Sierkool

Bij tuincentrum denk ik meer aan het voorjaar, maar ook in de herfst kun je er prima terecht om je tuin op te leuken.

Tafels vol met kleurige plantjes. Hier word ik echt vrolijk van.

Deze mocht ik (alweer) niet meenemen.

Onze buit: extra potten en potgrond, sierkool, bergthee, heideplantjes, klimop en iets klein grijs waar ik de naam van vergeten ben.

Sierkool in een pot.

Rinus Spruit: Broeder, schrijf toch eens!

Gelezen: Broeder, schrijf toch eens! (2017) van Rinus Spruit (1946)

Van deze Zeeuwse schrijver las ik eerder al Een dag om aan de balk te spijkeren uit 2013, over het moeizame getob van hoofdpersoon Maarten Rietgans, duidelijk een alter ego van Rinus Spruit. Deze Maarten is een verlegen zonderling, die geen enkele baan of vrouw kan behouden. In het verhaal is een grote rol weggelegd voor zijn ouders, in het bijzonder zijn vader.

Broeder, schrijf toch eens! Zou je als een vervolg op dit boek kunnen beschouwen. De hoofdpersoon heet nu weer gewoon Rinus en hoewel op de omslag “roman” vermeld staat, is het opnieuw een autobiografisch werk. De ouders zijn inmiddels overleden, de moeder al vroeg, maar Rinus heeft nog lang met zijn bejaarde vader samengewoond op een Gerbrand Bakker-achtige wijze. En hoewel Rinus naar mijn mening prima alleen kan zijn, is er weer sprake van een date, een verpleegster ditmaal. Maar die heeft hem al snel door: Rinus wil gewoon zijn moeder terug, de enige persoon bij wie hij zich enigszins op zijn gemak voelde.

Rinus (in het boek 58 jaar) heeft achteraf een soort schuldgevoel ten opzichte van zijn vader omdat hij als twintiger een beetje op hem, een eenvoudige rietdekker, neerkeek. Hij zit vol vragen die nu niet meer beantwoord kunnen worden en verdiept zich ter compensatie met behulp van oude brieven, foto’s en documenten in de familiegeschiedenis. Zo is er bijvoorbeeld een verhaal over zijn overgrootmoeder (eigenlijk een oud-tante) die als meisje naar België is vertrokken.

Het geheel maakt een beetje een bijeengeraapte indruk. Het gaat alle kanten op, eenvoudige gebeurtenissen rondom het huis, herinneringen en de familiezoektocht. Bijna het soort boek dat sommige schrijvers noodgedwongen maar in eigen beheer uitgeven. Toch schijnen de romans van Rinus Spruit vooral in Zeeland erg succesvol te zijn.

★★★☆☆

Appeltjes

Het kan deze herfstweek niet op wat betreft de zonuren. Vanmiddag kon ik weer lezen in de tuin. Mijn verlengde zomergevoel wordt ook binnenshuis versterkt door dit prachtige boeket, waarin zelfs kleine appeltjes verwerkt zijn.

Wij hadden iets te vieren deze week. Dat kwam mooi uit, want de vaas was net leeg van het vorige boeket, ook al zo uitzonderlijk mooi. 

Ik vraag mij af wat dit voor bloem is. Wij hebben hem bewaard om te drogen.

Clarice Lispector: De passie volgens G.H.

Ik las De passie volgens G.H. (1964) van de Braziliaanse schrijfster Clarice Lispector (1920-1977).

Aan eventuele lezers. Dit boek is als ieder ander boek. Maar ik zou blij zijn als het alleen zou worden gelezen door mensen met een volwassen ziel.

Met deze eerste regel van haar korte voorwoord zet de schrijfster gelijk de toon van dit intense boek. Het is niet gemakkelijk. Toch gebeurt er niet veel, het aantal handelingen is beperkt. De kunstenares G.H. (haar echte naam komen we niet te weten) ruimt de kamer van haar vertrokken dienstmeisje op. Zij plet hierbij een kakkerlak. Meer is het eigenlijk niet. Maar deze schijnbaar onbeduidende actie zet een eindeloze reeks overpeinzingen bij de hoofdpersoon in gang, een afdaling in haar diepste wezen. Ze filosofeert over hemel en hel, mens en mens-zijn, goddelijke en menselijke liefde. Met de Passie uit de titel kan zowel hartstocht als het lijdensverhaal bedoeld worden.

Het raadselachtige boek deed me meer dan eens aan Kafka denken, maar ik kan niet precies verklaren waarom. Misschien is het de benauwende sfeer, of anders de belangrijke rol van een insect. Misschien is het Clarice Lispector zelf, ik vind haar een mysterieuze schrijver. Ik heb nu drie boeken van haar gelezen, waarvan ik Het uur van de ster het mooist vond.

★★★☆☆

Sneu

Wat sneu. Zo’n mooie, zonnige herfstdag en dan zo’n treurige foto.

Deze prachtlijster vloog vanmorgen met een klap tegen ons raam. Dood natuurlijk.

Tegen beter weten in heb ik de vogel nog een tijd in mijn handen gehouden, in afwachting van een wondertje. Ze was nog warm. De Oude Muziek die op de achtergrond klonk maakte de zaak nog wat dramatischer. Natuurlijk moet ik niet overdrijven. In Italië en andere landen vallen de zangvogels bij bosjes, als delicatessen naar het schijnt. Maar dit exemplaar vloog een paar minuten geleden nog vrolijk rond. Toen mij echt duidelijk werd dat het nu een ex-lijster geworden was, heb ik haar begraven in de tuin.

Toen we hier net woonden vloog er eens een grote houtsnip tegen de tuindeuren. Die had een enorme vaart en het gaf een flinke dreun. Ik herkende hem onmiddellijk van het 100 gulden biljet. Het was de eerste en voorlopig laatste keer dat ik hier zo’n vogel in de tuin zag. Deze had het overleefd en na een uur suffen vertrok hij met veel vaart. Zo kan het ook natuurlijk.

Raceschaal

Geknipt

Zelf stap ik er al enige tijd niet meer op: de personenweegschaal. Te confronterend waarschijnlijk. Ja, vroeger was alles beter, vooral mijn gewicht.

Maar misschien kan ik er nog wat van maken met deze avontuurlijke weegschaal uit de Lidl-folder, gezien op de mannenpagina. Heeft een digitaal display in origineel cockpit-design en met motorgeluiden tijdens het wegen!.

Dan Brown: Oorsprong

Van Dan Brown las ik Oorsprong (2017). Dat was ik absoluut niet van plan, want na elk boek van Dan Brown neem ik mij voor dat het nu toch echt de laatste was. En zo heb ik er inmiddels vijf gelezen.

De boeken van Brown vind ik eigenlijk niet leuk, ze zijn het altijd net niet. Waarom nu dan toch weer zo’n (veel te) dik boek opgepikt? Het was zomer en ik zocht een niet al te ingewikkeld of opwindend boek voor in de luie tuinstoel. Ik herinnerde mij een wervende recensie van Joke, die Browns boeken vooral leest om alle weetjes en feiten die je dan onderweg oppikt, de manier waarop hij “kunst, wetenschap, architectuur, literatuur en cultuur met elkaar verweeft en dat verpakt in een raadsel”. Ja, daar had ik wel zin in, zo kan het ook.

Ik werd daar niet in teleurgesteld, het boek staat bol van Blake, Gaudi, Barcelona en Spaanse geschiedenis bijvoorbeeld. Daarnaast had de voorspelbaarheid van het geheel wel iets vertrouwds. Dan Brown heeft maar één verhaal. Een moord, professor Langdon (ik zie dan Tom Hanks voor me) onschuldig op de vlucht, vergezeld van een mooie jongedame (in dit geval de verloofde van de Spaanse kroonprins, ik stel mij hier een soort Maxima voor) en er is een geniepige priester (Antoine Bodar?).

Halverwege het boek zie je al hoe de plot in elkaar steekt en wie de geheimzinnige persoon achter de schermen is. En na driekwart heb ik het tijdelijk weggelegd om het nu, in de herfst, dan toch maar uit te lezen. Het laatste deel is nog wel het taaist, boordevol uitleg en bladzijdenlang populaire wetenschap. Toch ga je door, tegen beter weten in. Als met een zak drop, die tot de bodem leeg moet, terwijl je eigenlijk geen trek meer hebt.

Dit was mijn laatste Dan Brown.

★★☆☆☆

Kaiser Wilhelms Mercedes

De automobiel van de Duitse Kaiser Wilhelm II (1859-1941) zou je eerder verwachten in Huis Doorn of anders in Kasteel Amerongen, maar je kunt hem bekijken in het Louwman Museum in Den Haag.

Het is (natuurlijk) een Mercedes Benz, Type Nürburg 500. De auto is bepantserd en heeft vloerverwarming.

Kameraad of bedrijfsvoorraad?

Zondag werd Zwarte Parels uitgezonden, een prachtige documentaire waarin het Friese paard centraal staat. Friese paarden hebben een geweldige uitstraling. Stoer, lief en vriendelijk tegelijk. In deze film komen topfokkers aan het woord en er zijn mooie beelden van een net geboren veulentje, de hengstenkeuring in Leeuwarden en een kijkje achter de schermen bij de voorstelling De Stormruiter.

Bron foto's: still

Eén bepaalde scene uit de documentaire wil mij maar niet loslaten, ik moet daar nu al de hele week over nadenken. Wat is het geval? Na een algemene verkoopdag bij fokker O. wordt topdekhengst Thorben 466 verkocht. Dat was eigenlijk niet de bedoeling, Thorben is namelijk het speciale lievelingspaard van de vrouw van fokker O. en “al tien jaar haar vriend”. Ze zal hem heel erg missen, vertelt ze in tranen. Maar volgens haar man zijn er inmiddels genoeg nakomelingen (van dit paard) en is het goed voor het bedrijf. Hij kon namelijk een hele goeie prijs krijgen, vertelt hij met een net iets te grote grijns. “Je kunt er een heel leuk huis voor kopen”, vult de inmiddels weer lachende mevrouw O. hem aan. Dat zal dan wel een paar ton zijn. En daar gaat Thorben, op weg naar de klant in Amerika.

We zien hem in alle vroegte door zijn duidelijk aangeslagen ex-vriendin uit zijn box gehaald worden, volgens mij heeft hij door dat er iets “ongunstigs” aan de hand is, maar dat kan ook inbeelding van mijn kant zijn natuurlijk. Nagekeken door zijn voormalige stalgenoten wil hij eerst de trailer niet in. Vanuit de wagen kijkt hij het echtpaar O. aan met een blik van: Wat maak je me nou? Er vloeien weer tranen en de klep van de vrachtwagen gaat definitief dicht. Hartverscheurend.

Natuurlijk kan ik niet de hele situatie overzien en ik veroordeel ook niemand. Maar toch geeft dit te denken. Zo te zien ging het heel goed bij die fokkerij, dus dwingende noodzaak zal er waarschijnlijk niet geweest zijn. Wat zou jij doen? En voor welke prijs ruil jij dan je vriendschap in?

De documentaire kun je HIER nog zien.

Vieze boeken (reprise)

In een vorige blogpost had ik het over (al dan niet) onhygiënische bibliotheekboeken.

Het meest vieze bibliotheekboek dat ik ooit geleend heb was een boek over lokale geschiedenis. Die zijn op ‘mijn’ filiaal erg populair. Oude foto’s, “de oorlog”, de visserij, dat soort dingen. En omdat deze uitgaven meestal eenmalig en in eigen beheer zijn, worden ze dus nooit vervangen of weggedaan.

Net als dit exemplaar dat zo te zien al een tournee van minstens 15 jaar langs alle bejaardentehuizen achter de rug had. Een veteraan met vouwen, scheuren en alle denkbare en ondenkbare vlekken. Dit boek had duidelijk veel meegemaakt. Misschien was het zelfs wel een of meerdere reizen meegenomen op een vissersboot, wie weet? In ieder geval rook het behoorlijk ‘raar’ en bleef het in de bibliotheek al zowat aan de leestafel plakken.

Omdat ik het erg graag wilde lezen, nam ik het toch maar mee naar huis. Daar heb ik het dikke boek gekaft in krantenpapier en na elke leesbeurt heel goed mijn handen gewassen. Tijdens het lezen heb ik niets geconsumeerd, dat was in dit geval niet moeilijk.

Seizoensverwarring

Een avondwandeling langs het strand deze week. Vandaag waait het flink, maar de zon schijnt volop en de temperatuur is nog prima. Gisteren hebben we zelfs nog in de tuin gegeten. Gevallen bladeren en enorme spinnenwebben. Als ik de rode besjes in de hulstboom zie krijg ik zin in kerst.

Livestream Dalai Lama

bron foto's: still

Vanmorgen kon je kijken naar een livestream van de Dalai Lama in Ahoy Rotterdam. Hij gaf een boeddhistische les getiteld “Acht verzen voor het trainen van de geest in compassie”. De les was ook geschikt voor mensen met een niet boeddhistische achtergrond.

De Dalai Lama deed z’n verhaal in het Tibetaans en een waarschijnlijk hoogbegaafde boeddhistische mevrouw met een heel prettige stem verzorgde de soepele Nederlandse voice-over. Rechts van de Dalai Lama zat een meneer in het Engels mee te schrijven.

Wat fijn dat zoiets kan, zomaar op een maandagmorgen. Interessant om naar te luisteren, leuk om naar te kijken. In het algemene praatje na de les gaf de Dalai Lama aan dat het naar zijn mening in het 21^e eeuwse boeddhisme niet (alleen) op geloven aankomt, maar vooral op wetenschap. Dat zul je niet elke religieuze leider horen zeggen.

De Dalai Lama werd flink in de watten gelegd. De mensen die dit persoonsverheerlijking vinden raad ik aan: kijk morgen even naar Prinsjesdag. Daarnaast was de tekst van de Dalai Lama wel goed onderbouwd, in tegenstelling tot de gemiddelde troonrede.

En wat een mooi woord eigenlijk: livestream. In feite is er niets nieuws onder de zon natuurlijk. In mijn jeugd had je de kerktelefoon waarmee mensen die ziek, zielig en nooddruftig waren (of vooral oud) thuis toch live een kerkdienst konden volgen. Het werd zo genoemd omdat de verbinding via het PTT telefoonnetwerk plaatsvond. Ook onze stokdove buurvrouw maakte hier gretig gebruik van, en ’s zomers als de ramen wijd open stonden konden wij allen meegenieten van de wekelijkse donderpreek. De buren aan de andere kant waren van een nog zwaarder kerkgenootschap. Ik herinner mij dat deze buurman op zondag de haan bij de kippen weghaalde. (Echt waar.)

Vieze Boeken

Zijn bibliotheekboeken onhygiënisch?

Laatst was ik bij iemand op bezoek die net bij de bibliotheek was langs geweest. Met een vochtige doek stond zij een boek af te zemen, en in een afdruiprek stond de rest van haar boekenoogst te drogen. Ik moest daar toen erg om lachen, maar bij navraag bleken meer mensen dit te doen. Eén persoon gaf zelfs aan de bibliotheek al levenslang te mijden “omdat ze boeken die door vele handen waren gegaan smerig vond.”

Het is raar, ik ben al vanaf mijn kindertijd een ‘zware gebruiker’ van de bibliotheek, maar ik heb er eigenlijk nooit zo bij stil gestaan dat die boeken best vies (zouden kunnen) zijn. En dat terwijl ik met veel andere zaken bijna tegen smetvrees aanhang.

Als je er eenmaal over gaat nadenken slaat je fantasie natuurlijk zowat op hol: wat hebben andere lezers, de lezers die jou voorgingen met ditzelfde boek dat je nu in handen hebt, die er uren mee hebben doorgebracht, die het soms weken in huis hebben gehad, wat hebben zij met dit boek uitgespookt? Hoe hebben zij het gelezen en vooral waar? In bad, op het toilet? Op een ziekbed wellicht? Of erger nog: op een sterfbed? En wat deden ze intussen? Met ditzelfde boek waarmee jij nu op de bank zit, met een prettige consumptie binnen handbereik.

Misschien moet de bibliotheek met het oog op de volksgezondheid maar iemand in dienst nemen die de boeken na het inleveren even sprayt, zoals dat gebeurt met geleende schoenen op de bowlingbaan. Een rondje internet leert me dat ik niet zo moet zeuren. Bankbiljetten en munten zijn ook heel vies, net als het toetsenbord van een geldautomaat of dat van een gemeenschappelijk gebruikte pc. Je moet wel ergens tegen kunnen en weerstand opbouwen. Koortshanden, ademen, hoesten, likken zelfs. Het zou allemaal niet uitmaken, volgens de deskundigen.

Een Belgisch televisieprogramma onderzocht een paar jaar geleden tien boeken uit de bibliotheek van Antwerpen. De resultaten waren opmerkelijk: twee boeken (Vijftig tinten grijs en Tango) bevatten het herpesvirus en in alle tien de boeken waren sporen van coke gevonden! Zelfs in een stripalbum van Jommeke. Ja, zo maak je zelfs een belastingalmanak nog opwindend.

De Oude(re) Schicht

Als Bommel op avontuur gaat met jonge vriend Tom Poes doet hij dat meestal in zijn automobiel De Oude Schicht. Marten Toonder heeft deze Spyker 7HP uit 1912 gebruikt als voorbeeld voor de beroemde stripauto.

Gezien in Louwman Museum, Den Haag.

Wim Daniëls: De lagere school

Van Wim Daniëls las ik het uitermate nostalgische boek De lagere school, over “het wel en wee van de lagere school in de twintigste eeuw, met de nadruk op de periode vanaf 1930”.

Hoewel nostalgisch? Het ligt er maar aan in hoeverre je terugverlangt naar de lekkende kroontjespennen, de bus van de schooltandarts, halve lijfstraffen (de lineaal!), verplicht rechts schrijven, zure schoolmelk, zure nonnen, verkeersbrigadiertjes, schooltelevisie, schoolzwemmen in het chloorbad, iedere ochtend godsdienstonderwijs, strafregels, collectief nablijven, gymles, schoolsparen, zilverpapier en melkflesdoppen sparen, tafels opdreunen en noem het verder maar op.

Dit alles en nog meer komt aan bod in Daniëls boek met de (voor sommigen) zeer wervende ondertitel “toen bijna alles nog heel anders was”. Inderdaad! Een andere tijd met een totaal andere school dan de basisschool van nu. Geen groepen, maar klassen bijvoorbeeld, met een haast almachtige onderwijzer aan het roer.

Het hoofdstuk over “gemengde of aparte” klassen met jongens en meisjes is erg interessant en behoorlijk grappig gezien de (blijkt nu) enorme schijnheiligheid van de mensen die daarover moesten beslissen. En volgens Daniëls gaan er inmiddels weer stemmen op om meisjes en jongens van elkaar te scheiden in het onderwijs. Niet langer met het oog op de zedigheid, maar ter verbetering van het leerproces, de lessen zouden namelijk “veel rustiger verlopen” in niet-gemengde klassen. Hier kan ik het helaas niet mee eens zijn. In mijn eigen (middelbare) schooltijd was ik gedurende één jaar in een klas met uitsluitend jongens ingedeeld. Een experiment van die school in verband met “een overschot” aan jongens in dat jaar. Deze klas werd al snel berucht en was zo “vervelend” voor zowel leerlingen als docenten dat zij na afloop van het lange, lange schooljaar geheel ontbonden en verdeeld werd. Conclusie van de schoolleiding was: dit nooit weer! Meisjes in de klas zorgen voor evenwicht en een veel minder harde sfeer.

★★★☆☆

Om te lachen of om te huilen?

nu

Ik moet bekennen dat ik een erg vrolijke ochtend heb gehad naar aanleiding van deze foto in de Volkskrant, maar eigenlijk was het treurig nieuws natuurlijk. Of toch niet?

toen

In een klein dorpje in Spanje (28 inwoners) heeft een mevrouw enkele 15^e eeuwse houten beelden ‘gerestaureerd’. Zij kreeg daarvoor carte blanche van de plaatselijke geestelijke.

Volgens het artikel (HIER €) vonden de dorpsgenoten het ‘prachtig’. Als de opknapbeurt nu ook nog devotie-bevorderend werkt, is er naar mijn mening ruimschoots aan de doelstellingen van de opdrachtgever voldaan.

Maria lijkt nu op E., een collega van lang geleden.

Dalai Lama 2018

Bron: Volkskrant/YouTube

Duidelijker dan dit kun je het niet krijgen.

Julian Barnes: Het enige verhaal

Paul, een Engelse jongeman van 19 jaar, ontmoet op de tennisclub Susan, getrouwd en 48 jaar. Zij krijgen een relatie en proberen deze wat halfslachtig 'verborgen' te houden. Het lijkt mij echte liefde en geen avontuurtje, uiteindelijk gaan ze zelfs samenwonen. Zoals te verwachten doet bijna iedereen moeilijk over deze situatie: zijn ouders, haar man en kinderen, het bestuur van de tennisclub en eigenlijk heel de rest van het kleine dorp vlakbij Londen. Alleen Pauls vrienden vinden het geweldig interessant, het zijn de jaren zestig. Paul en Susan blijven zo'n tien jaar bij elkaar, maar mede door de ernstige alcoholverslaving van Susan gaat de relatie uit als een nachtkaars.

Het verhaal wordt in drie delen vertelt door Paul. Hij doet dit nogal onderkoeld en analyserend. Terugblikkend lijkt het of hij de gebeurtenissen (voor zichzelf) wil rechtvaardigen. 

Dit is mijn derde boek van Julian Barnes (1946). Eerder las ik Alsof het voorbij is en Hoogteverschillen. Het enige verhaal (2018) vond ik van deze drie het minst prettig om te lezen. Het eerste deel ervan (over de verliefdheid) is goed, maar daarna zakt het verhaal (net als de relatie) in.

★★★☆☆

Dalai Lama 1999

Nu het Sinterklaasfeest voorgoed verziekt is, kijken veel Nederlanders reikhalzend uit naar de komst van een andere goedheiligman: de Dalai Lama. Dat zal deze week gaan plaatsvinden en er is nu al veel media-aandacht voor, kranteninterviews en een halfbakken serie van Adriaan van Dis. 

In oktober 1999 was de Dalai Lama ook al eens in Nederland, hij gaf een lezing in Den Haag en ik was daarbij. Dat kostte vijfentwintig gulden, de gemiddelde prijs toen van bijvoorbeeld een (pop)concert. En dat viel nog mee vergeleken met bijvoorbeeld een dag- of weekendkaart, resp. fl.140,00 en fl.220,00. Op de speciale website zie ik dat de prijzen van het event in Ahoy deze week er ook niet om liegen.

In 1999 verliep de organisatie van het geheel niet bepaald vlekkeloos. De verantwoordelijke stichting had zich behoorlijk vergist in het aantal bezoekers, dat waren er veel meer dan verwacht. Daarnaast waren er “externe omstandigheden” die zorgden voor stagnatie, lange wachtrijen en uiteindelijk Boze Boeddhisten.

In de Statenhal (van het Congresgebouw) was een mooi podium gebouwd voor de Dalai Lama en zijn entourage, veel rood en geel natuurlijk, en er stond een prachtige stoel voor hem klaar (inderdaad net als bij Sinterklaas). Vanwege de grote drukte had de organisatie nog een extra zaal moeten inrichten waar de belangstellenden de lezing via een scherm konden volgen. Dat is natuurlijk niet the real thing en daarom zou de Dalai Lama na afloop misschien ook deze zaal een bezoek brengen (hier moest ik alweer aan Sinterklaas denken).

Gelukkig zat ik warm en droog in de echte zaal. De Dalai Lama leek mij toen een oud mannetje, terwijl hij toch pas 64 was bedenk ik mij nu. Thom Hoffman praatte de boel aan elkaar en Erica Terpstra deed ook wat. De lezing vergde, gezien het Engels van de Dalai Lama, nogal wat inspanning van mij als luisteraar, maar het was gelukkig het bekende verhaal over compassie, vriendelijkheid en geluk.

Typisch

Nieuwe intelligente serie over Katwijk. Trots!

Bron foto’s: still

Free Toaster

In de week dat de ING bank voor de zoveelste keer door de mand valt.

Van Gratis Giro-enveloppen naar Free Toaster!

Het strand vanmiddag

Buitenkansje na een dag met onweer en heel veel regen.

Wim leeft

Nu dit blog opnieuw opgestart is en alles ineens anders moet (van mezelf), hoort daar ook een nieuwe naam bij, vind ik. Dat zou dan wel de derde worden in zes jaar tijd. Hm. Voor Casa Splendini heette het Guinness, Books & Records. Leuk, maar het gaf veel verwarring.

Een nieuwe naam verzinnen die ook nog eens de lading dekt valt niet mee. Ik denk aan: Anders nog iets?, Daily Error, On the Outside Looking In, Wim’s Zeurblog, Party Pooper en Een heer moet alles alleen doen (de Bommeltitels zijn sowieso allemaal goed). Erg geschikt vind ik Paarlen voor de Zwijnen, maar dat schept verplichtingen. Ik kan nu eenmaal niet elke dag een Gouden Ei leggen. Bepaald niet origineel zou zijn Wim schrijft, of Wim leest. Dan liever Wim lééft, maar dat doet me toch te veel denken aan die kreten langs de snelweg. Grootste kanshebber is nu Spek & Bonen, omdat ik daar eigenlijk al járen voor schrijf.

David Mitchell: Dertien

Van de Engelse schrijver David Mitchell wil ik graag ‘alles’ lezen, Dertien was voor mij zijn vierde boek tot nu toe. De verscheidenheid van zijn romans is indrukwekkend: spanning, humor, horror, historisch – het maakt kennelijk niet uit. Hij maakt het extra interessant door personages in verschillende boeken te laten opduiken. Dat is ook nu het geval.

In Dertien (2006) worden we meegesleept in de belevingswereld van een puber. We volgen de hoofdpersoon Jason gedurende een jaar (een maand per hoofdstuk). Jason stottert en wordt zwaar gepest op school. Het is een gevoelige jongen die gedichten schrijft, maar zeer zeker geen ‘watje’. Soms is hij wat argeloos, maar vaak heeft hij goed in de gaten hoe personen en situaties werkelijk in elkaar zitten. Langzaamaan ontstaat er een omslag in zijn denken.

Voor mij kwam het boek pas na een derde ‘op gang’, maar toen kon ik het niet meer wegleggen. Je kruipt in de huid van deze dertienjarige, het is spannend en je zit soms op het puntje van je stoel. Het verhaal speelt in 1982 en ik vraag me af in hoeverre Mitchell (die van 1969 is) hierin zijn eigen schooltijd heeft verwerkt.

Dertien komt zeker in mijn toptienlijst van dit jaar.

  

★★★★★

Kort & Vaak

Gisteren dan toch weer een blogpost geplaatst. Na bijna 11 maanden demotivatie kruipt het bloed opnieuw waar het niet gaan kan. Een cartoon over een voor mij herkenbare biebirritatie was uiteindelijk de inspiratietrigger.

Het lijkt me leuk om de zaak weer op te pikken, maar dan anders. Vaker en korter bloggen bijvoorbeeld. Impressies, invallen, wat me op een bepaalde dag bezighoudt en wat ik tegenkom. De afgelopen maanden heb ik nog wel de kolom “laatstgelezen” (hiernaast) bijgehouden. Dat zal ik blijven doen, maar dan als blogpost, een ultrakorte boekbespreking.

De komende tijd gaat dit blog dus op de schop, op de helling en in de steigers. Experiment, misschien een andere indeling, een andere naam zelfs. Ik heb niet de illusie dat dit anderen geweldig zal interesseren allemaal, mijn bedoeling is dat ik het zelf (weer) leuk vind om te doen.

It moat allegear hielendal oars.

Hoezo boetevrij?

Hier ben ik het dus helemaal mee eens!

Want waarom zou de bibliotheek boetevrij moeten zijn? Volgens de website “om één van de grootste irritatiepunten van bibliotheekleden weg te halen”. Persoonlijk vind ik dat hier de zaak omgedraaid wordt. Boeken te laat inleveren is vaak een gevolg van gemakzucht, een passieve keuze (ten koste van anderen) en dus asociaal. Daar mag best een kleine sanctie op staan, vind ik.

Laatst was ik ongewild oorgetuige van een gesprek tussen enkele bibliotheekdames. Het stemvolume en de akoestiek van de zaal verplichtten ons, boekzoekenden, tot meeluisteren naar hun vakantieavonturen en wat mededelingen over lopende zaken. Eén daarvan ging over de uitstaande boekenreserveringen, daar zat niet zo veel schot in omdat veel mensen het vertikten om hun boeken op tijd terug te brengen. Ja, daar kun je dan (letterlijk) op wachten natuurlijk.

Dus wat mij betreft: terug naar de boetes, de zandvrije boeken en vooral stilte op zaal!