Afgelopen dinsdag viel mijn oog op een dagboekfragment van Jan Wolkers op het (uitstekende) blog So To Bed. Het was van donderdag 26 oktober 1972. Jan is dan jarig (47) en maakt een uitstapje met zijn vrouw Karina (26) naar Zeeland. De rit naar Vlissingen verloopt voorspoedig, al maakt Jan zich onderweg nog wel even flink boos om een doodgereden haas langs de weg. Wat een bloedbad en wat een klootzakken die niet uitkijken, vindt hij. Daarna wordt het prettige landschap beschreven, gevolgd door een gruizige jeugdherinnering. Tenslotte wordt er nog aangeschoven in Brittania. Jan laat hem eens goed hangen en bestelt kreeft, paté de Strasbourg, gerookte paling en roze Ruinart champagne. Je bent kunstenaar en je bent jarig, nietwaar?
De zelfbenoemde dierenvriend Jan Wolkers die zich eerst druk maakt om het lot van een doodgereden haas, spoelt diezelfde dag nog het lijden van achtereenvolgens kreeft, gans en paling vrolijk weg met roze champagne. Dat verbaast me zeer. Zoals wellicht bekend wordt een kreeft levend gekookt, een gans onder dwang gevoerd tot z'n lever letterlijk verziekt is en paling levend gevild (ontslijmd in zout). Waarschijnlijk is van al deze dieren de haas nog het "best" af geweest.
Natuurlijk mag Jan Wolkers van mij eten wat hij wil, dat moet hij zelf weten. Maar ik erger mij aan de selectieve verontwaardiging en dierenliefde, de vanzelfsprekendheid daarvan en daarmee de onbenulligheid. Vissen en schaaldieren tellen voor veel mensen niet mee en de verhouding van Wolkers tot pluimvee was altijd al merkwaardig. Zo herinner ik mij een vroeg verhaal van zijn hand, waarin de hoofdpersoon zich vergrijpt aan een kip.
Het dagboekfragment vind je hier.