In juli 1998 zag ik Chuck Berry live optreden in Ahoy Rotterdam, tegelijk met Jerry Lee Lewis en Little Richard. Zij speelden elk afzonderlijk een deel van dit concert. Eigenlijk ging ik vooral voor Jerry Lee Lewis en beschouwde de andere twee 'legends' als een soort bonus. Het kaartje kostte 75 gulden, dat was toen redelijk duur.
Wat kan ik mij nog herinneren van die avond? Allereerst de vetkuiven en petticoats in het publiek. En verder dat de heren artiesten niet bijzonder hun best deden. Maar waarschijnlijk was de fut er gewoon uit, logisch want hun grootste successen lagen toen al veertig jaar achter hen. De generatie van Elvis Presley en Buddy Holly. Jerry Lee Lewis plaatste tijdens Great Balls of Fire nog eens zonder veel overtuiging zijn zitvlak op het toetsenbord van de piano en Little Richard genoot waarschijnlijk zelf nog het meest van zijn optreden. 'Oo Tháááááánk You!', klonk het steeds opnieuw.
Chuck Berry bleek de beste act. Ik weet niet meer of hij zijn rare loopje, de duckwalk, nog gedaan heeft. Halverwege zijn optreden schakelde hij over op langgerekte bluesnummers, maar dat was niet waar het grootste deel van het publiek voor gekomen was, en hij werd letterlijk teruggefloten.