 |
Vorige maand heb ik mijn lidmaatschap opgezegd bij de bibliotheek. Dat zou voorheen ondenkbaar zijn geweest, ik ben mijn hele lezende leven al lid. Maar de bieb is meer en meer op een soort wijkcentrum gaan lijken, en ik had er nu echt genoeg van. De boeken zijn letterlijk aan de kant geschoven, om nog meer ruimte te creëren voor zitjes, tafels en de bijbehorende (niet-leesbevorderende) activiteiten. Er is o.a. een breiclub, en er zijn gametoernooien voor de jeugd. Een gezelschap dames met schapenpermanent drinkt thee en keuvelt honderduit, pal naast de kast geschiedenis. Gezellig, jazeker, maar het zoekt niet prettig. Er zijn taallessen en verderop moet ik aanhoren hoe iemand hulp krijgt bij het invullen van zijn belastingmisère. De geitenwollensokkenbrigade heeft hier de zaak overgenomen, en over de bibliotheek van vroeger wordt neerbuigend gedaan: een ‘uitleenfabriek’.
Ik
ontving een bevestigingsmail van twee zakelijke regels. Mijn lidmaatschap, ooit
onderdeel van mijn persoonlijke identiteit, gaat uit als een nachtkaars. Ik
hoef en verwacht natuurlijk geen uitzwaaicomité, maar het voelt wel raar na
meer dan vijftig jaar. Een modern bedrijf zou tegenwoordig, naar Amerikaans
voorbeeld, opmerken dat ze het jammer vinden dat je gaat. Plus een vermelding
hoe je, bij spijt, snel weer lid kunt worden. Dat laatste acht ik nu vrijwel
uitgesloten, maar mocht er ooit weer een uitleenfabriek verschijnen, dan ben ik
de eerste.