Jules Deelder

Deze week zond de VPRO een documentaire uit over de Rotterdamse schrijver, dichter en "aucteur" Jules Deelder (1944). Er was veel oud en leuk beeldmateriaal te zien en al zijn bekende stokpaardjes kwamen weer aan bod: de oorlog, dope, Rotterdam, poëzie en jazz.

Het is al weer een paar jaar geleden dat ik Jules Deelder voor het laatst zag. Dat was in 2005 bij de opening van de eerste Nederlandse "strandbibliotheek", een uit België overgewaaid idee. Het was in Katwijk, en het startsein werd gegeven door een gedeputeerde van de initiatiefnemer van dit proefproject, de provincie Zuid-Holland. Daarna leverde Jules Deelder een bijdrage, onder andere door een gedicht op te schrijven en voor te lezen:

We lopen langs het stille strand.
De lucht staat strak.
Scheve bunkers in het zand.
De oorlog zwijgt.
Opkomend tij.
Mijn moeder pakt mijn hand.
Ik ben niet bang.
Wel klein.

Ik herinner me ineens hoe een enthousiaste Deelder op een gegeven moment een luide vloek door de speakers liet schallen. Dit tot grote schrik van enkele aanwezigen, in het bijzonder de SGP-wethouder, die hem overigens hardnekkig "Juul Deelder" bleef noemen.

Desgevraagd bleek Deelder zelf geen potentiële klant van de strandbibliotheek te zijn. Hij hield niet van het strand en nam eventueel z'n eigen boek wel mee. Daar sluit ik mij van harte bij aan. Een strandbibliotheek vind ik een nogal eigenaardig fenomeen. Misschien komt het omdat mij jarenlang is ingeprent dat er géén zand in een bibliotheekboek mag komen. En hoe verder als je bijvoorbeeld aan het einde van een stranddag pas halverwege het geleende boek bent gekomen (inderdaad: "gestrand")?