Vogels klem in voedersilo

foto uit advertentie

Deze voedersilo, bedoeld voor kleine vogeltjes, hangt al een paar jaar in onze tuin, en met groot succes. Tot voor kort, want tot mijn schrik hebben wij nu al twee keer in een jaar tijd een vogeltje, dat totaal klem zat, uit de silo moeten peuteren. Eenmaal een jong puttertje, klem tussen silo en bodem, en deze week nog een prachtige groenling, hopeloos gevangen in het traliewerk. Een riskante puzzel met veel stress, vooral voor de vogel natuurlijk. En het moest extreem voorzichtig gebeuren, een klusje voor mijn vrouw. (Als je paardjes kunt boetseren, kun je kennelijk ook veilig vogeltjes verlossen.)

Maar ik baal behoorlijk van deze situatie. Ik voel mij verantwoordelijk. Er zijn natuurlijk (tien)duizenden vliegbewegingen rond die silo, en nu gaat het twee keer fout, maar ik vind dat zoiets helemaal niet mag gebeuren. Ik heb de silo onmiddellijk verwijderd, maar toen zat de hele boom vol teleurgestelde meesjes, dus dat was ook geen oplossing. Bestaat er eigenlijk wel een 100% veilige voedersilo voor dit formaat vogeltjes? En deze “voedersilo London” wordt nota bene verkocht door de Vogelbescherming!

Luca

 Luca, oktober vorig jaar

De zeven geitjes (geen sprookje)

Katwijk op z’n smalst.

Bij Katwijk ligt het Panbos. Erg populair, maar de gemeente wil er vanaf. Het bos zou verkocht worden aan een drinkwatermaatschappij. De afgelopen jaren is er op het terrein al veel verdwenen. Houten loopbrug, eendenvijver, hertenkamp, boswachters, allemaal weg of bijna weg. Er waren alleen nog zeven oude geitjes over. Een kostenpost en lastig bij de overdracht. Een oude boswachter had zich nog bereid verklaard belangeloos tot het eind (van wie?) voor de geitjes te zorgen. Maar nee, ergens bij de gemeente werd besloten de oude, maar nog gezonde, geitjes stilletjes om te leggen. Dat mag natuurlijk niet, maar gebeurde toch en opgeruimd staat netjes was het idee. Helaas voor de gemeente werd er vanuit de burgerij ineens toch nog naar die geitjes geïnformeerd, en door de grote geheimzinnigheid, draaierij en zwijgen van ‘de overheid’ in deze werd het een Schandaal. Dierenorganisaties, Justitie en vooral heel veel mensen op social media hebben zich er maandenlang over uitgesproken. Het voorlopig laatste bericht is nu dat de gemeente een medewerker offert (inderdaad: een zondebok), en dat B & W een aangifte gaat doen.

Deze soap heeft me veel vermaak gegeven. De lokale Rel, het ongemak van de gemeente, de ontplofte volkswoede over zeven geitjes en ook de schijnheiligheid daarvan, de selectieve verontwaardiging. Want deze ‘dierenvrienden’ zijn (statistisch gezien) voor het overgrote deel vleeseters, en schuiven elke dag een minder aaibaar exemplaar in de oven of sudderpan. Ik weet een schapenhouder in de omgeving die in de tussentijd honderden lammetjes heeft verkocht voor de consumptie. Jonge dieren die, bij wijze van spreken, nog een heel leven voor zich zouden hebben gehad.

Baldadig

Luca houdt erg van happen, klemmen, trekken, dingen optillen en verplaatsen. Het maakt niet uit hoe zwaar ze zijn. Afvalbakken, voerbakken, stootwillen, dekentjes, riemen enzovoort. Hopelijk geen wedgie.

Luca en Bodi

Tati in Katwijk

fotograaf: (mij) onbekend

Nog een foto van kamperen in Katwijk.

Doet mij sterk denken aan de Hulot film van Jacques Tati uit 1951. Weet niet waarom. Misschien de gemoedelijke l*lligheid van het geheel in zwartwit. Die man met zijn handen in zijn zakken. Gummbah zou er zo een tekstje naast zetten.

Hulot

Kamperen in de zuidduinen

Katwijk was en is geen vooruitstrevende gemeente, maar was er wat betreft kamperen redelijk vroeg bij. Begin jaren 30 werd er al een gemeentelijk kampeerterrein opgezet in de zuidduinen. In Noordwijk bijvoorbeeld was dat verboden, maar die badplaats heeft nooit veel op gehad met de 'gewone man'.

De jaartallen die bij deze ansichtkaarten horen ken ik niet. 

Sinds 1970 wordt de omgeving gedomineerd door de Soefitempel op een hoge duintop. De vergunning voor dit heiligdom ging minder soepel, dat heeft enkele decennia geduurd. Tot zover de vooruitstrevendheid dus. 

In de jaren 60 kwam er ook een kampeerterrein in de noordduinen van Katwijk.

Het Pep gevoel

Deze vrijdag ontving ik (en vele anderen) een mail van Ger Apeldoorn, over een nieuwe crowdfunding waar hij bij betrokken is. Doel: een stripglossy met Superhelden. Een leuk initiatief, en naar verluidt nu al een succes. Toch laat ik deze actie aan mij voorbijgaan. Ik heb niks met Superhelden, nooit gehad. Daarnaast vond ik de afhandeling van Apeldoorns vorige crowdfunding Pep Nu maar zo/zo.

De geplande termijn werd zeer ruim overschreden.

Er werd amper gecommuniceerd met de donateurs.

Beloften werden niet altijd nagekomen. Geen (vet betaalde) vermelding in het boek bijvoorbeeld, maar een lullig karton met namen.

Maar misschien gaat het deze keer beter. En natuurlijk ben ik blij met mijn driedubbel gesigneerde album en de extra omslagen. De kwaliteit van de strips is goed, maar een echt “Pep gevoel” heb ik er niet van gekregen. Dat krijg je waarschijnlijk alleen als je oude jaargangen Pep herleest. Die zijn nog steeds redelijk makkelijk te verkrijgen, en voor minder geld dan Ger Apeldoorn van je vraagt.

Luca deelt

Luca is een sociale jongen. Deelt zijn snoep en speelgoed. Rolt de bal zelf naar z'n maatje.

Nieuwe teugels

 Nieuwe teugels voor Luca. Op maat gemaakt en nooit meer invetten!

Dreutel

Motoragent Dreutel, mijn favoriete kluns uit De Generaal van Peter de Smet. 

De Smet signeerde mijn album in 1980 in Breda, en raakte door mijn keuze enigszins uit zijn routine. Kennelijk werd Dreutel niet vaak gevraagd.

Maar ik was erg blij met de tekening, want een fan vanaf de allereerste aflevering in Pep in 1971. Hoe oud was Peter de Smet eigenlijk in 1980? 36 jaar pas, zie ik op Wikipedia. 

Voormalig eng

foto uit BBC Science Focus

Vorige maand in BBC Science Focus: The Tufted Ground Squirrel, in de rubriek Nature's Weirdest Creatures. Slechte reputatie als roofdier op Borneo (bijnaam vampier eekhoorn), zou uiterst gevaarlijke vleeseter zijn, maar blijkt nu braaf knaagdier dat erg van zaden en noten houdt. Heeft natuurlijk gewoon zijn uiterlijk niet mee. Lijkt op Frank, het enge konijn uit Donnie Darko.

Het leed dat picknick heet

Lage rugpijn, tekenbeet, lauwe koffie, bier uit een blikje, papieren bordjes, een vrolijke hond, kinderen met een bal, wespen, rode mieren, muggen, weersomslag, brandnetels, zand in je broodje, plaksiroop, maar toch vooral... het (k)leed van Dirk.

bron afb: reclame Dirk

Pastoraal

Luca

Grijs en wit

Anderhalf jaar geleden. Luca is veel witter nu.

In de box

 Luca

The Wandering Hearts: Déjà vu

Deze week werd ik aangenaam verrast door het album Déjà vu (We have all been here before) van de Engels band The Wandering Hearts.

Verrast, omdat ik er eerlijk gezegd niet veel van verwachtte. Ik houd niet van dit soort projecten, maar was toch nieuwsgierig wat deze (mij onbekende) groep van het iconische album van Crosby, Stills, Nash & Young uit 1970 gebakken had. Ik had mijn vooroordelen al klaar, het zou misschien hooguit een guilty pleasure kunnen worden. Maar daar doe ik dus niet aan, je vindt iets echt leuk of niet, en dit album bleek een real pleasure te zijn.

Moedig ook, om zo’n overbekend album in zijn geheel te coveren, kritiek en hoon (en vooroordelen dus) liggen vaak op de loer. Maar het is mooi gedaan, en ik kreeg zowaar weer zin in het door mij toch sufgedraaide origineel. Wat zitten die harmonieën en melodieën toch goed in elkaar. Met die vrouwenstemmen erbij, luister je er weer met frisse oren naar. Het album van The Wandering Hearts wordt een herinterpretatie genoemd, maar ik vind juist dat ze dicht bij het origineel zijn gebleven. Interessant is Almost cut my hair, nu eens gezongen door een vrouw. De nummers Our House en Teach Your Children vind ik wat zoet. Maar dat is eigenlijk mijn enige aanmerking. Aanrader.

Het Schaakplein

Nog twee foto's van de Boulevard in de 'oude situatie'. Tussen de Oude Kerk en de vuurtoren werd de Boulevard ineens een stuk breder, met een klein plein, geen wonder van schoonheid, maar functioneel en precies goed. Geschikt voor kleinschalige evenementen (en niet te vaak). In de jaren tachtig heette het ineens 'het Schaakplein', maar ik weet niet of dat de officiële naam was. In de hoek was een reuzenschaakbord gemaakt, waar veel gebruik van gemaakt werd. De stukken zaten in een kist, waarvan je de sleutel kon ophalen bij het naastgelegen restaurant De Zwaan. Het schaakbord werd in 1979 in gebruik genomen door ex-wereldkampioen Max Euwe. Ik heb daar nog over geblogd HIER. Het schaakbord is ergens in de mist der tijd gesneuveld. Jammer, je zou denken dat er ook voor zoiets* toch wel een nieuw plekje te vinden zou zijn geweest. 

*niet luidruchtig of platvloers

Zeer eep

 

De kustversterking bij Katwijk is inmiddels alweer 10 jaar een feit. Op deze foto's van de oude situatie zie je dat de zeereep toen eigenlijk niets voorstelde. Begrijpelijk dat daar iets aan gedaan is, en ook de enorme ondergrondse parkeergarage voorziet duidelijk in een behoefte. 

Maar helaas, ik ben er nooit echt aan gewend geraakt, het is niet meer de Boulevard. Het megalomane 'evenementenplein' in het midden is behoorlijk misplaatst, maar het allerlelijkst vind ik de (nu) permanente horeca langs het hele strand. Dat heeft niets meer met een strandpaviljoen te maken. In Katwijk is alles volgebouwd, ook het strand.

Wiege der Lipizzaner

Leuk filmpje (6 minuten) over Staatsstoeterij Lipica, bakermat van de Lipizzaners. 

Hooibal

 Luca

De massa

Luca lust wel wat. Hij groeit nog steeds. Een barokpaard mag best wat massa hebben. Dit kaartje is van augustus vorig jaar. Er stond een mobiele weegschaal op het erf, met een mevrouw ernaast. Een stalgenoot wilde niet zelf haar paard op de weegschaal zetten, omdat haar eigen gewicht topgeheim is.

Kreukvrije zone

Waterpomp bij strandopgang. In Katwijk staat er tegenwoordig (soms) ook een zonnebrandpaal bij, met gratis zonnebrandcrème. De smeerpromotie legt dan vooral de nadruk op het verminderen van risico op huidkanker. Maar (gezien de tijdgeest) is het misschien effectiever om de strandgangers te wijzen op de versnelde huidveroudering door zonnebrand. Rimpels, verslapping en pigmentvlekken. Allemaal schade van de zon. Lichaamsdelen die helemaal niet in de zon komen verouderen natuurlijk nog minder snel. Mensen die in de Zorg werken weten dat de meeste bejaarden behoorlijk verkreukeld zijn, maar hun billen niet. Denk daar maar eens over na.

Darwin

Een foto uit de Naturalistijd.

Darwindag (12-2) 2012. Er waren boeken, balpennen en... maskers.

Pierre

foto: Josine Vingerling

Ben hier helemaal weg van! Fantastische Percheron hengst, geboetseerd door de Finse Emilia Kurila en prachtig levensecht beschilderd door Josine Vingerling. Intens rood detail in het lint, perfect!

Vrolijk paard

Luca, februari vorig jaar.

Schaatser op de Boulevard

fotograaf: (mij) onbekend

Een foto om bij af te koelen.

Katwijk, 1967

Warme dag

Luca

Tropische verrassing

Concurrentie bij de voedersilo voor de mezen en ander grut. Deze halsbandparkiet gaat onder aan de bol hangen en wringt zijn hoofd door het traliewerk, hij/zij kan dan net de (dure)pitjes bereiken. Dat kost wel veel moeite en daarom wordt nu het klepje bovenaan serieus bestudeerd, het zijn erg slimme vogels. Of misschien 'knipt' hij straks gewoon de draad door, dat kan ook nog.

Wat mooi dat dit soort tropische vogels gewoon in je tuin rondvliegen, ik zie ze graag. En wat stoer dat ze hier overleven. We hadden bijna een nestje in de holle abeel voor ons huis. Prachtig om naar te kijken, vanaf de bank. Maar dat stel werd helaas verjaagd door boze kauwtjes, die een nest hebben in de schoorsteen hiernaast.

Robbedoes speldje

Speldjes van de Robbedoes Club (R.C.) uit 1943. Of misschien wel 1938, dat weet ik niet precies. Ik kreeg ze veertig jaar geleden gratis en voor niets thuisgestuurd door het weekblad Robbedoes. Daar werd “de zolder opgeruimd” en een aantal speldjes verdeeld onder de lezers die als eersten een briefkaartje zouden sturen. Ze waren toen al redelijk zeldzaam, had ik begrepen. “Gegeerd door verzamelaars”, volgens het begeleidende briefje van de  redactie. Een prachtig Vlaams woord, dat ik nog niet kende. Ik dacht dat het een tikfoutje was, en dat er begeerd had moeten staan.

Afgebeeld is Robbedoes, zoals getekend door Rob-Vel (Robert Velter). Er is ook een Franse versie met een S van Spirou. A.D.S., Amis de Spirou. Achterop Robbedoes Jeugdalbum 1943 wordt geadverteerd: "het onderscheidingsteeken van den trouwen Robbedoesrakker. Mag ook op jouw jas of trui niet ontbreken!" 3.50 frank per stuk waren ze toen. Dat is intussen aanzienlijk meer.

Eind van de regenboog

 Mooier dan een pot met goud!

Kinderslotje

Het schrikdraad rond de paddock heeft Luca zo open. Vandaar de extra versteviging rond het handvat.

(Als ik deze "paddock" zie, zou ik zelf ook op de loop gaan)

Raccoons

bron afb.: The Guardian

Als je denkt dat vossen lastig zijn… In The Guardian stond vorige week een artikel over raccoons in Duitsland. Dat zijn er intussen al 1,6 miljoen! Deze “waschbären” komen oorspronkelijk uit Noord-Amerika, maar zijn in de jaren 30 ingevoerd vanwege het bont. Vervolgens ontsnapt natuurlijk, en/of uitgezet door een stel oenen. Ze zijn slim, hebben geen natuurlijke vijanden en verspreiden zich nu snel door West-Europa. Raccoons zijn inmiddels waargenomen in o.a. Frankrijk, Polen, Denemarken, Italië en Oostenrijk. Nederland is natuurlijk maar een kwestie van tijd, deze dieren zijn niet te stuiten. Het zijn omnivoren, niet kieskeurig, vleermuizen, amfibieën, vogels, het maakt niet uit. In Polen eten ze ‘extreme’ hoeveelheden bedreigde mosselen, schrijft The Guardian nog. Ze kunnen goed klimmen en vestigen zich soms in daken van huizen. Toch zijn er ook nog mensen die ze voeren, tot grote ergernis van hun buren. Maar raccoons zien er dan ook onweerstaanbaar uit, met hun snuit en staart. Net als de vos, zou ik zeggen.

Maestoso Romea

Maestoso Romea

aka Luca

Lipizzaner

6 jaar

Vandaag De Dag

Een gezelschap dure edelen, omringd door soldaten, passeert in vliegende vaart de boeren en paupers. Het geeft veel stofwolken, maar die zijn voor de landslieden die gelaten moeten afwachten in het veld. Zij murmureren. De nobele passanten waren te gast in het kasteel, en zijn daar luisterrijk ontvangen. Zij hebben geen oog voor de eenvoudige lieden langs de kant van de weg, die zich op hun beurt juist vergapen aan de extravagante groep ruiters. De schatkist is weer geleegd.

Alert

Luca