Klimrek

Het is op dit moment erg fijn om in de tuin rond te hangen. Voorjaar, en alles staat hier op springen. Het is steeds meer ‘onze’ tuin geworden, we hebben niets verwijderd of ingrijpend veranderd, maar wel van alles toegevoegd. Voornamelijk veel kleur en vrolijkheid.

Soms is het leuk iets nieuws uit te proberen. Deze mand met een zelfgevlochten trellis van oude wilgentakken bijvoorbeeld. De wilgentakken hebben een tijd in een hoge vaas in de huiskamer gestaan, tot de katjes ineens collectief besloten dat het wel weer mooi geweest was.

De mand is gevuld met zelfgekweekte lathyrus (siererwt) en klimop, die zich hopelijk omhoog gaan werken. En verder met vergeet-me-nietjes, altijd leuk.

Melkkoe Venetië

Op Tzum las ik een recensie van het boek Venetianen kunnen niet fietsen van Frans Westra. Een reisgids met een nogal origineel uitgangspunt: de meer dan honderd bioscopen in de stad en omgeving. Zelf heb ik in Venetië nooit één bioscoop gesignaleerd (ook nooit naar gezocht trouwens), maar filmfanaat Westra ontwikkelde in de loop der tijd een zintuig voor de overblijfselen van voormalige bioscopen. Denk hierbij aan oude gevels met nieuwe bestemmingen zoals hotel of supermarkt. Venetië bezoekt hij meestal in verband met het internationaal filmfestival.

Een groot deel van de recensie (en het boek?) bestaat uit een lange klaagzang over hoe Venetië verpest wordt door de miljoenen toeristen met hun stomme selfiesticks, “vooral veel uit Azië”, die vaak maar één dag blijven. Je kunt alleen nog maar stapvoets vooruit komen en moet lang wachten op een boot of bij een beroemde kerk. En de lijst verboden voor de stad lijkt inmiddels eindeloos: geen rugzakken op de vaporetto’s, de nog resterende duiven niet voeren, niet zwemmen in de canali (wie zou dát nou willen?) en geen etenswaren consumeren. Je riskeert dan een forse boete en de bankjes zijn ook al weggehaald. Ondanks alles heeft Westra zijn liefde voor de stad behouden. Hij kent de rustige plekken en tijden.

De klachten van de bewoners van Venetië over het massatoerisme in hun stad zijn al langer bekend. Het gaat er steeds meer op een themapark lijken. Meestal wordt dit in verband gebracht met de gigantische cruiseschepen, maar die schijnen hier toch maar 5 procent van de toeristen af te zetten. Ze vallen nu eenmaal enorm op en meren als het ware midden in de stad af. Geen gezicht in Venetië! Daarbij zijn cruiseschepen enorm slecht voor het milieu in het algemeen en de lagune (en fundering) van Venetië in het bijzonder. Dat ze nog steeds niet geweerd worden geeft toch te denken. Misschien spelen financiële motieven hier alsnog een rol. De grote cruiseschepen betalen grote bedragen aan de havenautoriteiten, naar schatting tussen de 100 en 200 miljoen euro per jaar, waarvan de stad Venetië niets ziet.

Bolsward, Broerekerk

In mei 1980 werd deze kerk door brand verwoest. De ruïne is geconserveerd, de oudste delen stammen uit het eind van de 13^e eeuw. Het is het oudste gebouw van Bolsward. Tot 1580 was de kerk in gebruik bij de minderbroeders uit het aangebouwde klooster (inmiddels afgebroken). Daarna kwam het in gereformeerde handen.

In 1986 werd de kerk (als ruïne) opengesteld en in 2006 is het glazen dak aangebracht. De ontwerper van deze bijzondere overkapping is Jelle de Jong.

Je kunt deze wonderlijke ruimte tegenwoordig voor allerlei zaken huren. Vooral populair bij huwelijken, maar een expositie lijkt me hier fantastisch. Wat een licht!

Van der Valk op de toren

Op de toren van de kerk, hier niet ver vandaan, bevindt zich (naar het schijnt) een nest met een echtpaar slechtvalken. Dat zou heel bijzonder zijn, maar ik geloof het onmiddellijk. Wij hebben vorige maand waarschijnlijk al persoonlijk kennisgemaakt met een van de twee, toen hij/zij in onze tuin een duif stond te snacken.

Foto: Arjan van Egmond; bron: hier

Ik heb een beetje dubbel gevoel over deze (zeldzame) aanwezigheid. In onze directe omgeving bevinden zich altijd veel vogels en die zijn de laatste tijd duidelijk minder op hun gemak. Vooral de meeuwen en kauwtjes lijken voortdurend op hun hoede en zelfs in staat tot enige samenwerking! In de lucht spelen zich vreemde taferelen af.

Aan de andere kant vind ik het wel fijn dat er nu mogelijk een aantal meeuwen wegblijven dit jaar. Het zijn er altijd veel te veel en ze zijn erg aanwezig. Vooral die ene die het vorig jaar speciaal op mij voorzien had. Altijd als ik "zijn" dak (aan de overkant van de kerk) passeerde werden er duikvluchten naar mij uitgevoerd. Zomaar. Dus in dit geval: leve de slechtvalk!

Over de brug

Deze brug gaat binnenkort op de schop. Het is geen fraaie brug, zeker niet, maar we zijn even oud en ik ben er in mijn leven duizenden keren overheen gereden en gewandeld. Dat schept een band.

Toen ik een jaar of acht was, wilde ik hier graag de brugwachter worden. Ik zag het al helemaal voor me: alleen in dat glazen torentje met veel boeken en strips en voldoende consumpties. Naar de bootjes kijken en (in control!) zo nu en dan die brug open- en dichtdoen. En op tijd weer naar huis. En daar dan ook nog voor betaald worden! Mijn ideale baan. Ik durf er nu wel mee uit de kast te komen, want ze willen me toch nergens meer hebben. Over de datum, net als de brug.

De fundering is nog goed,  maar de dekconstructie wordt vervangen. Het beweegbare brugdek verdwijnt en de doorvaarhoogte wordt groter. De brug kan en hoeft daarna niet meer open en dicht (dat gebeurde trouwens nog maar zo’n vijf keer per jaar). Bediening is dan helemaal niet meer nodig. Zelfs niet vrijwillig.

Niet al mijn jeugdherinneringen aan deze brug zijn zo warm. Geklemd in een krap kinderzitje, achterop de fiets bij mijn moeder. Die reed steevast als een waanzinnige de steil aflopende weg ná de brug af, om daarna met grote snelheid het kruispunt op te schieten. Altijd voorrang. Doodsangsten heb ik uitgestaan. Wat was ik later blij met mijn eigen fietsje, en de mogelijkheid zelf verkeersbeslissingen te kunnen nemen.

En ergens in het schemergebied tussen wandelwagen en kinderzitje heb ik ook nog een keer met mijn hoofd klemgezeten in het hekwerk van de brug. Ik was een jaar of twee, drie. Waarschijnlijk wilde ik naar een passerend bootje of gewoon naar het water beneden kijken, en had mijn hoofd door de smalle ruimte tussen twee platte stangen van de balustrade geschoven. Terughalen bleek een stuk moeilijker en dus zette ik het op een blèren. Dat hielp ook niet echt (wordt je hoofd dan groter?), maar uiteindelijk heeft mijn moeder me toch weten te bevrijden. Denk ik. Nog lang heb ik geweigerd om over deze brug te gaan en moest er een forse omweg gemaakt worden. Mijn moeder deed dat genereus (en schuldbewust?) maar kreeg er op een gegeven moment natuurlijk toch genoeg van.

Holzpferd Apollo

Lezers van dit blog kennen intussen de Haflinger Apollo wel.

Apollo ziet kamelen.

Apollo in rode regenjas.

Nu blijkt in Duitsland óók een Haflinger Apollo te bestaan. Van hout, maar met dezelfde kenmerken: “Robust, liebenswert und für jeden spass zu haben. Man kann durch dick und dünn mit ihm gehen und sich zu 100 Prozent auf Ihn verlassen!”

bron: holzschmiede-shop

bron: holzschmiede-shop

bron: holzschmiede-shop

Nora Krug: Heimat; Terug naar het land van herkomst

Nora Krug (1977) is een van oorsprong Duitse kunstenaar die tegenwoordig in New York woont.

Krug is lang na de Tweede Wereldoorlog geboren, maar toch wierp deze duistere periode een forse schaduw over haar jeugdjaren in Karlsruhe. En als Duitse in het buitenland wordt ze regelmatig op haar nationaliteit of het verleden van haar geboorteland aangesproken. Zij voelt zich dan in de verdediging gedrongen, alsof ze verantwoording moet afleggen voor haar afkomst en een geschiedenis waarvan zij geen deel heeft uitgemaakt. Zij realiseert zich dat ze weinig weet over haar familie tijdens de oorlog, daar werd thuis niet over gesproken. Als ze inmiddels tien jaar in Amerika woont voelt ze een sterke drang om hierover vragen te stellen en onderzoek te doen. Ze wil begrijpen wie ze is en weten waar ze vandaan komt, en wat het betekent om bij een land en bij een familie te horen. Ze reist terug naar Duitsland om familieleden te interviewen. Op deze manier ontrafelt ze het ongemakkelijke verhaal van haar familie en duikt ze diep in haar familiegeschiedenis.

Het resultaat van haar speurtocht beschrijft ze in dit bonte en originele boek. In haar verhaal verwerkt ze brieven, archiefmateriaal, foto’s, tekeningen en stripjes. Het geheel oogt als een familieplakboek. Blader het eens door in de boekwinkel en je wilt het onmiddellijk meenemen en lezen. Het ziet er erg gezellig uit allemaal, maar de inhoud is behoorlijk verontrustend. Een bijzonder boek.

Nora Krug
Heimat; Terug naar het land van herkomst
Uitgeverij Balans, 2018
290 blz.

Bosbeheer?

Fietsen in de duinen. Het parkeerterrein bij Wassenaarse Slag ligt vol met gekapte bomen. Het zijn er echt veel. Ik vind het geen prettig gezicht.

Op internet zoek ik naar informatie. Op de website van Staatsbosbeheer staat een geruststellend bedoelde pagina over 'Boswerkzaamheden in Ganzenhoek' (zo heet het hier). Er wordt uitgelegd dat een deel van de naaldbomen wordt omgezaagd om vitale bomen op langere termijn te behouden. Het zogenaamde 'dunnen' geeft meer ruimte. Over herplanten wordt niet gesproken.

Vroeger zou ik dan gedacht hebben dat komt prima in orde allemaal, maar nu weet ik dat niet meer zo zeker. Het vertrouwen in Staatsbosbeheer is bij mij tot een minimum geslonken. Allereerst door het geklungel bij de Oostvaardersplassen en de laatste tijd vooral door de negatieve berichten in de media over de houtkap. Een voormalig directeur van Staatsbosheer heeft zware kritiek op het beheer van de Nederlandse bossen. Volgens hem is er sprake van roofbouw, sinds er geld verdiend moet worden.

Ik moest hier vooral denken aan dit plaatje uit Asterix.

En dit zou dan de beste oplossing zijn natuurlijk:

Mysterieuze cirkel op het strand

Ergens voor de kust van Katwijk ligt de verdronken ruïne van het Romeinse castellum Brittenburg. De exacte ligging is helaas onbekend. In de afgelopen eeuwen zijn de restanten een paar keer (bij extreem laagwater) vanaf het strand zichtbaar geweest. Er wordt nog steeds actief gezocht, de laatste jaren met nieuwe onderzoeksmethoden. Kernvraag is hoever de Brittenburg in zee ligt. De kustlijn is in al die eeuwen flink veranderd. Tijdens de werkzaamheden voor de waterkering bij Katwijk in 2014, werkten archeologen zelfs in ploegendiensten, maar geen spoor van de Brittenburg. De locatie blijft een mysterie. Over de speurtocht door de eeuwen heen is laatst een mooi boek verschenen.*

Op blz. 163 lees ik dat onderzoekers in 2012 eindelijk beet dachten te hebben. Op een recente luchtfoto was namelijk een rond object te zien dat onder het strand leek te liggen, iets ten noorden van de uitwatering (precies de plek waar iedereen het verwacht). Er werd nog even gedacht aan een onderdeel van de Atlantikwall, omdat een dergelijk object ook te zien zou zijn op een luchtfoto uit de Tweede Wereldoorlog, maar dat werd door kenners uitgesloten omdat het spoor ver buiten de betonnen wering hiervan lag.

Uiteraard gingen de gretige gedachten van de archeologen ook uit naar de Brittenburg. Op de gevonden plek werden twintig boringen gedaan tot anderhalve meter onder het maaiveld, maar helaas  werden er alleen resten gevonden van een jonge strandafzetting. Toch bleef de gedachte aan de Brittenburg zich opdringen, vooral toen duidelijk werd dat de castellummuur hiervan op ongeveer dezelfde afstand van de duinvoet lag. Maar de buitendiameter van ongeveer 17,5 meter zou dan wel extreem groot zijn voor een Romeinse toren. De onderzoekers stonden voor een raadsel, ook omdat op oude luchtfoto’s het spoor niet zichtbaar was.

Uiteindelijk werd het raadsel opgelost door een medewerker van het Hoogheemraadschap van Rijnland. Hij herkende in het ronde object op de luchtfoto van het strand een ruiterspoor. Langs de waterlijn was te zien hoe deze naar de hoek was gereden en daar keurig rondjes lopend het spoor had getrokken. Als een zwarte vlek was ‘de dader’ zelfs op de cirkel zichtbaar. 

Ik moet daar wel een beetje om lachen. Paarden die hier “rondjes lopen” (het juiste woord is natuurlijk longeren) kun je dagelijks exact op deze plek waarnemen. Misschien hebben ze zelfs de heren onderzoekers nog hinderlijk in de weg gelopen toen ze bezig waren met hun twintig boringen. Erg grappig.

Er wordt vrijwel dagelijks op deze plek gelongeerd.

*Brittenburg; Verdronken hoeksteen van het Romeinse Rijk
 Tom Buijtendorp
 Sidestone Press, 2018