Van deze plaat kan ik maar geen genoeg krijgen. Nu.
Band uit Minsk (Wit-Rusland) grijpt terug naar muziek van eind jaren 70, begin jaren 80. Kille, desolate klanken vol doem (ja hoor, verder gaat het wel goed met me) van drumcomputer en synthesizer. Monotone zang die ik niet kan verstaan, want Russisch. Zou gaan over ‘huiselijke romantiek, ontmoetingen en relaties’, geen politiek (riskant).
Ik hoor Yazoo, New Order, Joy Division, en vooral de eerste platen van Depeche Mode. En toch behoorlijk fris en authentiek, of het net (opnieuw) is uitgevonden allemaal. En misschien is dat ook wel zo, een product van uitzichtloosheid en verval in een voormalig Oostblokland. Sovjetsound.
Ironisch, als je dan de vroege albumhoezen van juist Depeche Mode er even bijpakt: arbeiders met hamer en sikkel, als kennelijk ideaalbeeld.
 |
| A Broken Frame (fragment) |
 |
| Construction Time Again (fragment) |