Afgelopen week las ik I'm Your Man van de Britse popjournaliste Sylvie Simmons. Deze vuistdikke biografie van Leonard Cohen kwam eind vorig jaar uit.
Om maar meteen met de deur in huis te vallen: ik vond het niet echt geweldig. Het leest als een vet aangezet artikel in een roddelblad, als een eindeloze reportage met een te vlot toontje. In feite is het een chronologische opsomming van anekdotes uit het rommelige leven van Leonard Cohen, gelardeerd met veel interviewfragmenten en waarin allerlei andere beroemdheden worden opgevoerd. Maar dat is voor mij nog geen biografie, daarin wil ik graag uitgelegd krijgen waarom. Waarom toch die enorme rusteloosheid, de eindeloze stoet vrouwen, de drank, drugs, de religieuze zoektochten, de vele adreswisselingen? Het boek gaat nergens de diepte in, het blijft oppervlakkig. De gebrekkige vertaling doet het verhaal ook al geen goed. Deze is vooral bij de song- en poëziefragmenten tenenkrommend slecht. Ik heb spijt dat ik het boek niet in de originele taal heb gelezen.
Toch zijn er ook nog positieve dingen te melden. Hoewel het natuurlijk niet de 'definitieve biografie' uit de advertentietekst kan zijn (Leonard is gelukkig nog onder ons), lijkt het boek op een bepaalde manier wel 'volledig' in zijn opsomming van feitjes en gebeurtenissen. Dat is leuk voor de oprechte fan. Zo wist ik bijvoorbeeld niet dat Leonard niet eens zo populair was in de USA, in tegenstelling tot Canada en Europa, dat hij ook een tijd in India heeft doorgebracht en dat hij eigenlijk graag countrymuziek had willen spelen, zoals in zijn allereerste bandje. Bizar is het verhaal van de onverkwikkelijkheden met zijn ex-manager die hem compleet geplukt heeft en de beschrijving van de opnamesessies van Death of a Ladies' Man onder leiding van producer Phil Spector, die op dit moment een straf uitzit van 19 jaar vanwege doodslag.
Ook leuk is het kleine katern met de zwart/wit foto's. Veel dames natuurlijk. Leonard komt ook uit dit boek weer naar voren als een enorme vrouwenjager en charmeur, niet altijd even aangenaam of sympathiek. Vaak zelfs gênant eigenlijk. Zijn hedonistische trekjes worden breed uitgemeten en ik moest dan ook vaak denken aan de songtekst die Jonathan Richman lang geleden over Picasso schreef:
Well some people try to pick up girls
And get called assholes
This never happened to Pablo Picasso
He could walk down your street
And girls could not resist his stare and
Pablo Picasso was never called an asshole
Not like you
Alright
Dit gaat ook op voor Leonard Cohen, alleen Nico, de Duitse zangeres van Velvet Underground, kon hij maar niet krijgen. En hoewel Leonard vaak als zijn grootste inspiratiebron voor het schrijven van gedichten de Selected Poems van Federico Garcia Lorca noemt, die hij op 15-jarige leeftijd ontdekte, vertelt hij desgevraagd ook de werkelijke reden wat hem tot de poëzie heeft gebracht: de wens om vrouwen te behagen. Hoe dan ook, geen enkele relatie houdt stand, al helemaal niet als het woord 'huwelijk' valt. De verklaring van Leonard is dat hij nu eenmaal een dichter is, die het verlangen naar een vrouw belangrijker vindt dan het samenzijn met haar. Het bezit van de zaak is het einde van het vermaak.