Dit jaar
ter afsluiting geen boekenlijstje, maar een luisterlijstje.
In 2019
vond er een aardverschuiving plaats in mijn luistergedrag, ik heb namelijk het
streamen ontdekt. Nu weet ik ook wel dat dat al bijna 10 jaar mogelijk is in
Nederland, maar ik loop nu eenmaal nooit voorop met dat soort zaken. Daarbij
had ik altijd ruim voldoende aan mijn cd’s en iPod. Naar de radio luister ik
nooit, voornamelijk omdat ik de reclame niet kan velen.
En nu dus
muziek streamen. Ik doe dit via Apple Music en ben daar erg tevreden over. Het
aanbod is enorm, eigenlijk is niets te dol. Dat heeft effect op mijn manier van
luisteren. In plaats van lang bij een bepaalde cd te blijven hangen, luister ik
nu naar zoveel mogelijk verschillende albums. Meestal nieuw, en van (voor mij)
onbekende muzikanten. In plaats van dieper,
ben ik dus breder gaan luisteren.
Elke dag een ander interessant jazz album bijvoorbeeld. Ik heb daarbij een
voorkeur ontwikkeld voor hardbop, speciaal van het Blue Note label.
Ik ben
een gretige consument. Apple kwam behalve met een leuke playlist (mijn 100
favoriete nummers) met een toch nog verrassend persoonlijk overzicht. In 2019
heb ik bijna 2300 uur naar (hun) muziek geluisterd. Ik weet niet of dat
uitzonderlijk veel is, maar waarschijnlijk toch wel bovengemiddeld. Zes uur en
twintig minuten per dag, naar 501 verschillende artiesten. Sommigen kwamen maar
een enkele keer voorbij, anderen vaak of heel vaak. Absolute uitschieters zijn
Robert Wyatt, Keith Jarrett en Bill Callahan. Dat is opmerkelijk want die heb
ik alledrie pas dit jaar en via streaming leren kennen. Natuurlijk staan er ook
veel oude bekenden op deze lijst, maar ik wil het hier even beperken tot mijn nieuwe
ontdekkingen. The Dream Syndicate bijvoorbeeld, en Alice Coltrane en gitarist
William Tyler horen daar ook bij.
Mijn
favoriete album van 2019 is Purple
Mountains, letterlijk de laatste van David Berman (overleden op 7 augustus).
Zijn nummer She’s Making Friends, I’m
Turning Stranger is zo ongeveer mijn lijflied.