In Almere heb je een 'stripheldenbuurt', daar wonen mensen in de Katrien Duckstraat en de Guus Gelukstraat. Heel origineel, waarschijnlijk waren de Oranjes, Hollandse meesters en zeehelden op. En wat een waardering voor het beeldverhaal spreekt hier uit. De hoofdonderwijzer van mijn oude basisschool draait zich nu waarschijnlijk om in zijn graf. In mijn schooltijd waren strips verderfelijke plaatjesboekjes voor potentiële analfabeten. Die werden onmiddellijk in beslag genomen, als je niet uitkeek. Ik was een grootverbruiker van boeken èn strips maar heb daar, bij mijn weten, nooit enig intellectueel nadeel van ondervonden.
Ook het deftige boekenmuseum Meermanno in Den Haag besteedt tegenwoordig permanent aandacht aan het beeldverhaal. Binnenkort is Donald Duck aan de beurt, als onderdeel van de tentoonstelling Duizend jaar vogels in honderden boeken. Want ja beste mensen, Donald is een eend, je zou het bijna vergeten. Ik bezocht Meermanno voor de tijdelijke expositie over het stripblad Pep, waar ik als kind een abonnement op had. Een warm weerzien, met veel oude nummers en originele tekeningen.
Nog helemaal in de ban van dit hervonden jeugdsentiment herlas ik een verhaal van Asterix, waar tot m'n grote schrik en ergernis van alles in veranderd was: kleuren, titel, teksten en zelfs namen van hoofdpersonen! De bard Assurancetourix heet nu ineens Kakofonix en stamhoofd Abraracourcix werd Heroïx. In 2002 al zijn de albums opnieuw vertaald, dat had van mij niet gehoeven. Integendeel, van sommige dingen moet je gewoon afblijven. Asterix is daar één van. Rare jongens, die vertalers.
