Natuurlijk moest ik dat gelijk even checken en even later zag ik op de tabel in concrete cijfers wat ik natuurlijk al jaren weet: het is treurig gesteld met de naam Wim. Pieken in de jaren vijftig en vanaf begin jaren zestig een gestaag dalende lijn.
Waarschijnlijk heeft Wim een stoffig imago. Vesten, pantoffels, slobbertruien, kruideniers met een potloodje achter het oor, pijprokers, en een baard met kruimels. Zoiets.
Mijn opa heette Wim, drie ooms en drie neven. En "destijds" veel mensen in mijn omgeving. Tegenwoordig ken ik eigenlijk niemand meer die zo heet, kleine kinderen al helemaal niet. Laatst veerde ik nog even op toen een moeder haar kind riep. Hoorde ik dat goed? Maar het bleek hier om een Finn te gaan.
Met Willem, zoals ik eigenlijk heet, is het al niet anders. Dat is kennelijk een enorm populaire naam geweest in Nederland. Zeventig jaar geleden.
