Rare hoek

 juli '22

Oogst

Het is erg leuk (en lekker!) om iets uit eigen tuin te proeven, of in een gerecht te verwerken. Deze week bijvoorbeeld, was de eerste peper rijp. We waren erg benieuwd naar de smaak, pittig of een beetje flauw? Onze verwachtingen neigden naar het laatste, maar deze peper bleek juist een enorme smaakbom! Echt super heet, zelfs voor ons als 'gevorderde pepereters'. Een aanwinst dus, deze mooie planten.

Dit is een muismeloen. Ik had er eerlijk gezegd nog niet eerder van gehoord. Smaakt niet naar meloen, eerder frisse komkommer met een klein beetje citroen. Erg geschikt om gezond te snacken, of om een zomers gerecht op te leuken. Het zijn klimplanten, maar wij laten onze twee exemplaren juist hangen. Geeft een heel leuk effect.

Onze courgetteplant doet het nog steeds goed. Er zijn al een aantal courgettes in de pasta beland, en ook een paar op de (vegetarische) barbecue. Erg lekker.

My week in Craiyon

Let vooral op de rode oortjes (bij Geert Mak!).

Tekenen met craiyon

Craiyon is een AI programma dat (in mijn geval tenminste) behoorlijk verslavend kan zijn. Kunstmatige intelligentie dus. Je tikt een opdracht in, en het programma tekent een AI interpretatie daarvan. Soms treffend, maar vaker 'rammelend' met een hilarisch of juist creepy resultaat. 

 

Deze voorbeelden zijn redelijk voorspelbaar.

Een vaag begrip vind ik leuker.

Ook eens proberen?  HIER

Strand vandaag

Vanmorgen op het strand. Geen zon, geen badgasten, geen verbodsvlag. 

Op tijd terug, nog voor de stortbuien en het onweer.

Niet slecht.

Robert en Toyah

Robert Fripp kende ik natuurlijk al. Ik ben een liefhebber van prog, en Fripp is medeoprichter van King Crimson en als topgitarist bekend door zijn samenwerking met bijvoorbeeld Brian Eno, David Bowie, David Sylvian en nog heel veel anderen. Hij is inmiddels 76. 

Actrice en muzikant Toyah (Willcox) is hier minder bekend. Zij heeft in de UK in de jaren tachtig een aantal new wave hits gehad. Volgens mij is ze in Nederland nooit doorgebroken. Ik heb haar begin jaren tachtig één keer in een Engels popprogramma gezien en verder ‘kende’ ik haar vooral uit de dagboeken van Adrian Mole (de bekendste puber van de jaren 80), die Toyah's lp’s en cassettes draait. Zij is nu 64. 

Wat ik niet wist: Robert Fripp en Toyah zijn een stel! Getrouwd sinds 1986, een record in de rockwereld, en dat voor zo’n onwaarschijnlijk koppel! Maar er was onmiddellijk een klik en ze zijn na een week verloofd en een paar maanden later getrouwd. Zo zie je maar weer. 

afb: still

Sinds kort kijk ik elke week met veel plezier naar hun Sunday Lunch video series op YouTube. Toyah zingt dan een of ander ruig classic rock nummer en Robert begeleidt haar op gitaar. Dit alles vanuit de keuken van hun huis in Pershore, Worcestershire. Ontzettend leuk! Toyah, die er nog goed uitziet, lijkt zo’n meisje dat voor de spiegel oefent en (de meestal toch wat nerdy) Robert doet kennelijk alles wat zij van hem vraagt. Laat zich desnoods opmaken of in een tutu hijsen. Niets is te dol. 

Ook eens zien? HIER

afb: still

Streepdagen

Dit lange weekend kun je naar de Stripdagen in Haarlem. Er komen tekenaars en schrijvers en er is van alles te doen. 

Ik heb even getwijfeld, maar toch maar niet. 

Sinds kort lees ik weer enthousiast strips (een jeugdliefde), maar ik ken eigenlijk nauwelijks iemand van de ‘nieuwe lichting’. Daarbij heb ik een hekel aan samenscholing & gedrang.

In het verleden heb ik een mooie stapel gesigneerde albums vergaard, maar ik ben niet langer bereid in de rij te staan voor een (hand)tekening. Het zal de leeftijd wel zijn, ik ben nu drie keer zo oud als toen, het moet niet zielig worden.

De enige uitzondering zou zijn Martin Lodewijk, inmiddels de nestor (83) van de NL stripscene. Agent 327 lees ik al sinds 1970, en het is de enige serie die ik al die jaren netjes heb bijgehouden. Martin Lodewijk ben ik helaas nooit ergens tegengekomen.

Johnny Goodbye, getekend door Dino Attanasio (nu 97!), maar geschreven door Martin Lodewijk. Album door Attanasio gesigneerd in 1980.

Tuinblog

Ik had mij voorgenomen wat meer over de tuin te bloggen. 

Begin juni lijkt een soort overgangsfase te zijn. Sommige planten zijn al weer uitgebloeid (magnolia, sering, helleborus), maar er komt ook weer veel op. In de voortuin doen de rozen het nu erg goed, net als de rhododendrons en schijnaugurk die we in maart gekocht hebben.

Dit is de rozenstruik in de achtertuin, met onderaan de foto campanula. Die gaat zijn eigen gang en komt bij ons overal op. Onkruid? Ik zag ze bij het tuincentrum voor vijf euro per bakje. Al die paarse bloemetjes staan erg vrolijk en de bijen zijn er gek op.

De varen is een van mijn favorieten. Elk jaar opnieuw een prachtige grote plant uit dezelfde rare bruine stronk.

Eetbare planten in de tuin zijn een leuke toevoeging, en het hoeft echt niet gelijk een hele moestuin te zijn. Dit is ons oregano veldje naast de rozemarijn struik, allebei heerlijk in bijvoorbeeld pasta. En na de mooie tomatenplantjes van vorig jaar, kweekt mijn vrouw nu succesvol peperplantjes.

Deze courgette ziet er veelbelovend uit, veel knoppen. Straks gele bloemen en dan eetbare courgettes. Ik ben niet bang voor een overschot, geweldig in (alweer) de pasta.

De vruchtjes van deze Japanse wijnbes smaken erg goed. Je moet ze gelijk van de struik eten, want je kunt ze niet bewaren. Het lijkt wat op braam, maar dan zoet. Onze Japanse wijnbes komt niet uit Japan, maar uit Almere. Daar schijnt hij het ook erg goed te doen.

We proberen de tuinmuur aan de westkant wat meer te laten begroeien. Naast Japanse wijnbes, blauwe bes en een klein braamstruikje, doet de hop het dit jaar ineens erg goed, evenals de (heerlijk geurende) kamperfoelie. Beiden hadden een wat moeizame start. De passiebloem doet het elk jaar goed.

Hier komen de lelies weer op. Een kwetsbare plant in onze tuin, slakken zijn er dol op. De bladeren hier zijn ook al weer aangeknaagd. Daarachter, buiten beeld staat een abrikoos, een zelf geplante pit. De margriet ernaast heeft jaren vrolijk gebloeid, maar moet nu helaas vervangen.

Een leuk klein plantje met een prachtige naam: juffertje in het groen.

Wij hebben altijd erg veel vogels in de tuin. Cosmo natuurlijk, houtduiven, heggemusjes, een groenling en een flink aantal heel jonge mezen. Ontzettend gezellig, Marjolein Bastin is nooit ver weg.

Gordel om

 Katwijk, Boulevard

Nonkel Zigomar, Snoe en Snolleke

Dit metalen drukplaatje kocht ik begin jaren 80 tijdens de stripdagen in Breda voor vijf gulden (€2,27). Het zal nog steeds niet veel waard zijn, maar ik vond en vind het gewoon een leuk hebbedingetje. Bij de kraam lag er een flink aantal en je kon er zelf een uitzoeken. Er was geen informatie en de wat chagrijnige verkoper* kwam niet erg toeschietelijk over. Ik wist dus niet precies wat ik kocht, zo op het eerste gezicht een cliché van een Vlaamse strip uit een Belgische krant. Pas jaren later kon ik het een beetje uitzoeken op internet. 

gespiegeld (en leesbaar)

Het is inderdaad een origineel drukplaatje van een aflevering van een krantenstrip, met de (voor Nederlandse oren) wat merkwaardige naam Nonkel Zigomar, Snoe en Snolleke, die in de jaren vijftig in diverse Vlaamse kranten gepubliceerd werd. Ik weet niet van welke krant dit cliché afkomstig is, maar het is waarschijnlijk van 1951. In de tekst is namelijk sprake van een “vredesserum”, en dat komt voor in het verhaal Het Hambras-serum uit dat jaar. Tekenaar is Bob de Moor (1925-1992), ooit de rechterhand van Hergé (Kuifje). 

achterkant

* Willy Linthout, die toen net met de reeks Urbanus gestart was. Ik weet niet hoe hij als verkoper in deze stripkraam beland is, een eigen handeltje? Linthout was in die tijd nog geen professioneel striptekenaar, maar metaaldraaier bij een fabriek in Lokeren, zie ik nu. Hoewel Urbanus gelijk een groot succes was, heeft hij zijn werk in die fabriek geleidelijk afgebouwd. Binnenkort stoppen Willy Linthout en Urbanus na bijna veertig jaar, met hun populaire stripreeks. Er zijn dan 201 (!) albums verschenen.

Gebruikssporen

Op een rommelmarkt voor een goed doel kocht ik voor een luttel bedragje drie oude boekjes van Frederik van Eeden. Geen fraaie exemplaren (rug beschadigd), maar ik vond ze toch leuk genoeg om mee te nemen. Mooi klein en compact en een fleurig kaftje. 

Ik houd erg van dit soort omslagen.

Twee exemplaren van Lioba (1916 en 1922), een drama van Frederik van Eeden. Voor de 'heb', want ik lees nauwelijks toneelstukken.

In een van de boekjes vind ik een oude foto van een mevrouw met een klein kind. Achterop een datering, 1 januari 1926, en een toelichting: "In het veld over ons huis, op den achtergrond bergen die echter niet zichtbaar zijn, helaas." Het plaatje is beduimeld, gevouwen en er zitten prikgaatjes in. Hoe is deze foto, bedoeld voor "Jopie en Piet", in dit boekje terechtgekomen? Als bladwijzer? Of was er een andere link? Zijn Jopie en Piet de/een vorige eigenaar? 

Van Eeden was zeer geïnteresseerd in de Indiase filosofie. Hij vertaalde onder andere De wassende maan van Rabindranath Tagore. Dit exemplaar is van 1921.

Iemand heeft er een (waarschijnlijk geliefd) citaat in geschreven.

En op het schutblad een "ter herinnering aan de tijd tussen 1 september '44 en de bevrijding van het Noorden", ondertekend door "Jan" op 1 juni 1945 in Breda.

En ook dat roept bij mij vragen op. Wie is Jan en wat heeft hij (en/of de nieuwe eigenaar van het boekje) in de genoemde periode meegemaakt? Het noordelijke deel van Nederland werd eind april 1945 bevrijd.

Uitwaaien

Vandaag op het strand. Net iets meer wind (en minder zon) dan de afgelopen dagen.

Cosmo

In onze tuin & omstreken woont een mooi stel merels. Die zijn dol op rozijnen, las ik in een vogelboekje. Dat wilde ik wel eens zien, en ik begon met er nu en dan een paar neer te leggen voor de keukendeur. Dat was vrijwel onmiddellijk een succes. Het merelmannetje kwam er telkens op af om ze op te eten. Eerst een beetje sneaky, maar al gauw was hij een vaste bezoeker, meerdere keren per dag zelfs, en begon hij de rozijnen op te eisen. Zijn aanwezigheid maakt hij, indien nodig, kenbaar met een hoge fluittoon, een beetje zoals een cavia als de koelkast opengaat. Als het te lang duurt allemaal, gaat hij boven in de rozemarijnstruik zitten, en kijkt met intense blik door het keukenraam naar binnen. Hij is onweerstaanbaar en ik ga dan ook meestal in op zijn eisen. Ik was eerst een beetje bezorgd dat hij misschien abnormaal gedrag zou gaan vertonen, of te eenzijdig zou eten, maar dat lijkt niet het geval. Hij zou wel iets meer aandacht aan de slakken mogen besteden, die onze lelies bedreigen. Dat zijn erg moeilijke tuinplanten. Waarschijnlijk vindt de merel dat hij juist mij een kunstje heeft geleerd, namelijk op afroep rozijnen leveren. Hij beschouwt mij sowieso als zijn butler. Ik vul zijn vogelbadje, zorg regelmatig voor snacks en houd de tuin vogelveilig.

 

Een vaste gast krijgt bij ons een naam, en deze merel heet Cosmo. Naar (Cosmo) Kramer uit Seinfeld.

Cosmo

Held By Trees: Solace

Deze week verscheen Solace, het debuutalbum van de Engelse gelegenheidsformatie Held By Trees. Een duidelijk eerbetoon aan Talk Talk, speciaal hun laatste twee albums, Spirit of Eden (1988) en Laughing Stock (1991), en het soloalbum van zanger Mark Hollis. Held By Trees betreedt hiermee heilige grond, want dit zijn (tegenwoordig) bejubelde albums, waarop de heren van Talk Talk muzikaal vernieuwend bezig zijn met iets wat later postrock zou gaan heten. Een creatief proces waarbij flink wat muzikanten uitgenodigd werden, om op hun arrangementen te improviseren. 

Iets dergelijks doet David Joseph nu ook met zijn Solace project. Er is een kern van studiomuzikanten, waarvan sommigen ook deelnamen aan de sessies van Talk Talk (met dezelfde geluidsmensen in de studio). Daarnaast zijn er allerlei topmuzikanten uitgenodigd om te improviseren op hun patronen en akkoorden. Het resultaat is een schitterend instrumentaal album, wat echt heel erg lijkt op het werk van Talk Talk. En dan vooral de eerste vijf nummers: vogels en natuurgeluiden, jazzy boventonen, minimale piano, cello en fluit. Melancholische, maar toch ook hoopvolle muziek. Helaas wordt dit concept weer losgelaten, en gaat het met de laatste drie nummers een andere kant op, richting Pink Floyd en Dire Straits (gitaarpartijen van David Knopfler). De muziek verschuift hier van postrock naar prog, waardoor Solace uiteindelijk een wat onevenwichtig album is geworden. 

Toch vind ik het een absolute aanrader, je kunt er als Talk Talk liefhebber niet omheen. (Bijna) het hele album ademt Talk Talk en liefde voor de ‘natural world’. James Marsh, de man van de Talk Talk hoezen, verzorgde het artwork. Er wordt een boom geplant voor elk verkocht album.

San Pietro di Castello

Het ziet er naar uit dat dagjesmensen in Venetië vanaf volgend jaar een toegangskaartje moeten kopen (€10). Met deze maatregel probeert het stadsbestuur het massatoerisme te reguleren. Of het zal helpen, weet ik niet. Natuurlijk gaan deze toeristen gewoon weer met z’n allen naar precies dezelfde plaatsen als altijd (San Marco Plein, Rialtobrug etc.), maar een district wat ze vrijwel zeker allemaal zullen overslaan is Castello. Dat is ook nu al het geval. 

De lat ligt hoog in deze stad, en vergeleken met de rest van Venetië is Castello toch minder fraai. Een volkswijk zonder paleizen en dergelijke, en met een niet bepaald uitbundige kerk: San Pietro di Castello. Het is bijna niet te geloven dat dit een van de belangrijkste kerken van Venetië was, de ‘kathedraal’, met de zetel van de bisschop en later zelfs de patriarch van Venetië. Hier in een uithoek van de stad, ver weg van het feitelijke machtscentrum, maar op een steenworp afstand van het Arsenaal, de enorme scheepswerf met zijn massaproductie, waarvan het lawaai, vuil en de hitte door Dante werd vergeleken met de hel. Geen toplocatie dus. 

In het eigenwijze Venetië had de patriarch eigenlijk geen macht meer, die lag bij de Doge en de ‘staatskerk’ San Marco. Waarschijnlijk wilde het bestuur dat met deze ongunstige plek nog eens extra inpeperen bij de Katholieke Kerk.

San Pietro di Castello

de klokkentoren (campanile)

op de achtergrond de muur van het Arsenaal