Years and Years

Of het nog niet erg genoeg was in januari (Trump/Iran, coronavirus, Brexit) bekeken wij ook nog de dystopische BBC/HBO dramaserie Years and Years. Een vooruitblik op de (eventuele) jaren 2019-2034, via het wel en vooral wee van een nogal diverse familie in Manchester (van wie ik geen enkel lid echt sympathiek vond). De serie zou realistisch-satirisch bedoeld zijn, maar zo heb ik hem niet ervaren. Wat een naar en beangstigend verhaal! Het heden wordt hier geloofwaardig doorgetrokken naar een heftige, maar griezelig herkenbare nabije toekomst. Een verdeelde en onstabiele wereld, enge politici (Emma Thompson), bankencrisis, klimaatverandering, vluchtelingen, fake news en… een raketaanval van Trump in een conflict met China.

Olé Correos!

In de Volkskrant stond een badinerend stukje over 166 duizend Spanjaarden die dolgraag bij het staatspostbedrijf Correos aan de slag willen als postbode. Zij moeten hiervoor een examen doen met maar liefst honderd meerkeuzevragen. Hun kansen zijn gering, want er zijn ‘slechts’ 4005 banen te vergeven, een kans van 1 op 41 dus (ik heb wel erger meegemaakt). De Volkskrant vindt het verbazingwekkend allemaal, want wie wil er nu werken op een postkantoor nietwaar? Nou, bijvoorbeeld mensen die graag een vaste baan willen, als ambtenaar zelfs, met een pensioen en een bovengemiddeld salaris en zekerheid. Mensen die nu ook al onder hun niveau werken met een of meer tijdelijke laagbetaalde baantjes. Misschien wel de mensen die in Nederland bij de postkantoren zijn ontslagen, tien jaar geleden, en midden in de crisis het bos zijn ingejaagd. (Gedwongen) zzp-ers, flexwerkers en andere paria’s. De verkeerde kant van de kloof op de arbeidsmarkt.

Hóp Marjanneke

Pikdonker in de redschuur. Alleen de boot is blauwverlicht. Veertig mensen, voorzien van een klein bittertje, wachten af. Zwalkende mannenzang over Katwijk, waar de meeuwen schreeuwen. Bert komt op als een soort verwarde Freek de Jonge. Zwaaiend met zijn lantaarn staat hij bovenop de heilige (want ‘laatste ter wereld’) bomschuit. Hij doet zijn verhaal, afgepast in tijd. Een bomschuit in twintig minuten. Dat is niet veel, maar toch precies genoeg voor wie verbeelden kan. Anekdotes met een klinkhamer. Zang tijdens arbeid. ‘t Hijgend hert of Hóp Marjanneke? Het zeemanskoor valt hierop in als de vikingen in de spam spam spam-sketch van Monty Python. Wij hebben ons prima vermaakt. En nu als een speer door de gure wind naar de volgende WarmWinterFest bestemming.

De redschuur

2019, de redschuur wordt gerenoveerd.

Januari 2020, renovatie voltooid.

Vorige week is de voormalige redschuur van de KNRM in Katwijk na een geslaagde renovatie heropend. Dit boothuis was vroeger de uitvalsbasis van de reddingboot, maar tegenwoordig is het eigendom van de gemeente. De historische bomschuit KW88 ligt er 's winters opgeslagen.

Redschuur na renovatie, januari 2020.

Op deze oude foto kun je zien hoe de reddingboot destijds met paarden naar de zee werd getransporteerd. Vreemd genoeg ligt de schuur nog een heel eind van het strand af. Ik weet niet waarom daarvoor gekozen is. De KNRM post werd in 1951 in gebruik genomen, tot de verhuizing in 2001. Het gebouw zou worden gesloopt, maar na uitstel, afstel en enige verloedering werd het zelfs nog een gemeentelijk monument. En dat valt me dan weer mee van de gemeente Katwijk, altijd dol op de sloopkogel.

bron foto: Scheepvaartmuseum

Bert van der Meij. Bron foto: still promotie WWFest

Vrijdag kan ik de redschuur ook eens van binnen bekijken. Bert van der Meij houdt er in het kader van Warm Winter Fest een praatje: Een bomschuit in 20 minuten. Met medewerking van een zeemanskoor. Lijkt me erg leuk. Wil je ook? Dan heb je vette pech, want inmiddels is het

OK Blogger

Boomer is het ‘Dikke van Dale’ woord van het jaar 2019.

Eigenlijk is het een scheldwoord, het is niet aardig bedoeld. Sommige jongeren gebruiken het om vooral ouderen neerbuigend af te serveren. Maar in de praktijk kunnen boomers ook wel jonge mensen zijn met ouderwetse of conservatieve opvattingen.

In de media was en is er veel aandacht voor dit woord, de context en al die bijdehante jongeren. Vooral de Volkskrant schijnt er geen genoeg van te krijgen, tot mijn verbazing. Een jongere generatie die zich afzet tegen een oudere generatie lijkt mij niet bepaald iets nieuws.

Een leuk voorbeeld daarvan vind ik de Vader & Zoon strips van Peter van Straaten, uit de jaren 70 en 80. De linkse, progressieve zoon en het eeuwige gekibbel met zijn rechtse, conservatieve vader.

De eigenwijze, betweterige zoon in zijn spijkerpak is duidelijk van de boomer generatie (1945-1955). En het is extra grappig om te zien dat de jongeren van nu in feite veel gemeen hebben met deze drammerige protestgeneratie, die van mening was dat de geloofwaardigheid van mensen afneemt naarmate ze ouder worden. En kijk aan, nu worden ze dus zelf weggezet als ‘falend’, door de hedendaagse jeugd. En deze selfie-generatie wordt straks op zijn beurt ook weer afgekraakt en afgewezen door een volgende lichting. Met een beetje geluk maak ik dat nog mee.

Hier nog eens de autoritaire stripvader. Hij vertegenwoordigt de oudere generatie in de jaren 70. Peter van Straaten tekent hem in een grijs gestreept driedelig pak.

bron foto: Volkskrant

Wat een verschil met de oudere generatie van nu. Zo ziet een boomer er dus uit, volgens de Volkskrant. Het is iemand die vroeger zogenaamd heel progressief dacht, maar tegenwoordig zijn zaken goed voor elkaar heeft. Deze boomer zou zo maar die stripzoon van toen kunnen zijn. Zelfde eigenwijze hoofd, en de eeuwige spijkerbroek.

bron afbeeldingen:

Vader & Zoon draven door

Peter van Straaten

Van Gennep, 1983

Twintig twintig

De eerste dag van 2020. Vanaf vandaag wil ik mij aanwennen om toch vooral twintig twintig te zeggen, en niet tweeduizendtwintig.

Waarom heb ik dat eigenlijk gedaan, negentien jaar lang voluit tweeduizend aan het jaartal plakken? Ik heb toch ook nooit gesproken van negentienhonderdtweeëntachtig of negentienhonderddrieënzeventig of iets dergelijks? Waarom dan wel tweeduizendnegentien bijvoorbeeld?

Misschien is dat er ingeslopen bij de jaarwisseling 1999/2000. Tweeduizend is een speciaal getal, een bijzonder jaar. En dan wordt het daarna vanzelf tweeduizendéén en tweeduizendtwee natuurlijk. Niet twintig-één en twintig-twee. En zo is het (denk ik dan) een gewoonte geworden.

Tot nu dus. Twintig twintig! Dat het maar een fantastisch jaar mag worden. Ik wens iedereen een gezond en gelukkig twintig twintig!