maandag 31 maart 2025
Van bruin naar grijs naar wit
zondag 30 maart 2025
zaterdag 29 maart 2025
vrijdag 28 maart 2025
Mijn oma was geen ijskonijn
Dit is mijn oma. Ze is in ’94 overleden. Het is iemand die ik écht mis en waar ik graag kwam. In mijn (vroege) jeugd logeerde ik er wel eens, dat was altijd top. Zij was een schat van een mens!
In dat boekje, Een omgekeerde borstrok; Herinneringen van een Katwijkse door Nel van Duijn, lees ik: “Mijn moeder was een nuchtere, koele vrouw, nooit aanhalen, nooit een zoen of wat dan ook. Ze was al blij als we er netjes bij liepen. Dat was belangrijker.” En ook: Mijn broer mocht alles, “hij had een plaatsje gekregen in mijn moeders hart. Wij niet hoor. Ze was niet zo gul.”
Natuurlijk zijn (groot)ouders vaak veel leuker met hun kleinkinderen dan met hun eigen kinderen, en natuurlijk is het de persoonlijke beleving van mijn tante, maar die staat nu wel in een boekje dat waarschijnlijk nog decennia lang door Katwijk zal rondzwerven. En zo gaat mijn lieve oma uiteindelijk de collectieve herinnering in als een soort ijskonijn.
Het boekje bestaat voor een groot deel uit anekdotes, meestal ten koste van anderen. Man & paard worden daarbij genoemd. Het zijn vaak ‘Katwijkse’ herinneringen van lang geleden, maar die mensen hebben óók nabestaanden en familie denk ik dan.
donderdag 27 maart 2025
woensdag 26 maart 2025
Boys will be boys
In zijn ‘sinister dagboek’ schrijft Tiffauges: “Hoe schokkend het op het eerste gehoor ook mag klinken, de diepe affiniteit tussen de oorlog en het kind kan niet worden ontkend.” Hij constateert dat kinderen een dwingende behoefte hebben aan speelgoed in de vorm van geweren, zwaarden, kanonnen en pantserwagens, of loden soldaatjes. Maar niet om de grote mensen na te doen, zoals zo vaak beweerd wordt. Het is eerder andersom. “Ik vraag me af of de oorlog niet uitbreekt met het enige doel om de volwassene in de gelegenheid te stellen zich opnieuw kind te voelen, met opluchting terug te vallen tot aan de leeftijd van de speelgoedgeweren en de loden soldaatjes. Moe van zijn beslommeringen als bureauchef, als echtgenoot en als vader, legt de gemobiliseerde al zijn functies en hoedanigheden af en amuseert zich, vrij en onbezorgd nu, tussen kameraden van zijn leeftijd met het manoeuvreren van kanonnen, pantserwagens en vliegtuigen, die niets anders zijn dan de vergrote kopie van het speelgoed uit zijn kinderjaren.”