Ook herfst

Tegen de herfst zie ik altijd op, maar het jaargetijde heeft natuurlijk ook z'n mooie kanten. Het prachtige licht is er een van, daar kan ik erg van genieten. De tuin maakt zich inmiddels op voor de winter, daar heerst de schoonheid van verval. Dat geldt nog niet voor de schitterende zonnebloemen, die juist nu goed hun best doen. Wat een aparte kleur, een beetje dahlia-achtig. Op de blaadjes ligt het stuifmeel als een dun laagje goudstof. De stengels zijn erg lang, we hebben ze preventief versterkt met een bamboestok. Op de achtergrond zie je een passiebloem en een klein trosje druiven. Daar hebben we dit jaar heel veel van. De vogels zijn er gek op en ik heb een paar trossen voor ze afgeknipt en in het gras gelegd. Maar meestal gaan ze voor vers en 'eigen keus' en doen moeilijk in de druivenstruiken. Erg leuk om naar te kijken. 

Groter en witter

Ons schimmeltje wordt steeds witter.

En groter... Luca (6) groeit nog steeds. Hij zou nu te groot zijn voor de Spaanse Rijschool ;) Dat heeft hij natuurlijk van zijn opa's, zowel de Hongaarse als de Kroatische is behoorlijk fors.

Wim Swerts anders

In de blogpost van gisteren kwam Wim Swerts ter sprake, tegenwoordig vooral bekend van o.a. Samson en Gert, maar in 1988 nog onbekend talent. Dat jaar publiceerde hij in Striptuur en was zodoende in Den Haag beland op de strip-3-daagse. Swerts was toen nog student vrije grafiek en had ook dit soort werk bij zich. Inderdaad, geen Samson of Plop hier. Ik weet niet welk druktechniek is toegepast bij dit ‘zelfportret en creatie’.

Striptuur

Vanaf 1988 was er Striptuur, volgens de cover een 'tweemaandelijks stripmagazine', maar dat is eigenlijk nooit waargemaakt. Als ik mij niet vergis zijn er in totaal 10 nummers verschenen, de laatste in 1991. Jammer, het was een mooi verzorgd blad, met passie uitgegeven door echte liefhebbers, bedoeld om ‘werk van nog onbekend tekentalent’ onder de aandacht te brengen. Het lijkt me moeilijk om daar een uitgebreide (lees: kostendekkende) lezersschare voor te vinden, zelfs in de stripsvriendelijke jaren 80.

De redactie bestond uit John Erkelens, Peter van Uunen en Richard van Mill. Ik vraag mij vooral af waar Richard (hier links op de foto bij een interview met Joop Mommers) gebleven is. Hij lijkt van de aardbodem verdwenen. Tekenaar Joop Mommers is in juli jl. overleden. Als je de strips in het eerste nummer bekijkt, is het niet moeilijk om naar de inspiratiebronnen van het jonge talent te gissen (Wordt Vervolgd, Manara, De Smet, en dit vroege werk van Dick Heins heeft wel iets van Franka).

In 1988 kreeg ik een uitnodiging en een kaartje voor de strip-3-daagse in Den Haag, voor Striptuur een thuiswedstrijd. Het net verschenen nummer 3 is iets dikker. De een-na-laatste bladzijde van mijn exemplaar wordt door de vier aanwezige tekenaars vriendelijk gesigneerd en van een tekening voorzien. Bijvoorbeeld Napoleon van Dick Heins (hier nog met haar). 

Wim Swerts (linksonder en midden) is een maand in de war, ik was in Den Haag op 5 november ’88. Hij is de enige Vlaming in het gezelschap, zijn strip Reynaert de Vos in Striptuur valt me op. Verder weet ik niets van hem. Nu lees ik dat Swerts van 1966 is, toen dus 22 jaar oud, dat hij op dat moment vrije grafiek in Hasselt studeerde, en een jaar later (’89) ‘ontdekt’ werd door Jean-Pol, bekend van o.a. Kabouter Plop en dergelijke. Hij wordt diens assistent en gaat later de tv hond Samson (en Gert) tekenen.

De heuvel

 Luca op de heuvel van Apollo.

Marken 1925

Oude ansichtkaart uit 1925. Twee vrouwen van Marken in klederdracht. Wordt dat nog gedragen? Op Marken of waar dan ook in Nederland?

Uw beeltnis zoet

Drie romantische ansichtkaarten uit 1919. De afzender houdt het kort en zakelijk, maar zijn ware gevoelens komen volop tot uiting in het gedichtje op de voorkant: In mijn hart rust er Uw beeltnis zoet. 

 

En wat een prachtige plaatjes. Daar kan duidelijk geen emoji tegenop.

Deze kaart is gestempeld in 1919, maar lijkt mij een overgebleven exemplaar uit de mobilisatietijd 1914-1918. Een militair, met een grote bajonet aan zijn riem, eindelijk weer herenigd met zijn meisje. O heerljk weerzien, na scheidenssmart.

So what?

Luca maakt er graag een rotzooi van. Hij trekt alles z'n paddock in, ongeacht materiaal of gewicht. Zet overal z'n tanden in. Ja, ook in JOU als je niet uitkijkt!

Depotkunst

Depot Boijmans Van Beuningen

Rotterdam

Spatje

 Uw schilder: Rutger de Vries

Toilet,

Nieuwe Instituut (Museum voor architectuur, design en digitale cultuur),

Rotterdam

Luca

Overgevoelig

Als ik oude strips of boeken herlees, kan ik erg genieten van de onbekommerdheid van toen. Er zijn sindsdien alleen maar taboes bijgekomen. Tegenwoordig sta je al heel snel op iemands lange tenen, met alle gevolgen van dien. Nederland is er niet plezieriger op geworden. Er wordt ook nauwelijks nog iets uitgegeven wat echt de moeite waard is, alleen maar meer van het (veilige) zelfde. De inzet van zogenaamde sensitivity readers is gewoon (zelf)censuur. De uitgever zou de lezer ook kunnen wijzen op de tijd waarin het verhaal geschreven is of zich afspeelt, en wat er toen normaal gevonden werd. Als je daar niet tegen kan, lees het boek dan gewoon niet.

Door al het gezeur zijn we inmiddels allemáál een soort sensitivity readers geworden. Hier een paar voorbeelden uit Pep, jaargang 1970.

Niet schrikken, hoor, paardje!

Een toepasselijke kaart.

Als ik deze blogpost schrijf, gaat juist de 'KatwijkBinse Truckrun' door het dorp.

Oorverdovend!

Ansichtkaart uit 1934.

Maestoso Romea

aka LUCA

Dry Bones

Deze stukken bot kwamen laatst omhoog in de paddock. Het lijkt wel de onderkant van een menselijk dijbeen. Maar het kunnen ook botten zijn van een grote hond of zo. De eerste variant is natuurlijk wel veel spannender.

In het zand van de paddocks komt dagelijks van alles en nog wat naar de oppervlakte. Vooral scherven, glas maar ook allerlei aardewerk. Er staan manden waar je de troep in kan gooien. Op het terrein waar nu stal en manege gevestigd zijn, lag vroeger een grote vuilnishoop in het duin. Een enorme zwerm meeuwen, en bij bepaalde windrichting een smerige stank in onze nieuwbouwwijk. Aan afvalscheiding werd in de jaren 60 nauwelijks aandacht besteed. Wie weet wat hier nog meer ligt? De stal gaat weg en er moet hier, volgens de gemeente en een Amsterdamse ondernemer, een luxe hotel verrijzen. Het is duidelijk dat de grond dan eerst wel eens behoorlijk gesaneerd mag worden.

Deze ‘menselijke botten’ geven aanleiding tot vreemde verhalen op stal. Iemand beweert dat er ooit iets fout is gegaan met graven ruimen op de Oude Begraafplaats en dat die resten bij het vuilnis zijn terechtgekomen. “De zaak is in de doofpot gestopt.” Het zou best van zijn oma kunnen zijn, voegt hij er serieus aan toe, want die lag daar ook. Heerlijk, zo’n Katwijks broodje aap. Oma of niet, de botten zijn keurig in de mand beland. Zand erover.

Earth & Fire 1970

Earth & Fire in de Pep van 27 juni 1970. Een leuk artikel uit de prille begintijd van deze geweldige Nederlandse band. Dankzij hun overvloedig gebruik van de mellotron werd ooit mijn belangstelling voor progmuziek gewekt.

Maar zover is het hier nog niet. De jonge bandleden zijn nog overdonderd door het plotselinge succes van de single Seasons (100.000 verkocht, zegt Pep), hun eerste hit. Het nummer werd speciaal voor Earth & Fire geschreven door hun ‘ontdekker’ George Kooymans van Golden Earring (de week daarvoor nog in Pep). Hij regelde ook de plaatopname. Pep vermeldt dat ‘de tot voor kort onbekende amateurgroep uit [omgeving] Den Haag’ er nu serieus over denkt om beroeps te worden. Ze wachten nog even af of de tweede single Ruby is the one ook een succes wordt en hoe de eerste, nog te verschijnen, elpee het gaat doen. Maar Jerney Kaagman is alvast maar opgehouden met haar werk in een boekwinkel. Ze wil ook korte verhalen en gedichten gaan schrijven, als daar nog tijd voor is. De tweelingbroers Gerard en Chris Koerts studeren allebei nog, de een theologie en de ander rechten.

Ruby is the one werd inderdaad een grote hit en er zouden er nog vele volgen. Drummer Cees Kalis ging na deze twee successen toch liever in het onderwijs werken. De broers Koerts zijn nu allebei overleden en Jerney Kaagman is inmiddels 78 jaar.

Mooie jongen

Luca

Uitwatering Katwijk

fotograaf (mij) onbekend

De Uitwatering, waarschijnlijk jaren 60. Wij gingen meestal naar het ‘stille strand’, maar een enkele keer ben ik hier ook wel verzeild geraakt. Ik denk dat ik de plek wat intimiderend vond, als jongetje. Dat donkere, verlaten gebouw van de oude buitensluis, de grote niet-aansluitende stenen in het zand. Het dubieuze zwemwater, glibberig oud zeewier en prikkend riet langs de kanten, altijd veel te druk, veel oudere jeugd met bier. Waaghalzen doken vanaf de buitensluis in het water, dat ging niet altijd goed.

Geen nostalgische foto dus voor mij. In 1984 is het plaatje sterk gewijzigd met een nieuwe buitensluis.

Hijs de geurvlag

Update buurtvos. Die is er nog steeds en gaat zijn gang. Vertoont zich wel wat minder (overdag) en altijd maar één (tegelijk). Ik heb de dichte klimop op en rond ons tuinhuisje verwijderd, daar had hij een soort dependance, en elke avond verwijder ik trouw het gft bakje. Meer niet eigenlijk, en op dit moment hebben wij geen last (afkloppen maar).

Dat is hiernaast wel anders. De oude buurvrouw is inmiddels overleden en de vos heeft daar vrij spel in de tuin. Hij blijft gaten graven en vergrijpt zich aan de tuinkabouter. Het gazon ziet er niet uit, overal zand. Midden op het terrasje lag laatst, als een soort statement, een flinke turd. Niet leuk als je een huis wilt verkopen, denk ik. De beheerder heeft gisteren over een flink oppervlak kippengaas gespannen, de zijkanten verstevigd met ijzerdraad en lavastenen. Dat zal een vos niet tegenhouden, die kruipt daar zo onder. Het gaas moet je ingraven.

In The Guardian stond nog een andere tip voor het weren van vossen uit je tuin. Het schijnt enorm te helpen als je in je tuin plast, als een soort afbakening van je territorium. Tja.

Momentje

Luca

Golden Earring in 1970

In stripweekblad Pep van 20 juni 1970 lees ik een artikel over Golden Earring, nu weer actueel in verband met het overlijden van George Kooymans vorige maand. Het is nog net voor hun echt grote successen, maar de jonge band heeft toch al een lange en succesvolle tournee door de USA achter de rug. Het stuk is wat gedateerd met verouderde uitdrukkingen als ‘tieners en twens’, maar leuk om te lezen na 55 jaar, met de kennis van nu en de mogelijkheid om iets tot in detail op te zoeken.

Wie is die drummer Sieb Warner bijvoorbeeld, die ken ik niet. In het artikel wordt Sieb nog geprezen om zijn “geïnspireerde drumstijl, waar in hij fanatiek naar nieuwe ritmes en variaties zoekt, en de solide basis vormt waarop de Earring hun improvisaties bouwen”, maar op Wikipedia lees ik dat hij eind mei 1970 (dus nog voor de verschijningsdatum van deze Pep) is vervangen door Cesar Zuiderwijk. Siebolt Warntjes (1946) heeft maar een jaar bij Golden Earring gespeeld, is daarna bij een strokartonfabriek gaan werken, en later bij de IBG in Groningen als toekenningsambtenaar studiefinanciering. Toch wat minder rock ’n roll allemaal.

Of deze dan. Het artikel noemt een optreden in Minneapolis, waarbij het enthousiaste publiek in alle opwinding 500 stoelen uit de vloer rukte, “toestanden die doen denken aan het Beatletijdperk”. Dit lijkt mij Haagse bluf. Op de prachtige website van Casper Roos zoek ik in zijn digitaal archief naar de gegevens van dit optreden. Dat moet het concert van 18 januari 1970 geweest zijn, in de Labor Temple, samen met Pacific Gas & Electric en comedian Bobby Kosser. Volgens een review in de Minneapolis Star newspaper van de volgende dag, was het concert van Golden Earring ingekort vanwege problemen met de apparatuur en stroomstoringen. Ja, dan vliegen de stoelen waarschijnlijk wel door de lucht.

Japanse wijnbes

De Japanse wijnbes doet het weer supergoed dit jaar. We hebben een paar struiken in de tuin en kunnen altijd volop plukken. De vruchtjes zijn heerlijk zoet, denk aan framboos of (zoete) braam.

De vogels (en de vos) laten deze vruchten ongemoeid. Vreemd, maar misschien ‘kennen’ ze deze soort nog niet als eetbaar. De enkele kruisbes, blauwe bes en braam in onze tuin wordt bijna altijd gekaapt. De druiven zijn ook populair, maar daar hebben we heel veel van.

Een aanrader voor elke tuin dus, deze Japanse wijnbes. Het is een heel makkelijke en sterke plant, decoratief, prikt nauwelijks en de vele vruchtjes zijn niet te versmaden.

Patsers en paarden

fotograaf (mij) onbekend

Twee deftige dames te paard in Katwijk. Foto uit de jaren 30, 40 misschien. Dorpsjeugd kijkt toe, en wat mannen met een pet. Waarschijnlijk geen alledaags tafereel op deze plek. Werkpaarden genoeg, maar rijpaarden waren er natuurlijk alleen voor de (zeer) rijken. De dames zijn keurig gekapt en dragen dure en correcte rijkleding.

Ergens in de jaren zestig gingen boeren met vrije tijd ineens ook wat op hun werkpaard zitten. Voornamelijk mannen natuurlijk. Zo zijn uiteindelijk ook de rijverenigingen ontstaan. Tegenwoordig lijkt de paardenwereld gedomineerd door vrouwen.

Het elitaire imago van paardrijden is hardnekkig, maar de afgelopen decennia toch ook wel veranderd. Dat gold kennelijk nog niet voor de generatie van schrijver J.J. Voskuil (1926-2008). In het laatste deel van Het Bureau staat een mooi voorbeeld daarvan. Voskuils alter ego Maarten Koning wandelt met zijn vrouw Nicolien bij het strand van Noordwijk. Ze ontfermen zich over twee besmeurde zeekoeten, olieslachtoffers. Maarten voelt zich uitgelachen door “drie canailleuze vrouwen op paarden”, waarvan de jongste informeert of dat van de teer komt, die vogels?Maarten kan haar niet uitstaan, en het “zou hem niet verbazen als haar vader van die teer profiteerde, in ieder geval indirect”. Want ja, alleen een olie- of havenbaron kan zich natuurlijk een rijpaard veroorloven. Een kostelijke scene en heel erg Voskuil, want doorheen het hele Bureau geven Maarten en vooral Nicolien uiting aan hun afkeer van ‘patsers’.

Dahlia mutatie

Daliah’s vind ik meestal erg mooi. We hebben verschillende soorten en kleuren in onze tuin. Ze komen elk jaar terug. De meeste mensen graven ze op, maar wij laten ze overwinteren in de grond. Dat kan omdat we op een stukje (warme) zandgrond zitten. In de loop der jaren zijn de bollen zich gaan vermeerderen, en daarbij is kennelijk een mutatie ontstaan met een soort dubbele bloem. Een unieke dahlia in eigen tuin dus. Erg mooi.

Extra dorst

Luca

Spaanse pas

Luca leert de Spaanse Pas. Laat je niet misleiden door zijn intense oog, hij is niet bang of boos, maar vindt het juist heel leuk! Luca is ontzettend fanatiek en kan er bijna niet mee ophouden (de voorbenen vliegen om je oren).

Twee zeeschepen

 

Twee ansichtkaarten, door mijn opa verstuurd in 1922 en 1932, uit de haven van IJmuiden. 

Loggers in IJmuiden

Nog wat kaarten van mijn opa, verstuurd uit de haven van IJmuiden, meer dan 100 jaar geleden. Schepen dus, in plaats van de romantische plaatjes uit de verkeringstijd. Misschien deed je dat niet (meer), als getrouwd man. Geen fratsen. Maar natuurlijk waren de kaarten ook voor de kinderen bedoeld.

 

De teksten achterop zijn kort en informatief. Info over vertrek, het slechte weer, de route, de besomming. De kaarten zijn gericht aan mijn oma, maar geadresseerd aan mijn opa zelf. Merkwaardig nu, maar misschien gebruikelijk toen. Tenslotte stond ook zijn naam op de voordeur. Of werd hier de status van gezinshoofd benadrukt?

Amigo

 Luca, juni vorig jaar

Vogels klem in voedersilo

foto uit advertentie

Deze voedersilo, bedoeld voor kleine vogeltjes, hangt al een paar jaar in onze tuin, en met groot succes. Tot voor kort, want tot mijn schrik hebben wij nu al twee keer in een jaar tijd een vogeltje, dat totaal klem zat, uit de silo moeten peuteren. Eenmaal een jong puttertje, klem tussen silo en bodem, en deze week nog een prachtige groenling, hopeloos gevangen in het traliewerk. Een riskante puzzel met veel stress, vooral voor de vogel natuurlijk. En het moest extreem voorzichtig gebeuren, een klusje voor mijn vrouw. (Als je paardjes kunt boetseren, kun je kennelijk ook veilig vogeltjes verlossen.)

Maar ik baal behoorlijk van deze situatie. Ik voel mij verantwoordelijk. Er zijn natuurlijk (tien)duizenden vliegbewegingen rond die silo, en nu gaat het twee keer fout, maar ik vind dat zoiets helemaal niet mag gebeuren. Ik heb de silo onmiddellijk verwijderd, maar toen zat de hele boom vol teleurgestelde meesjes, dus dat was ook geen oplossing. Bestaat er eigenlijk wel een 100% veilige voedersilo voor dit formaat vogeltjes? En deze “voedersilo London” wordt nota bene verkocht door de Vogelbescherming!

Luca

 Luca, oktober vorig jaar