Dit is mijn oma. Ze is in ’94 overleden. Het is iemand die ik écht mis en waar ik graag kwam. In mijn (vroege) jeugd logeerde ik er wel eens, dat was altijd top. Zij was een schat van een mens!
In dat boekje, Een omgekeerde borstrok; Herinneringen van een Katwijkse door Nel van Duijn, lees ik: “Mijn moeder was een nuchtere, koele vrouw, nooit aanhalen, nooit een zoen of wat dan ook. Ze was al blij als we er netjes bij liepen. Dat was belangrijker.” En ook: Mijn broer mocht alles, “hij had een plaatsje gekregen in mijn moeders hart. Wij niet hoor. Ze was niet zo gul.”
Natuurlijk zijn (groot)ouders vaak veel leuker met hun kleinkinderen dan met hun eigen kinderen, en natuurlijk is het de persoonlijke beleving van mijn tante, maar die staat nu wel in een boekje dat waarschijnlijk nog decennia lang door Katwijk zal rondzwerven. En zo gaat mijn lieve oma uiteindelijk de collectieve herinnering in als een soort ijskonijn.
Het boekje bestaat voor een groot deel uit anekdotes, meestal ten koste van anderen. Man & paard worden daarbij genoemd. Het zijn vaak ‘Katwijkse’ herinneringen van lang geleden, maar die mensen hebben óók nabestaanden en familie denk ik dan.
