Ruiterportret zonder ruiter

Absoluut hoogtepunt van de George Stubbs expositie in het Mauritshuis is Whistlejacket (1762).

Het bijna (80%) levensgrote schilderij van de Arabische volbloed is spectaculair. Het is waarschijnlijk het beroemdste paardenportret ter wereld. Het topstuk hangt normaal in de National Gallery in Londen, in de zaal met werken van Turner en Constable. Het is nog maar één keer eerder buiten het Verenigd Koninkrijk tentoongesteld.

Whistlejacket stamde af van El Sham, de zonnehengst, een van de drie Noord-Afrikaanse paarden die aan de basis stonden van de Engelse volbloedlijn. Stubbs schilderde het werk in opdracht van Charles Watson-Wentworth, markies van Rockinham, later premier van Groot-Brittanië. Whistlejacket was een van zijn renpaarden. Als racepaard niet echt supersnel, en daarna als dekhengst ook niet zo succesvol, heel middelmatig dus, maar wel een enorme knapperd.

De bedoeling was dat het schilderij een ruiterportret zou worden van koning George III, afgebeeld voor een prachtig landschap. Maar de opdrachtgever was zo enthousiast over de halfvoltooide staat dat het zo gelaten is. Whistlejacket, opgeheven op de achterbenen, onstuimig en nerveus. Een ruiterportret zonder ruiter, iconisch door de lege achtergrond.

George Stubbs (1724-1806),
door Ozias Humphry

Vanmiddag op het strand

Wandelen in de regen op het strand. De wereld vanonder een paraplu.

Een van de laatste échte strandpaviljoens. Zo zie ik ze graag. Wordt nog gewoon opgebouwd en afgebroken voor en na het badseizoen. Zand. Plankenvloer. Een cornetto of raket uit de vrieskist. Alleen die strandhuisjes, waarin je kunt 'wonen' op het strand, zijn iets van de laatste tijd.

George Stubbs

Expositie George Stubbs (1724-1806)

Gezien in Mauritshuis, Den Haag

George Stubbs, Engelse schilder, in Nederland vrijwel onbekend, beste paardenportrettist van de achttiende eeuw. Zoon van leerbewerker, gedreven en leergierig autodidact met fijn gevoel voor de wensen van de heersende klasse. Eigenzinnig. Ontleedt zelf paarden voor uitvoerig anatomisch onderzoek. Bestudeert nauwgezet karakter en temperament van paarden. Wil dit vastleggen. Eerste tentoonstelling met werken van Stubbs in Nederland. 

Achterin de zaal topstuk Whistlejacket.

Hier nog eens Whistlejacket (rechts) met stalmeester Mr Cobb.

Whistlejacket

Eindelijk oog in oog met Whistlejacket!

Moeder aller paardenportretten, topstuk National Gallery, voor het eerst op het Europese vasteland. Gaat dat zien!

Whistlejacket (1762), van George Stubbs (1724-1806).
Gezien in Mauritshuis, Den Haag.

Rare jongens

die Noordwijkers.

Je mag er niet met je paardje op het strand voor het dorp rijden. Maar er mogen straks wel drie Formule-1 teams in colonnes over het strand denderen, op weg naar het circuit in Zandvoort. Dwars door een natuurreservaat, waar je zelfs als wandelaar het strand al moet verlaten om er de boel niet te verstoren.

Rechts heel in de verte Noordwijk. Eindpunt.

Reserve-Italianen

(of, liggen zó uw problemen?)

Hoe Italiaans zijn de Italianen bij ‘mijn Italiaan’? En, wat maakt het uit? Het restaurantje in W. waar wij wel eens eten, is nu alwéér van eigenaar gewisseld. De zaak is wat opgepoetst, het eten is goed en de bediening is vriendelijk. Toch zit mij iets dwars, de Italianen ogen niet Italiaans. Eerder iets in het ruime spectrum tussen Pakistaans en Bulgaars. Voor mij verwarrend, want ze ‘doen’ wel Italiaans en zijn daarbij niet zuinig met de buona sera’s, buon appetito’s enzovoort. Ik voel mij dan een beetje in de maling genomen en ervaar de situatie als een doorgeschoten act. Maar iedereen doet bloedserieus. Misschien is het een concept? Italiaans verkoopt beter. En het schijnt vaak voor te komen, would be Italianen, tot grote ergernis vanuit Italië, waar voor de culinaire reputatie wordt gevreesd. En voor concurrentie denk ik dan, want laatst nog bijvoorbeeld kreeg een Japanse kok drie Michelin-sterren voor zijn Franse restaurant. Het kan mij dus eigenlijk niet schelen wie er kookt of bedient, als het maar goed is. Maar tegelijk eisen eer & ego dat ik wel voor vol word aangezien. En ik ben niet eens zeker van mijn zaak, want onderin de Laars schijnen behoorlijk donkere Italianen te wonen.

Licht reinigend

Ik had het HIER en HIER al eens over onhygiënische bibliotheekboeken en hoe deze eventueel te reinigen. Het leek mij toen een goed idee om de boeken na inleveren even te sprayen, zoals geleende schoenen op een bowlingbaan. Maar nu weet ik dat het nog eenvoudiger kan, namelijk met de zuiverende kracht van UV-licht. De bibliotheek zou dit kunnen faciliteren door een dergelijke lamp beschikbaar te stellen aan de lezers met (neiging tot) smetvrees. Je moet er toch al van alles zelf doen.

Bron: Musée de La Poste

Ik kwam op het idee door een krantenartikel over China, waar op dit moment, met het oog op het Coronavirus, oude bankbiljetten worden ontsmet met ultraviolette straling of door verhitting. Daarna wordt dit papier minstens veertien dagen opgeslagen. Dan had de Franse postdienst het in de 19e eeuw niet eens zo gek bekeken, met deze tang om zonodig post te ontsmetten. Een brief ging dan veertig dagen in quarantaine, werd geperforeerd en vervolgens blootgesteld aan rook of een azijnbadje. Zover hoeft het met de bibliotheekboeken (nog) niet te komen. UV-licht vind ik al heel wat.

Elke dag

Valentijn

Lascivious Moor

(Nu het nog kan.)

With the Moor, say'st thou? Who would be a father!

How didst thou know 'twas she? O she deceives me

Past thought! What said she to you? Get more tapers:

Raise all my kindred. Are they married, think you?

                                                (Brabantio tot Roderigo)

Othello, the Moor of Venice

William Shakespeare, 1603

Mannenvereeniging

Twee mannenverenigingen, toen.

Van welke zou jij lid worden?

'Ons Genoegen'

Met consumptiebonnen.

'Woord en Daad'

Met overtuiging.

Gezien in Frans Halsmuseum, Haarlem.

Zakje chips krijgt tweede leven

Deze foto van een zakje chips dat opblaast in de bergen, komt van een blogpost uit augustus 2013 (HIER). Hij is gemaakt tijdens een wandelvakantie in Oostenrijk.

Het internet blijft mij verbazen, want een educatieve uitgeverij in België heeft zich gemeld. Zij gaan deze foto binnenkort opnemen in een lesboek voor het secundair onderwijs in Vlaanderen.

Van Casa Splendini word je wijzer.

Tevreden varkentje

Een rat op een schouder, een naaktkat in een kinderwagen, een kameleon op een revers en een kameel aan een touwtje. Ik ben ze allemaal tegengekomen, gewoon in K., maar deze had ik nog niet gezien. Ontzettend leuk dit! Loopt thuis gewoon rond te knorren en zit gezellig op de bank.

Zou ik zelf ook wel willen, zo’n grappig en intelligent huisdier, maar ik las ooit het boekje Varkensliefde van Katja de Bruin, en dan weet je dat het eigenlijk ondoenlijk is.