Boekjaar 2018; Mijn Top Tien

2018 was een mooi leesjaar voor mij. Ik las 128 boeken, waarvan 73 fictie en 55 non-fictie. Dat is veel minder dan vorig jaar maar wel meer dan gemiddeld. 

Wat valt op? Een toenemende interesse voor biografieën en autobiografisch werk. Minder Engelstalige boeken dan gewend en gewenst. Dat was puur gemakzucht natuurlijk, daar ga ik volgend jaar iets aan doen. Van Graham Swift had ik nog niet eerder iets gelezen, en nu staan er zomaar twee van zijn boeken in mijn top tien. Dat smaakt naar meer dus. Op twee boeken na bestaat mijn hele favorietenlijstje dit jaar uit fictie.

Mijn Top Tien

Het was al erg moeilijk om slechts tien favorieten te mogen selecteren uit al die fijne boeken die ik in 2018 gelezen heb, laat staan dat ik die ook nog op volgorde zou moeten zetten. Ze staan hier dus willekeurig door elkaar.

De drie allerbeste heb ik wel apart gezet, dat zijn:

*Moeders Zondag; Een romance – Graham Swift (2016)
*Het oude land – Dörte Hansen (2015)
*Gouden bergen – Francis Spufford (2016)

De rest van mijn Top Tien:

*De geest geven - Hilary Mantel (2003)
*De liefde van een half leven – Eileen Chang (1969)
*Anna, Hanna en Johanna – Marianne Fredriksson (1994)
*De heilige Rita – Tommy Wieringa (2017)
*Dertien – David Mitchell (2006)
*Waterland – Graham Swift (1983)
*De levens van Jan Six; Een familiegeschiedenis – Geert Mak (2016)

Eigenlijk verdient Neil Gaiman met The Ocean at the End of the Lane (2013) ook een plaats op deze lijst, maar ik heb er voor gekozen alleen boeken te vermelden die ik in 2018 voor de eerste keer las. 

Rhian & Cadell

In het laatste nummer van het Amerikaanse model horse magazine Just About Horses van fabrikant Breyer staat een leuk artikel over Josine Vingerling. Aanleiding is de release in 2019 van twee prachtige Welsh Mountain paardjes (merrie met veulen), ontworpen en geboetseerd door Josine. De set verschijnt eerst in de exclusieve Premier Club en zal daarna, waarschijnlijk in 2020, in de (Amerikaanse) winkels te koop zijn.

Dit is niet het eerste modelpaardje van Josine Vingerling dat door Breyer verkocht wordt. In 2017 was er de stoere Friese hengst Django, die een groot succes is.

Slakken en schildpadden

Vijf december 2018, vergeefs wachtend op de pakjesman. En vorig jaar werden er tot diep in januari nog kerstkaarten bezorgd. Gaat PostNL het dit jaar wèl redden? 

Klagen over de post is van alle tijden. In Het Postkantoor, de geschiedenis van een begrip lees ik over kritiek in 1840: hoge tarieven en traag. Schrijver Jacob van Lennep vond dat "men tegenwoordig enkel slakken en schildpadden tot postbode benoemt". Veel briefschrijvers probeerden hun post op een andere manier te versturen, bijvoorbeeld met een diligence of trekschuit. Dat mocht niet, want de post had het monopolie voor het vervoer van brieven tot een kilo. Om dit te omzeilen maakte men zijn brief vast aan een stuk hout of een steen, dan mocht het wel.

Haringhappers

Vandaag had ik de Maatjes van Gerard Brouwer even helemaal voor mij alleen. Een prima gelegenheid om ze eens goed te bekijken. Het geheel deed mij sterk denken aan onderstaande foto uit het jubileumboek van Foto Kruyt van lang geleden.

Ik weet niet wat ik hier mooier getroffen vind, de gelukzalige gulzigheid van de haringhapper, of de verlekkerd jaloerse blikken van de toeschouwers.

Onthulling 'Maatjes' van Gerard Brouwer

Deze kaart staat al een paar jaar bij mij thuis. Het is een afbeelding van een beeldje (18x24x7 cm) van Gerard Brouwer, getiteld 'Hollandse nieuwe'.

Vrijdag werd een meer dan levensgrote versie (3 meter lang en 2,5 meter hoog) onthuld op de Boulevard van Katwijk, nu met een nieuwe naam: "Maatjes". Het beeld weegt 800 kg en is (net als het Engelandvaardersmonument) gegoten door bronsgieter Hans Steylaert in Waardenburg.

                                          (duur circa 3 minuten)

Een belangrijk beeld voor Katwijk, denk ik, dat hier waarschijnlijk nog heel lang zal staan. Leuk om dit live mee te maken. Ik had geen uitnodiging, maar fietste toevallig voorbij vanuit de Zuidduinen. Een hijskraan, een verzameling mensen, een grote houten kist, even stoppen en kijken.

Gerard (1951-2017)

Dieren Yoga

 bron: Volkskrant

    Asanas                                                                                

1.   De Uil

2.   De Koe

3.   De Zeekoe

4.   De Schildpad

5.   De Reiger

6.   De Aap

7.   De Panda

8.   De Slang

9.   De Mens

Yoga Poses

1.   Owl Exercise

2.   Cow Pose

3.   Manatee Pose

4.   Turtle Pose

5.   Heron Pose

6.   Monkey Pose

7.   Panda Pose

8.   Snake Pose

9.   Human Pose

Schaduwstelten

Strand, 30 november 2018

Nu grauw en guur, maar vorige week was het nog zonnig genoeg voor een mooie lange schaduw op het strand.

De achterkant.

Eileen Chang: De liefde van een half leven

De liefde van een half leven is een roman uit 1969 van de Chinese schrijver Eileen Chang (1920-1995) die nu voor het eerst in het Nederlands vertaald is. De prachtig verzorgde uitgave verscheen in september bij de Arbeiderspers en ik vind dat dit boek veel meer aandacht verdient dan het tot nu toe gekregen heeft. Het meeslepende, ontroerende verhaal deed mij ondanks de Aziatische setting nog het meest denken aan een Victoriaanse roman, met ingrediënten als liefde en hoop, onrecht en boze krachten.

De liefdesgeschiedenis van de jonge, wat schuchtere ingenieur Shijun en zijn meer spontane collega Manzhen in het Shanghai van de jaren dertig van de vorige eeuw is bepaald niet zoetelijk en kent geen happy end (dit is geen spoiler, de flaptekst laat hier ook al geen misverstand over bestaan), maar is een duister en tragisch verhaal vol verwarring en bedrog, onvervulde hoop en uiteindelijk berusting.

Naast lot en toeval ligt de grootste oorzaak van deze mislukte liefdesrelatie bij de diverse familieleden die elk zo hun eigen plannen en belangen hebben met de beide hoofdpersonen, en geen middel schuwen om hun doel te bereiken. Zij maken hierbij listig gebruik van tradities, hiërarchie en gewoontes binnen het traditionele Chinese familieleven. De oerbrave en hardwerkende Shijun en Manzhen zijn een makkelijke prooi, toegewijd aan hun families ondergaan zij lijdzaam alle over hen uitgestorte onrechtvaardigheid en zelfs wreedheden.

De eerste helft van het boek verloopt wat traag met uitweidingen over alledaagse dingen en gedetailleerde beschrijvingen van de innerlijke belevingswereld van de personages (vooral de vrouwen) en aandacht voor hun sociale omgeving en de verschillende milieus. Observaties die niet storend zijn, maar juist veel doen voor de stijl en sfeer van het verhaal over de langzaam ontluikende liefde. De tweede helft is behoorlijk rauw en naar. Van de verliefdheid is niets terechtgekomen, Shijun en Manzhen zijn elkaar uit het oog verloren. Als lezer kun je nu alleen nog maar hopen op een ontmoeting, hoe vluchtig ook, waarbij ze elkaar hun verhaal kunnen vertellen.

Schrijver Eileen Chang (ook wel Zhang Ailing) komt uit een welgestelde, elitaire familie en groeide op in Shanghai, destijds een metropool vergelijkbaar met Parijs en New York. In 1952 vlucht ze naar Hong Kong en in 1955 gaat ze in de Verenigde Staten wonen. Haar boeken waren jarenlang verboden in China, maar zijn er nu enorm populair. Chang schreef vooral biografisch getinte verhalen en familiedrama’s. Toen zij 17 jaar was kreeg ze ernstige problemen met haar vader wegens ongehoorzaamheid. Haar ervaringen met dwang en huiselijk geweld heeft zij waarschijnlijk verwerkt in haar roman(s). 

Dit boek komt zeker in mijn top tien van dit jaar en ik zou graag meer lezen van deze stijlvolle, fijnzinnige schrijver. Hopelijk gaat de Arbeiderspers nog ander werk van haar uitgeven. De vertaling uit het Chinees door Sylvia Marijnissen is prettig en vlot, al zet ik in dit geval wel vraagtekens bij uit de toon vallende woorden als “hip” en "stervensdruk”.

Aanrader!


De liefde van een half leven
Eileen Chang 
De Arbeiderspers, 2018
431 blz.

Flexherder

Deze maand hebben we kunnen genieten van veel mooi herfstweer. Halverwege november zag ik op het strand (en in zee!) zelfs nog mensen in zwembroek en bikini, maar dat vond ik dan weer behoorlijk overdreven.

In ieder geval was er volop volgelegenheid voor een fijne wandeling in de duinen, waar we al vrij snel deze schaapskudde tegenkwamen. Een mooi plaatje op een mooie dag. We werden vriendelijk gegroet door de herder, die ik er behoorlijk karakteristiek vond uitzien.

De kudde tussen de 'historische akkertjes' in de duinen.

Deze ontmoeting zorgde nog voor een korte discussie met mijn vrouw, die er vanuit ging dat deze herder ook de eigenaar van zijn kudde is en dat hij hier met zijn schapen en honden wordt ingehuurd, terwijl ik dacht dat de kudde eigendom is van Staatsbosbeheer die er een ‘willekeurige’ herder in loondienst bijzet. Of misschien wel voor een bepaalde periode, een soort uitzendkracht of een flexherder.

Thuis even gegoogeld, maar dat gaf niet 100 procent duidelijkheid, hoewel het er sterk op lijkt dat mijn vrouw gelijk heeft. Maar ik weet nu wel dat de herder Thomas heet, en dat zijn kudde wordt ingezet om het duin ‘open’ te houden. De schapen eten struiken en grassen die anders zeldzame en bijzondere duinplanten zouden verdringen.

Blueberry in Breda

In 1982, tijdens de stripdagen in Breda, heeft Giraud deze tekening voor me gemaakt. Een gestileerd profiel van Blueberry (met gebroken neus).

De strip Blueberry had ik lang daarvoor leren kennen via het weekblad Pep, ik was al jaren fan. De realistisch getekende westernreeks doet wat sfeer betreft sterk denken aan de spaghettiwesterns uit die tijd. Hoofdpersoon en held Blueberry lijkt op de acteur Jean-Paul Belmondo (wie kent hem nog?).

Jean Giraud (1938-2012) of Gir was een bekende Franse tekenaar die onder het pseudoniem Moebius zo mogelijk nog grotere roem heeft vergaard met fantasy en SF-werk.

Mijn geluk kon niet op toen ik later op die dag hetzelfde album, De ongrijpbare Navajo’s (toen net uit), ook nog kon laten signeren door de schrijver van het verhaal, niemand minder dan Jean-Michel Charlier. Dat vond ik eigenlijk nog leuker dan de tekening van Blueberry. De Waalse scenarist Charlier (1924-1989) heeft samengewerkt met veel belangrijke tekenaars en is onder andere verantwoordelijk voor series als Roodbaard, Buck Danny en Tangy en Laverdure, die in mijn tijd enorm succesvol waren. Tegenwoordig lezen jongeren nauwelijks nog strips, maar dat was ooit anders.

In tegenstelling tot Giraud die er nogal verveeld bijzat (verplicht nummer), maakte Charlier een oprecht hartelijke indruk. Misschien trof ik hem op een rustig moment (ik was zomaar de enige), maar ik had de indruk dat de meeste bezoekers hem over het hoofd zagen. Alle aandacht gaat toch meestal naar de tekenaars.

Ik trok het stripalbum weer eens uit de kast omdat ik op Bunt Blogt geattendeerd werd op de recente heruitgave van Gebroken neus, een Blueberry verhaal uit 1980. Dit maal in zwart-wit, wat ik echt een onzalig idee vind. En dat dan voor de prijs van maar liefst €49,95 (luxe editie €75)! Het is duidelijk dat uitgeverij Sherpa hier mikt op kapitaalkrachtige krasse knarren.

Bijzon(der)

3 november 2018, 15.46 uur

Strand met bijzon.

(“Bijzonnen zijn een natuurlijk optisch fenomeen in de aardatmosfeer in de vorm van twee heldere lichtvlekken links en rechts van de zon. Vaak is er maar één te zien. Bijzonnen behoren tot de categorie haloverschijnselen, die kunnen worden waargenomen wanneer de zon door ijskristallen schijnt, veelal in de vorm van cirrus- of cirrostratuswolken.”  Bron: Wikipedia)

Flaptekst

Bizza

Bizza (Bietenpizza), een heerlijk ovengerecht voor twee personen, en ook nog eens vegetarisch! Bietjes zijn heel gezond en je kunt er heel veel mee doen. Door de prachtig rode kleur ziet het er altijd mooi uit. Ikzelf vond deze groente al lekker toen ze nog gewoon krootjes heette.

Het recept is door mijn vrouw bedacht en ik ben het op het internet verder nog niet tegengekomen. Al weet je dat nooit helemaal zeker natuurlijk.

Wat heb je nodig?

1 vel bakpapier

1 pakje biologische bieten, voorgekookt

6 plakjes bladerdeeg

100 gram crème fraîche

Handje verse kruiden naar smaak (bijv. oregano, basilicum, tijm, peterselie)

Zout en peper

2 eetlepels olijfolie

1 eetlepel goede witte balsamicoazijn, dik en stroperig (alternatief: balsamicosiroop)

Bereiding:

Ontdooi bladerdeeg.

Verwarm de oven voor op 200 °C. (heteluchtoven).

Snijd de bietjes in zo dun mogelijke plakjes (ongeveer 2 mm).

Rits de blaadjes van de kruiden en meng ze door de crème fraîche, voeg eventueel naar smaak zout en peper toe.

Leg de 6 blaadjes bladerdeeg naast elkaar (2x3)op het vel bakpapier op de bakplaat. Je moet de randjes over elkaar heen leggen en aandrukken. Prik er wat gaatjes in met een vork.

Smeer de crème fraîche op het bladerdeeg, maar laat de randen vrij.

Verdeel de plakjes biet dakpansgewijs op de crème fraîche (laat hierbij geen gaatjes vallen).

Vouw met behulp van het bakpapier de bladerdeegrandjes omhoog en knijp de hoekjes aan zodat het randje omhoog blijft staan.

Sprenkel/smeer de olijfolie over de biet.

Schuif de bakplaat in de oven, 25 minuten op 200 °C.

(Alternatief: 15 minuten op 200 °C en daarna een paar minuten op 180 °C in de ovenstand grill + ventilator. Het brandt snel aan, dus er wel even bijblijven tot het er knapperig uitziet).

Tenslotte nog even besprenkelen met wat druppels lekkere azijn.

Eet smakelijk!

Dark side of the moon?

“Je bereikt de middelbare leeftijd. Op een dag is het zover. Je weet niet hoe het is gebeurd, maar opeens staar je de vijftig aan. Als je je omdraait en kijkt naar de jaren die achter je liggen, ontwaar je de geesten van andere levens die je had kunnen leiden. In al je woningen spookt de persoon rond die je had kunnen zijn. Schimmen en geestverschijningen verstoppen zich onder het tapijt en in de plooien van de gordijnen, ze gluren vanuit de kledingkasten en liggen languit onder in de la. Je denkt aan de kinderen die je nooit hebt gehad maar had kunnen hebben. Als de vroedvrouw ‘het is een jongen’ zegt, waar is het meisje dan gebleven? Als je denkt dat je zwanger bent, en het toch niet blijkt te zijn, wat gebeurt er dan met het kind dat zich al in je hoofd heeft gevormd? Je bewaart het in een vakje van je bewustzijn, als een kort verhaal dat na de openingszin niet meer van de grond kwam.” 

                                                              

Uit: Hilary Mantel

      De geest geven

      Atlas Contact  2016

Toen ik gisteren begon te lezen in deze autobiografie van Mantel (een schrijver die ik steeds meer bewonder), kwam ik al snel dit prachtige fragment tegen. Zelf al enige tijd als middelbaar gelabeld en vandaag jarig, gaf het mij extra aanleiding tot bespiegeling.

Het is geen vrolijk stukje tekst, de beste jaren al voorbij en er zijn kennelijk kansen gemist of het had anders gemoeten allemaal. In hoeverre gaat dit nu voor mij op? Moet ik Hilary gelijk geven?

Ik kom tot de conclusie dat ik mijn leven precies omgekeerd geleefd heb. Alle niet benutte mogelijkheden en parallelle andere levens komen uiteindelijk samen in de persoon die ik nu ben, de geluksvogel die ik nu ben. Ik heb vooruitgedroomd en als een wonder zijn alle stukjes exact op hun plek gevallen. Een typisch geval van laatbloeien. Ik ervaar dit als de beste jaren van mijn leven (tot nu toe).

Zonsondergang

Zonsondergang.

2 november 2018, 16.55 uur.

Hyperrealisme sculptuur

Ron Mueck, A Girl (2006)

Eerder dit jaar bezocht ik de tentoonstelling Hyperrealisme sculptuur in de Kunsthal Rotterdam. Deze expositie is inmiddels afgelopen en hopelijk heb je hem ook gezien, anders heb je echt iets gemist.

Sam Jinks, Woman and Child (2010)

Na de succesvolle expositie van vorig jaar met hyperrealistische schilderkunst kwam de Kunsthal dit keer met een selectie hyperrealistische werken van de belangrijkste beeldhouwers van de afgelopen vijftig jaar. Kenmerkend voor deze stroming is dat de menselijke figuur zo levendig en levensecht mogelijk wordt verbeeld.

Sam Jinks, Kneeling Woman (2015)

De details zijn verbluffend.

Ik vond het de meest bijzondere tentoonstelling die ik tot nu toe gezien heb. Het deed echt iets met me, een vervreemdend effect dat me nog tot buiten de museummuren achtervolgde.  Die ongelooflijk “echte” mensen, groot en klein, de details, vaak ongemakkelijk expliciet, soms ontroerend. En dan die bewust gecreëerde doorkijkjes waar je ‘discreet’ andere bezoekers kon observeren, die op hun beurt een soort kunstwerk vormden.

Marc Sijan, Embrace  (2014)

En hoe zal dat dan geweest zijn tijdens de zogenaamde Naked Tours die door de Kunsthal georganiseerd werden. Dit gaat mijn voorstellingsvermogen te boven. Geheel in je blootje, in groepsverband door een museum sjokken. Hoe zal dat zijn? Gaat de verwarming dan iets omhoog? Is de gids ook naakt? En de suppoosten? Of hebben die bijvoorbeeld alleen een stropdas om? Vragen, vragen.

Natuurlijk waren deze bijzondere rondleidingen altijd volgeboekt. De expositie was sowieso een groot succes voor de Kunsthal. De enorme belangstelling bracht een welverdiend record in bezoekersaantallen.