlist gezet en veel gedraaid. Normaal ben ik niet zo van de country, maar dit was de moeite waard.

In 2021 heb ik gemiddeld 6 uur per dag muziek gestreamd via Apple. Daar zat weer veel jazz bij, maar de hardbop heeft plaatsgemaakt voor meer hedendaagse jazz, en dan vooral uit Scandinavië. Mijn grootste ontdekking dit jaar is het Zweedse Esbjörn Svensson Trio, tevens mijn ‘meest gedraaide artiest’. Helaas bestaat deze band niet meer, na een tragisch duikongeval van Svensson in 2008.

Het meest gedraaide album is Baueresque van de Nederlandse band Bauer, uit 2004 alweer, maar voor mij helemaal nieuw. Word er nog steeds vrolijk van. Climbing Trees, ook van dit album, is mijn meest gedraaide nummer.

Someday My Prince Will Come van het Miles Davis Sextet staat dan op een goede tweede plaats. Een prachtalbum, met op de cover een gezellige foto van de toenmalige mevrouw Davis, Frances.

Winterstrand

Vandaag een ijskoud strand, met rijp bedekt.

A Pony for Christmas

En nogmaals een oude bekende. Ken je Rhian & Cadell nog? Hier laat Breyer de merrie, geboetseerd door Josine Vingerling, terugkeren in deze Holiday Pony Playset. Erg leuk!
 

Toch nog zon

 

Sushi voor je knaagdier

Dieren in december. Het baasje beslist.

Aaibaarheid, of de hartige trek?

De oven in, of een kleurige snack?

 Smaakvolle sushi rolletjes voor je knaagdier.

bron alle afb.: advertentie Hano

Muffins en cupcakes voor de hond. Met een limited edition voor de kerst.

Een bordspel voor een 'rainy day' met je kat. En voor je knager een hangbrug met hangmat. 

Marten Toonder en Zuivelman

Laatst heb ik de biografie en autobiografie van Marten Toonder herlezen. Het leek me leuk om zijn geboorteakte eens op te zoeken in het Stadsarchief van Rotterdam. Dat kan tegenwoordig heel gemakkelijk digitaal. 

In het geboorteregister van 1912 lees ik hoe op 2 mei de stuurman Marten Toonder (senior dus), 32 jaar, verklaart dat om 6 uur des voormiddags bij hem thuis in de Thorbeckestraat 28 een jongen is geboren, die Marten genaamd zal worden. Getuigen bij deze aangifte zijn een gemeenteklerk met de achternaam Rikkert, en een rijkszuivelvisiteur Van Welt. 

Rijkszuivelvisiteur? Wat is dat, en wat doe hij daar bij het loket geboorteaangiften? Het is geen gemeenteambtenaar, want “rijks”. Heeft hij misschien ook een geboorte aan te geven? Of hing hij toch ambtshalve op het gemeentehuis rond? Elders lees ik dat zo'n rijkszuivelvisiteur te maken had met de zuivelinspectie in Nederland. Dat was nodig voor een behoorlijke handhaving van de Boterwet uit 1889, die de fabricage en verkoop van boter reguleerde. Blijft toch de vraag: wat doe die man op het stadhuis van Rotterdam? 

In het archief kan ik ook de registratiekaart van het gezin Toonder bekijken. Vader, moeder, Marten en zijn broer Jan Gerhard staan erop vermeld. Bovenaan de kaart staat het woord vuurwapen gestempeld. Wat betekent dat? Een vuurwapen in huize Toonder? Dat kan te maken hebben met het werk van Marten sr. In 1914 was hij gezagvoerder bij de koopvaardij. Ook nu nog mag de kapitein van een koopvaardijschip zichzelf bewapenen tegen zeerovers (en muiters?).

Maar in principe mocht in die tijd iedereen in Nederland een vuurwapen bezitten. Door een maas in de wet was dat vrij. Pas toen de angst voor een communistische omwenteling ging opspelen, greep de minister van Justitie in. De vuurwapenwet van 1919 legde burgers strengere beperkingen op.* 

*Historisch Nieuwsblad 12/2019

Strand vandaag

beetje nevel

 

Lionel Shriver: Tot de dood ons scheidt

Kay en Cyril, een vitaal Engels echtpaar, besluiten op hun vijftigste om er samen een eind aan te maken als ze tachtig jaar zullen zijn. Ze hebben geen zin in een geestelijke en lichamelijke aftakeling, en willen de NHS geld en moeite besparen. De zaakjes zijn goed geregeld en de benodigde pillen (Cyril is arts) staan ruim dertig jaar in hun koelkast gereed. In 2020 is het dan zover, maar de twijfel slaat toe. Wat nu? Lionel Shriver beschrijft verschillende scenario's, soms hilarisch, soms angstwekkend. Het verhaal begint telkens opnieuw, vergelijkbaar met de film Groundhog Day. De meeste varianten zijn helaas maar al te realistisch en denkbaar, maar de schrijver draait ook wel eens door op een manier die me aan de dystopische serie Years and Years doet denken. Het verhaal is erg actueel, de personages hebben te maken met covid en Brexit. En soms lijkt het zelfs of Shriver hiermee een parallel trekt: blijven of gaan? (De oorspronkelijke titel van het boek is Should We Stay or Should We Go.) Ik lees de boeken van Lionel Shriver altijd met veel plezier. Zij trapt graag op de lange tenen van deze tijd, voor mij een extra reden. ★★★★☆

Lionel Shriver

Tot de dood ons scheidt

Atlas Contact, 2021

335 blz

Cocoonen

Vanmorgen is de kerstboom opgetuigd. Zelf ben ik al redelijk tevreden met de mooie ster voor het raam (en op z’n tijd een VOC-versnapering), maar mijn vrouw gaat voor het hele pakket. Dus een boom gescoord (nog elk jaar groter), en alle dozen met kerstcuriosa weer van zolder gesjouwd. En ja, het resultaat is dan toch weer supergezellig en de moeite waard. En wat vind je van onze kerststalfiguren?

Ik heb de indruk dat veel mensen dit jaar 1 of 2 weken eerder begonnen zijn met de lichtjes en versieringen. Misschien komt dat door de onaangename sfeer die op dit moment over Nederland hangt. Dan kun je het in ieder geval thuis gezellig maken.

Friesian Cross

Leuk, een oude bekende! Django kent meerdere incarnaties. Hier brengt Breyer het paardje, geboetseerd door Josine Vingerling, uit als Friesian Cross in de Stablemates serie.

Sint en Maarten

Maarten ’t Hart heeft aan veel dingen een hekel. Als je z’n boeken kent, kun je er zo een lijstje van maken. Altijd hetzelfde, en meestal gaat hij er flink over tekeer. Popmuziek bijvoorbeeld, of beter gezegd alle niet-klassieke muziek, is “gedegenereerde rommel” en “doodzonde van de tijd”. Het drie oktoberfeest in Leiden (ooit de woonplaats van ’t Hart) vindt hij ook niets: “De hele dag hoempamuziek en lawaaierige mensen voor je huis”.

In Een deerne in lokkend postuur, zijn persoonlijke kroniek van 1999, lees ik onder 17 november een tirade over sinterklaas: “…reed ik langs een groezelig pakhuisje waarin twee draaiorgels, dwars tegen elkaar in, sinterklaasliedjes oefenden. De goedheilig man komt er weer aan! Alleen ziekte en oorlog zijn erger. Dood niet want dan hoef je die afschuwelijke liedjes nooit meer te horen. Vanaf half november tot 6 december het land uit naar een oord waar ze nog nooit van die gemijterde ellendeling hebben gehoord – dat zou misschien een oplossing zijn.” Dat is duidelijk. Maar een dag later, op 18 november, komt hij toch nog met een milde anekdote: “Op het lab werkte een secretaresse, Pauline, die mij vertelde dat ze een keer Zwarte Piet was geweest. Direct na haar optreden was ze zonder af te schminken met Sinterklaas naar bed gegaan. Misschien dat het op die manier nog net dragelijk is.” 

Maarten ‘t Hart

Een deerne in lokkend postuur

Arbeiderspers, 2000

Decemberstrand

Guur weer. Wind. Tussen twee winterse buien door het strand op.

Totaal verlaten, niemand te bekennen. De zon breekt door.

Veel hollende strandlopertjes, veruit de leukste vogeltjes op het strand.

Paardenmiddel

Een paar jaar geleden las ik op Festina Lente hoe Monique, na een bezoek aan de fysiotherapeut, aan de slag moest met een deegroller. Daarmee kon zij haar dijbeenspier stevig masseren. ‘Een verrassende wending’, vond Monique. Inderdaad, dat vond ik ook. En het bracht me op een idee: misschien zou dit ook voor Apollo heilzaam kunnen zijn? 

En zo werden de afgelopen jaren Apollo’s gluteusspieren (bilspieren) met wisselend succes met een deegroller gemasseerd. Verder nooit iemand zoiets zien doen, wat zijn wij toch uniek. Dacht ik. 

In het tijdschrift Quarter Horse kwam ik deze advertentie tegen:

Bron afb. advertentie RollArt