The Wandering Hearts: Déjà vu

Deze week werd ik aangenaam verrast door het album Déjà vu (We have all been here before) van de Engels band The Wandering Hearts.

Verrast, omdat ik er eerlijk gezegd niet veel van verwachtte. Ik houd niet van dit soort projecten, maar was toch nieuwsgierig wat deze (mij onbekende) groep van het iconische album van Crosby, Stills, Nash & Young uit 1970 gebakken had. Ik had mijn vooroordelen al klaar, het zou misschien hooguit een guilty pleasure kunnen worden. Maar daar doe ik dus niet aan, je vindt iets echt leuk of niet, en dit album bleek een real pleasure te zijn.

Moedig ook, om zo’n overbekend album in zijn geheel te coveren, kritiek en hoon (en vooroordelen dus) liggen vaak op de loer. Maar het is mooi gedaan, en ik kreeg zowaar weer zin in het door mij toch sufgedraaide origineel. Wat zitten die harmonieën en melodieën toch goed in elkaar. Met die vrouwenstemmen erbij, luister je er weer met frisse oren naar. Het album van The Wandering Hearts wordt een herinterpretatie genoemd, maar ik vind juist dat ze dicht bij het origineel zijn gebleven. Interessant is Almost cut my hair, nu eens gezongen door een vrouw. De nummers Our House en Teach Your Children vind ik wat zoet. Maar dat is eigenlijk mijn enige aanmerking. Aanrader.