Rijklaar

 Nieuw dekje en stijgbeugels voor Luca.

Puin en herrie

In de paddocks bij de stal komt heel veel troep naar de oppervlakte. Mandenvol. Allerlei scherven, aardewerk, glas, dakpannen, emaille, botten(!), maar vooral puin. In de jaren 60 lag hier een stinkende vuilnishoop. Wat ligt er verder nog onder de grond? Hopelijk geen tweede Lekkerkerk.

Een ondernemer uit Amsterdam heeft het plan opgevat om juist op deze plek een luxe hotel te laten verrijzen. Met de zegen van de Gemeente, want die ziet stal en bewoners graag vertrekken. De zakenman wil een plek van serene rust creëren via een hotel met een soort kloosterhofachtige uitstraling. Pal naast het drukste evenemententerrein van Katwijk, waar de activiteiten en decibellen je continu om de oren vliegen.

En dat in een te snel verstedelijkt ‘dorp’ met een kinderlijke voorliefde voor luidruchtig vertier en vooral vuurwerk, het hele jaar door. Bij elke voetbalwedstrijd, hoe onbeduidend ook, elke extra koopavond, festiviteit, straatbarbecue of veterdiploma is het raak. Een feest is pas een feest als er vuurwerk is geweest. Ik wens de ondernemer veel succes met zijn oase.

Luca en George

The Big Eye

Luca

Uitwatering Katwijk (2)

Op de laatste dag van september nog wat zomerse oude ansichtkaarten. De Uitwatering bij Katwijk was voor mij (als kind) dus niet de place to be, maar heeft voor heel veel andere kinderen altijd een grote aantrekkingskracht gehad.

Deze laatste kaart zou uit 1916 zijn. Tot mijn verbazing zie ik rechts een bloot jongetje afgebeeld. Dat zou tegenwoordig niet meer kunnen op een kaart (of waar dan ook). Maar op de foto lijkt niemand zich te storen aan het tafereel, ook niet die passant met dat meisje aan de hand. Opmerkelijk, want in diezelfde tijd waren ook de discrete badkoetsen nog in gebruik.

Navelstaren

Het was een behoorlijk verwarrende maand. Veranderingen waar ik niet op zit te wachten, en meer nog in het vooruitzicht. Daarnaast drie keer verrast door (uit het oog verloren) ex-collega’s van heel lang geleden, die ik dacht te kennen.

knipsel uit de Telegraaf

Dit flink gelooide echtpaar stond in de Telegraaf en toonde in de rubriek ‘strandlijven’ hun strakke 60-plus buik. Ik viel van mijn stoel van verbazing, dat waren A. en L.! Een stel dat ik al meer dan veertig jaar ken, maar nooit in staat had geacht tot zoiets frivools. L., in bikini in de Telegraaf! Nu heb ik alles gezien.

Ik sprak een andere collega uit die tijd. Toen een braaf burgerlijke family man, maar blijkt nu twee huwelijken en een hele reeks vriendinnen verder.

En dit weekend nog was ik in een gebouw waar ik jarenlang gewerkt heb. Het bedrijf bestaat al 16 jaar niet meer, en het pand wordt nu gebruikt door een vurig bevlogen kerkgenootschap met worship en gebedsgenezers. Een wereld waar ik normaal gesproken niet mee in aanraking kom, maar nu was er open dag en ik wilde erg graag het huidige interieur eens zien. Een uiterst vreemde ervaring was dat. Dezelfde plek, maar ook weer niet. Innerlijke chaos, ik zag verleden en heden door elkaar heen vloeien.

Temeer nog, omdat ik vriendelijk werd rondgeleid door (alweer) een ex-collega van ‘toen’, ooit een nuchtere no-nonsense flierefluiter, nu vol heilig vuur leidinggevend in deze bezielde omgeving. Allebei hebben we hier vele voetstappen liggen, maar deze setting had ik (of hij) nooit kunnen verzinnen, toen.

Een interessante start van de herfst.

Shine on

 Luca

De wegen van blogspot en google zijn mij ondoorgrondelijk. Een half jaar geleden heb ik dit blog gereanimeerd met als doel eens wat foto's van een Lipizzaner in 'alledaagse' situaties te plaatsen. Die kun je namelijk nauwelijks vinden op internet. En dat is helaas nog steeds het geval. De inmiddels vele afbeeldingen van Luca de Lipi op mijn blog zijn niet te googelen, zo blijkt. Behoorlijk demotiverend vind ik dat, want het zal met de overige onderwerpen dan ook wel het geval zijn.

Gevonden voorwerp

Niet van mij dus.

George

 De nieuwe buurman, manegepony George.

Renz

 Circus Renz is terug.

Fiat 500C Topolino

In magazine Klassiek & Techniek staat deze maand een mooi artikel over de Fiat 500C Topolino (muis). Veel foto's, technische details en informatie over deze Italiaanse oldtimer, plus een leuk interview met de trotse bezitter van een exemplaar uit 1952. Een Topolino van 73 jaar oud, maar toch is Hans pas de derde eigenaar. De eerste was een Zwitserse boer en de tweede was ook een Alpenbewoner. Hans raakte geïnteresseerd op een evenement in Toscane, hij spreekt met veel liefde over zijn 'Toop'. En zelf heb ik al jaren een behoorlijk warm plekje voor juist deze Topolino, want wij zijn er in getrouwd!

Wat gaan we doen?

Luca

Originele replica

fotograaf (mij) onbekend

Foto van de kleine 'garnalenbomschuit' KW 88 in de uitwatering van Katwijk. Je zou bijna vergeten dat deze schuit ooit in het water heeft gelegen. Sinds de jaren 60 ligt hij in de zomermaanden te pronken naast de Vuurbaak. Over die locatie is de laatste tijd wat onenigheid ontstaan, want door de weersomstandigheden schijnt het onderhoud elk jaar goudgeld te kosten. Er gaan zelfs stemmen op om er een replica op ware grootte neer te zetten. Maar goed beschouwd is dat nu eigenlijk ook al het geval, want waarschijnlijk is al het hout al een keer vervangen. De KW 88 is in 1913 gebouwd en tot 1942 gebruikt. 

Ook herfst

Tegen de herfst zie ik altijd op, maar het jaargetijde heeft natuurlijk ook z'n mooie kanten. Het prachtige licht is er een van, daar kan ik erg van genieten. De tuin maakt zich inmiddels op voor de winter, daar heerst de schoonheid van verval. Dat geldt nog niet voor de schitterende zonnebloemen, die juist nu goed hun best doen. Wat een aparte kleur, een beetje dahlia-achtig. Op de blaadjes ligt het stuifmeel als een dun laagje goudstof. De stengels zijn erg lang, we hebben ze preventief versterkt met een bamboestok. Op de achtergrond zie je een passiebloem en een klein trosje druiven. Daar hebben we dit jaar heel veel van. De vogels zijn er gek op en ik heb een paar trossen voor ze afgeknipt en in het gras gelegd. Maar meestal gaan ze voor vers en 'eigen keus' en doen moeilijk in de druivenstruiken. Erg leuk om naar te kijken. 

Groter en witter

Ons schimmeltje wordt steeds witter.

En groter... Luca (6) groeit nog steeds. Hij zou nu te groot zijn voor de Spaanse Rijschool ;) Dat heeft hij natuurlijk van zijn opa's, zowel de Hongaarse als de Kroatische is behoorlijk fors.

Wim Swerts anders

In de blogpost van gisteren kwam Wim Swerts ter sprake, tegenwoordig vooral bekend van o.a. Samson en Gert, maar in 1988 nog onbekend talent. Dat jaar publiceerde hij in Striptuur en was zodoende in Den Haag beland op de strip-3-daagse. Swerts was toen nog student vrije grafiek en had ook dit soort werk bij zich. Inderdaad, geen Samson of Plop hier. Ik weet niet welk druktechniek is toegepast bij dit ‘zelfportret en creatie’.

Striptuur

Vanaf 1988 was er Striptuur, volgens de cover een 'tweemaandelijks stripmagazine', maar dat is eigenlijk nooit waargemaakt. Als ik mij niet vergis zijn er in totaal 10 nummers verschenen, de laatste in 1991. Jammer, het was een mooi verzorgd blad, met passie uitgegeven door echte liefhebbers, bedoeld om ‘werk van nog onbekend tekentalent’ onder de aandacht te brengen. Het lijkt me moeilijk om daar een uitgebreide (lees: kostendekkende) lezersschare voor te vinden, zelfs in de stripsvriendelijke jaren 80.

De redactie bestond uit John Erkelens, Peter van Uunen en Richard van Mill. Ik vraag mij vooral af waar Richard (hier links op de foto bij een interview met Joop Mommers) gebleven is. Hij lijkt van de aardbodem verdwenen. Tekenaar Joop Mommers is in juli jl. overleden. Als je de strips in het eerste nummer bekijkt, is het niet moeilijk om naar de inspiratiebronnen van het jonge talent te gissen (Wordt Vervolgd, Manara, De Smet, en dit vroege werk van Dick Heins heeft wel iets van Franka).

In 1988 kreeg ik een uitnodiging en een kaartje voor de strip-3-daagse in Den Haag, voor Striptuur een thuiswedstrijd. Het net verschenen nummer 3 is iets dikker. De een-na-laatste bladzijde van mijn exemplaar wordt door de vier aanwezige tekenaars vriendelijk gesigneerd en van een tekening voorzien. Bijvoorbeeld Napoleon van Dick Heins (hier nog met haar). 

Wim Swerts (linksonder en midden) is een maand in de war, ik was in Den Haag op 5 november ’88. Hij is de enige Vlaming in het gezelschap, zijn strip Reynaert de Vos in Striptuur valt me op. Verder weet ik niets van hem. Nu lees ik dat Swerts van 1966 is, toen dus 22 jaar oud, dat hij op dat moment vrije grafiek in Hasselt studeerde, en een jaar later (’89) ‘ontdekt’ werd door Jean-Pol, bekend van o.a. Kabouter Plop en dergelijke. Hij wordt diens assistent en gaat later de tv hond Samson (en Gert) tekenen.

De heuvel

 Luca op de heuvel van Apollo.

Marken 1925

Oude ansichtkaart uit 1925. Twee vrouwen van Marken in klederdracht. Wordt dat nog gedragen? Op Marken of waar dan ook in Nederland?

Uw beeltnis zoet

Drie romantische ansichtkaarten uit 1919. De afzender houdt het kort en zakelijk, maar zijn ware gevoelens komen volop tot uiting in het gedichtje op de voorkant: In mijn hart rust er Uw beeltnis zoet. 

 

En wat een prachtige plaatjes. Daar kan duidelijk geen emoji tegenop.

Deze kaart is gestempeld in 1919, maar lijkt mij een overgebleven exemplaar uit de mobilisatietijd 1914-1918. Een militair, met een grote bajonet aan zijn riem, eindelijk weer herenigd met zijn meisje. O heerljk weerzien, na scheidenssmart.

So what?

Luca maakt er graag een rotzooi van. Hij trekt alles z'n paddock in, ongeacht materiaal of gewicht. Zet overal z'n tanden in. Ja, ook in JOU als je niet uitkijkt!

Depotkunst

Depot Boijmans Van Beuningen

Rotterdam

Spatje

 Uw schilder: Rutger de Vries

Toilet,

Nieuwe Instituut (Museum voor architectuur, design en digitale cultuur),

Rotterdam

Luca

Overgevoelig

Als ik oude strips of boeken herlees, kan ik erg genieten van de onbekommerdheid van toen. Er zijn sindsdien alleen maar taboes bijgekomen. Tegenwoordig sta je al heel snel op iemands lange tenen, met alle gevolgen van dien. Nederland is er niet plezieriger op geworden. Er wordt ook nauwelijks nog iets uitgegeven wat echt de moeite waard is, alleen maar meer van het (veilige) zelfde. De inzet van zogenaamde sensitivity readers is gewoon (zelf)censuur. De uitgever zou de lezer ook kunnen wijzen op de tijd waarin het verhaal geschreven is of zich afspeelt, en wat er toen normaal gevonden werd. Als je daar niet tegen kan, lees het boek dan gewoon niet.

Door al het gezeur zijn we inmiddels allemáál een soort sensitivity readers geworden. Hier een paar voorbeelden uit Pep, jaargang 1970.

Niet schrikken, hoor, paardje!

Een toepasselijke kaart.

Als ik deze blogpost schrijf, gaat juist de 'KatwijkBinse Truckrun' door het dorp.

Oorverdovend!

Ansichtkaart uit 1934.

Maestoso Romea

aka LUCA

Dry Bones

Deze stukken bot kwamen laatst omhoog in de paddock. Het lijkt wel de onderkant van een menselijk dijbeen. Maar het kunnen ook botten zijn van een grote hond of zo. De eerste variant is natuurlijk wel veel spannender.

In het zand van de paddocks komt dagelijks van alles en nog wat naar de oppervlakte. Vooral scherven, glas maar ook allerlei aardewerk. Er staan manden waar je de troep in kan gooien. Op het terrein waar nu stal en manege gevestigd zijn, lag vroeger een grote vuilnishoop in het duin. Een enorme zwerm meeuwen, en bij bepaalde windrichting een smerige stank in onze nieuwbouwwijk. Aan afvalscheiding werd in de jaren 60 nauwelijks aandacht besteed. Wie weet wat hier nog meer ligt? De stal gaat weg en er moet hier, volgens de gemeente en een Amsterdamse ondernemer, een luxe hotel verrijzen. Het is duidelijk dat de grond dan eerst wel eens behoorlijk gesaneerd mag worden.

Deze ‘menselijke botten’ geven aanleiding tot vreemde verhalen op stal. Iemand beweert dat er ooit iets fout is gegaan met graven ruimen op de Oude Begraafplaats en dat die resten bij het vuilnis zijn terechtgekomen. “De zaak is in de doofpot gestopt.” Het zou best van zijn oma kunnen zijn, voegt hij er serieus aan toe, want die lag daar ook. Heerlijk, zo’n Katwijks broodje aap. Oma of niet, de botten zijn keurig in de mand beland. Zand erover.

Earth & Fire 1970

Earth & Fire in de Pep van 27 juni 1970. Een leuk artikel uit de prille begintijd van deze geweldige Nederlandse band. Dankzij hun overvloedig gebruik van de mellotron werd ooit mijn belangstelling voor progmuziek gewekt.

Maar zover is het hier nog niet. De jonge bandleden zijn nog overdonderd door het plotselinge succes van de single Seasons (100.000 verkocht, zegt Pep), hun eerste hit. Het nummer werd speciaal voor Earth & Fire geschreven door hun ‘ontdekker’ George Kooymans van Golden Earring (de week daarvoor nog in Pep). Hij regelde ook de plaatopname. Pep vermeldt dat ‘de tot voor kort onbekende amateurgroep uit [omgeving] Den Haag’ er nu serieus over denkt om beroeps te worden. Ze wachten nog even af of de tweede single Ruby is the one ook een succes wordt en hoe de eerste, nog te verschijnen, elpee het gaat doen. Maar Jerney Kaagman is alvast maar opgehouden met haar werk in een boekwinkel. Ze wil ook korte verhalen en gedichten gaan schrijven, als daar nog tijd voor is. De tweelingbroers Gerard en Chris Koerts studeren allebei nog, de een theologie en de ander rechten.

Ruby is the one werd inderdaad een grote hit en er zouden er nog vele volgen. Drummer Cees Kalis ging na deze twee successen toch liever in het onderwijs werken. De broers Koerts zijn nu allebei overleden en Jerney Kaagman is inmiddels 78 jaar.

Mooie jongen

Luca