Vlaflip

Gezien ergens onderweg, één boom met twee verschillende kleuren bloesem. Wist niet dat dat kon.

Blij Ei

Luca

Vrolijk Pasen!

Live at 78

Er zit nog steeds leven in Hans Vandenburg en zijn band Gruppo Sportivo. Deze maand verscheen een nieuwe EP Back to Nature, Vol. 2.

Hans (78) is duidelijk minder goed bij stem inmiddels, en laat veel over aan de zangeressen en band, maar de nummers brengen toch weer de sfeer en humor van destijds in herinnering. En ‘destijds’ dat is dan voor mij vooral het album Back to 78, dat ik toen heel vaak tijdens het huiswerk gedraaid heb. Een album met een eenvoudige hoes, waarin het grappige middenlabel goed benadrukt wordt. Een vondst.

Lipi

Luca, maart vorig jaar.

En nog een veulentje

Een mooi veulentje erbij, zaterdagnacht geboren.

Evenbeeld

Wat een knapperd!

Marillion, Ahoy 1986

Mijn eerste (serieuze) progconcert.

Marillion was een van de bands die progmuziek weer op de kaart zetten, in de (voor dit genre) moeilijke jaren tachtig. Kayleigh was een grote hit, net als het album Misplaced Childhood. Na de pauze werd het helemaal gespeeld. Geweldig was dat. Er waren fans met beschilderde gezichten en ik was erg blij met mijn staanplaats. Goed zicht, goed geluid.

Marillion had heel groot kunnen worden, denk ik, maar in 1988 gingen zanger Fish en de rest van de band elk hun eigen weg. Ontzettend jammer, ik heb van beide ‘partijen’ nooit meer iets beluisterd. De 4 gezamenlijke albums draai ik nog wel eens. Blijft goed.

Miedium

 

Knullige houtjes van Albert Heijn. In de uitverkoop, waarschijnlijk voortijdig. Maar prima voor vega doeleinden deze 'vleesmarkers'.

Tevreden

Luca    

Lipiscape

Luca wordt al behoorlijk wit.

96.000 dubbelen

Ik heb drie complete jaargangen (’70-’72) van het stripblad Pep die ik herlees en koester. Jeugdsentiment inderdaad.

Op NOS.nl zag ik daarvan een extreem voorbeeld. Een verzamelaar doet zijn 100.000 Donald Ducks weg. Hij is daar ooit mee begonnen vanwege slaapproblemen. Ik vraag mij af, heeft die man nu zoveel dubbelen, of staat hier een nul te veel? De (Nederlandse) Donald Duck bestaat sinds 1952, zeg 52 nummers per jaar, dan ben je met zo’n 3800 nummers toch wel compleet.

bron afbeeldingen: still nos.nl

Lui paard

Ja, Luca houdt van een zonnetje...

Unicorn time

Gisteren in de voorjaarszon.

Lipizzaners

Lipizzaners zijn tegenwoordig wat minder bekend in Nederland. Dat is jammer, want het is een heel bijzonder paardenras.

Maar misschien ken je ze toch door de Spaanse Rijschool in Wenen.

Of heb je deze film uit 1963 ooit gezien.

Of dat prima boek uit 2010 van Frank Westerman gelezen.

En dit is Luca, onze ba-rockstar!

Hindernisbaan

Dat ga ik niet doen dus.

Kom op man, je bent een warhorse!

Vandaag niet.

Luca en Camilla

Ruim een jaar geleden. Luca is nog behoorlijk grijs.

Nogmaals de buurtvos

De buurtvos nog een keer, nu met een betere lens:

Mooi beestje. Heeft hier een bruin leven, geloof ik. Geen gedoe. Af en toe een stare down met een kat, maar dat is dan alles. Ik haal 's avonds het gft-bakje weg, anders ligt 's ochtends de inhoud door de tuin verspreid. De vos lijkt vooral geïnteresseerd in koffiefilters.

Duinvos of tuinvos?

Achter de tuinen in ons buurtje woont een vos, al een paar maanden zelfs. Ik zie hem (haar?) vaak, meestal vanuit het raam, maar ik ben hem ook al een paar keer in de tuin tegengekomen. Het vosje maakt zich dan wel snel uit de voeten, maar lijkt meestal maling aan alles te hebben. Hij loopt ook over daken, plat of schuin, dat maakt niet uit. Hier zit de vos op een tuinmuur, iets verderop.

En hier ligt hij fijn te slapen in een naburige tuin, mooi opgerold.

Wij zijn de laatste tijd goed voorzien van speciale tuindieren. Naast de vos zijn er vleermuisjes, halsbandparkieten en laatst nog zag ik (tot mijn spijt) een grote havik een dikke houtduif te grazen nemen. Life isn't always pretty in the garden.

Paddock

Luca

In de zon

Maestoso Romea

aka Luca

Lipizzaner 

5 jaar

The Aurora Project: EVOS12

Er is al veel goeie muziek verschenen dit jaar. Het beste album (tot nu toe) vind ik EVOS12 van de Katwijkse progrockband The Aurora Project. Grote klasse! Zo hoort prog te klinken, vleugje Marillion, vleugje Pink Floyd, en toch een eigen stijl. Mellotron-achtige koortjes op het juiste moment, gierende gitaarsolo’s, dramatische zang en de verplichte epic. Lekker hoor. Deze band verdient veel meer aandacht.

Dit weekend had ik het allemaal live kunnen horen in een plaatselijk jeugdcentrum. Toch maar niet, ik ben best een ouwe l*l geworden. (Hoewel bassist Rob mij verzekerde dat een groot deel van hun volgers juist van mijn leeftijd is.) Maar 4 prog/metalbands achter elkaar lijkt mij niet te harden. Mijn gehoor is toch al niet meer wat het was.

Van bruin naar grijs naar wit

Luca (links) met zijn moeder Donja. Hier zijn ze nog even groot. Later wordt hij even wit als zijn moeder, maar is nu een grijze schimmel. Ooit was hij bruin. Het schimmel-gen laat het pigment langzaam verdwijnen.

De Spaanse Rijschool in Wenen houdt alleen witte Lipizzaners aan, met uitzondering van één bruine hengst (voor het geluk).

Meet Donja

Donja is de moeder van Luca

Nieuw veulentje

Vannacht geboren!

Mijn oma was geen ijskonijn

Dit is mijn oma. Ze is in ’94 overleden. Het is iemand die ik écht mis en waar ik graag kwam. In mijn (vroege) jeugd logeerde ik er wel eens, dat was altijd top. Zij was een schat van een mens!

Waarom benadruk ik dat zo?

Laatst verscheen er een boekje van haar dochter (een tante van mij, ook al weer 92) waarin niet zo lovend over haar gesproken wordt. Naar mijn mening wordt mijn oma daarmee ernstig tekort gedaan. 

In dat boekje, Een omgekeerde borstrok; Herinneringen van een Katwijkse door Nel van Duijn, lees ik: “Mijn moeder was een nuchtere, koele vrouw, nooit aanhalen, nooit een zoen of wat dan ook. Ze was al blij als we er netjes bij liepen. Dat was belangrijker.” En ook: Mijn broer mocht alles, “hij had een plaatsje gekregen in mijn moeders hart. Wij niet hoor. Ze was niet zo gul.” 

Natuurlijk zijn (groot)ouders vaak veel leuker met hun kleinkinderen dan met hun eigen kinderen, en natuurlijk is het de persoonlijke beleving van mijn tante, maar die staat nu wel in een boekje dat waarschijnlijk nog decennia lang door Katwijk zal rondzwerven. En zo gaat mijn lieve oma uiteindelijk de collectieve herinnering in als een soort ijskonijn. 

Het boekje bestaat voor een groot deel uit anekdotes, meestal ten koste van anderen. Man & paard worden daarbij genoemd. Het zijn vaak ‘Katwijkse’ herinneringen van lang geleden, maar die mensen hebben óók nabestaanden en familie denk ik dan. 

Mijn oma zou dit boekje vréselijk gevonden hebben. Zij probeerde altijd netjes te zijn en juist niet op te vallen, altijd benauwd wat ‘de mensen’ wel niet zouden denken. Nu gaat ze ‘over Katwijk’, zoals dat hier zo mooi heet. 

Dat stemt mij droevig.

Alert

Luca

Boys will be boys

Als kind heb ik graag en veel met mijn soldaatjes gespeeld. Meestal alleen.

Abel Tiffauges heeft daar een mening over. Hij is de hoofdpersoon in De elzenkoning, een roman van Michel Tournier uit 1970. Ik las hem deze week uit.

In zijn ‘sinister dagboek’ schrijft Tiffauges: “Hoe schokkend het op het eerste gehoor ook mag klinken, de diepe affiniteit tussen de oorlog en het kind kan niet worden ontkend.” Hij constateert dat kinderen een dwingende behoefte hebben aan speelgoed in de vorm van geweren, zwaarden, kanonnen en pantserwagens, of loden soldaatjes. Maar niet om de grote mensen na te doen, zoals zo vaak beweerd wordt. Het is eerder andersom.  “Ik vraag me af of de oorlog niet uitbreekt met het enige doel om de volwassene in de gelegenheid te stellen zich opnieuw kind te voelen, met opluchting terug te vallen tot aan de leeftijd van de speelgoedgeweren en de loden soldaatjes. Moe van zijn beslommeringen als bureauchef, als echtgenoot en als vader, legt de gemobiliseerde al zijn functies en hoedanigheden af en amuseert zich, vrij en onbezorgd nu, tussen kameraden van zijn leeftijd met het manoeuvreren van kanonnen, pantserwagens en vliegtuigen, die niets anders zijn dan de vergrote kopie van het speelgoed uit zijn kinderjaren.”

Luca love

Luca

In de paddock

Luca

Blokje om

Luca en Nero

Eenhoorn zonder hoorn

Maestoso Romea

aka Luca

Lipizzaner

5 jaar

Rust

Luca

Bonnie 'Prince' Billy

Deze week heb ik The Purple Bird, het nieuwe album van Bonnie 'Prince' Billy, veel gedraaid. In 2009 zagen wij hem met een band in Paradiso. In het voorprogramma stond de Noorse zangeres Susanna, en ergens aan het eind van het concert zongen ze een melig duet, een country nummer. De zaal reageerde uitgelaten, gejoel en gestamp op het balkon, en ineens waande ik me in een broeierig zaaltje in Kentucky of zo. Prachtig, dit maakte de avond voor ons onvergetelijk!

De foto's zijn niet zo best helaas. Toch maar geplaatst.