Dit plaatje uit begin jaren 60 roept supernostalgische gevoelens bij me op. Er hoort nog een orgeltje bij, en dat stond bij mijn opa en oma in de huiskamer.
Deze “rhythm record” diende als ritmische begeleiding bij het spelen op de Philicorda, zoals dit elektronische orgeltje van Philips heette. Het plaatje heeft het formaat van een singeltje, maar moet wel op 33 1/3 toeren gedraaid worden. Op kant 1 staat een quick-step, een foxtrot en een rumba. Op kant twee een langzame wals, een snelle wals en een tango.
Niet dat ik mijn opa of oma ooit op een dergelijke frivoliteit heb kunnen betrappen. Nu ik er over nadenk heb ik ze eigenlijk helemaal nooit op dat orgeltje zien spelen. Misschien was het apparaat niet helemaal in orde. Als je het aan (of uit) zette gaf het steevast een luide elektronische knal. Ik denk dat ze het instrument ooit gekocht hebben als vervanger van een ouderwets trapharmonium (psalmenpomp) en dat het toen wat tegenviel.
Ik kwam erg graag bij mijn opa en oma en als ik deze kleurenfoto zie komen er ontzettend veel herinneringen bovendrijven. De foto komt van de website HIER van Vera Vingerhoeds (‘independent jazz professional’). Zij vermeldt dat Philips in de jaren zestig begon met de bouw van dit toen hypermoderne muziekinstrument. Ze waren niet duur en heel gewild.
Het orgeltje schijnt vanwege de vintage sound tegenwoordig ook weer erg populair te zijn. Op deze website HIER zie ik dat opa en oma een model 7500 hadden. Iemand speelt er Light my fire van The Doors op. Dat kan natuurlijk ook.