Drie beestjes

De vormen, de kleuren, de compositie. Het lijkt wel kunst deze foto, maar het is een momentopname van de "werkelijkheid". In dit geval een prachtige knalgroene sprinkhaan op onze oranjebruine auto. De grilliggevormde waterdruppels maken het af. De sprinkhaan kijkt ons aan met een enorm geel oog en lijkt daarbij peinzend aan zijn kin te krabben.

Nog een sprinkhaan, maar dan anders. Lijkt me niet bepaald inheems, met welke wind is die hierheen komen waaien? Formaat: kleine sigaar. Zit hier op een baksteen.

Een superklein doorzichtig slakje. Met z'n ogen op steeltjes observeerde hij ons net zo nieuwsgierig als wij hem. Poepte op de hand (die hier wel kipfilet lijkt, zoveel moest er ingezoomd worden).

The owls are not what they seem

Ik heb niets met de jaren negentig. Er is nauwelijks iets van dit tijdvak bij me blijven hangen, een heel decennium door mijn vingers geglipt. Met één grote uitzondering: Twin Peaks.

Net als velen met mij was ik in 1991 geheel in de ban van deze mysterieuze, baanbrekende televisieserie van David Lynch. Toen de plot in de loop van de tweede serie steeds gekker werd haakten veel kijkers af, maar mij kon het niet bizar genoeg zijn.

Elke aflevering, opgenomen met mijn oude videorecorder (een bovenlader), bekeek ik twee keer om hem daarna te analyseren en te bespreken met mijn toenmalige collega R. De moord op Laura Palmer had ik al in een vroeg stadium "opgelost". Het was een fijn toeval om een hardcore fan in de directe omgeving te hebben, want het was nog ruim voor de social media en alle internetmogelijkheden van nu. In VN stond elke week een voor/nabeschouwing en dat was het dan.

Onder het werk draaiden wij de soundtrack van de serie, stroopzoete, soms dreigende muziek van Angelo Badalamenti. Niet iedereen kon dat waarderen. Ik kreeg een grappige fictieve reisgids voor het dorpje Twin Peaks kado en kocht zelf Peaks Experience; Vademecum, een bundel serieuze essay-achtige stukken. Het boek had een leuke gimmick: de kaft rook naar Douglasspar, de boomsoort uit de wouden rond Twin Peaks.

Nu is de serie terug, na vijfentwintig jaar (zoals al gesuggereerd werd in de laatste aflevering van 1991). Ik heb dit hele derde seizoen nog tegoed. Wat zal ik er van vinden? Tenslotte ben ik zelf ook vijfentwintig jaar verder...

Schaapjes op het droge

Nog zo'n Zwitserlevenblogpost: tevreden schapen op een helling (naast de binnenwatering in Katwijk).

Over deze kudde heb ik al eens eerder geblogd. Ze komt hier elk jaar terug, ingehuurd door het Hoogheemraadschap  om het gras te maaien. Je kunt de schapen overal in de regio tegenkomen. Ik zag ze in de duinen bij Wassenaar en laatst nog (op doorreis) op de rotonde bij onze straat.

Ontkreukeld

Ik was het niet van plan, maar toen ik eenmaal met mijn koffie in de tuin zat, kon ik niet meer uit mijn stoel komen. Zoveel zon hebben we in september nu ook weer niet gehad. Het enige positieve van al die regen is dat de tuin er nu nog zo mooi groen bijligt en lekker ruikt.

Meestal lees ik in de tuin in Het verborgen leven van bomen door Colin Tudge, dat past leuk bij de situatie. Het is erg goed, ik heb het bijna uit. Het eerste gedeelte is een lange opsomming van soorten, maar later wordt het veel interessanter allemaal.

Er kwam één mini-buitje voorbij, een paar druppels, maar ik ben toch even onder de hulst gaan schuilen om mijn boek droog te houden. De binnenkant van de hulstboom is minstens zo prachtig als de buitenkant. Het is een soort bol gewelf van hout. Er komt ook geen druppel doorheen.

De hulst zit nu vol spinnenwebben, net als de rest van de tuin. Een hele klus voor zo'n spinnetje en ik probeer er zoveel mogelijk rekening mee te houden. Er omheen lopen of onderdoor limboën. Soms lukt dat niet of zie ik ze niet op tijd. Ik voel me dan net een barbaar.

Vandaag op het strand

Geluksbrenger

Terwijl ik deze blogpost tik, giert de wind om het huis. De windstoten van deze eerste echte najaarsstorm laten de bomen in de buurt, de meesten nog vol in het blad, genadeloos heen en weer zwiepen. Eén boom staat er vrijwel bewegingloos bij, of er niets aan de hand is: de hulstboom in onze tuin.

Ik ben best trots op ons mooie, stoere hulstboompje. Geen struik, maar een echt boompje met een dikke stam. Op dit moment zit hij vol met rode besjes en dan krijg ik echt zin in de kerst. De besjes zijn nu nog giftig, maar als het een keer gevroren heeft schijnen ze eetbaar te zijn. Voor de vogels althans, dat kan ook weer leuke taferelen gaan opleveren.

Ik weet niet waar we deze besjes ineens aan te danken hebben, vorig jaar toen we hier kwamen wonen waren ze er niet. Mogelijk komt het door de extra potgrond die we rond de boom hebben uitgestrooid. Onder de boom wilde eerst niets groeien, misschien ook door alle stugge, leerachtige blaadjes die er lagen. Die heb ik zoveel mogelijk verwijderd. Maar waarschijnlijk zijn het de bijen van de buurman verderop. Of zit de boom gewoon "lekker in z'n vel"?  Het was eerst zo'n gecoiffeerde bol, maar wij laten hem zoveel mogelijk z'n gang aan. Wij willen een boom en geen Lodewijk XIV poedel.

Hulst is het hele jaar prachtig donkergroen, oorspronkelijk als enige boomsoort in de Benelux. Ik vind het ook interessant om te zien dat hij twee soorten bladeren heeft. Die aan de buitenkant hebben stekels en kunnen je lelijk prikken, de binnenste bladeren hebben dat niet. 

Volgens de overleveringen is hulst een heilige geluksbrenger, die bescherming biedt tegen onweer, heksen en kwade geesten. En dat is dan ook weer mooi meegenomen!

De kast van de Keizerin

Huis Doorn, boudoir van de keizerin. Wat is de inhoud van deze kast?

Eerlijk gezegd was ik zelf (ook) nogal verrast. De Duitse Kaiser Wilhelm II had in zijn glorietijd de beschikking over tientallen enorme paleizen, dus zijn laatste stulpje in Doorn zal naar zijn maatstaven wat krap zijn geweest. Gelukkig is er overal een oplossing voor.

Binnenkort meer over Huis Doorn.

Otter

Deze foto's van de preparatie van een otter in Naturalis had ik nog op de plank liggen. Ze zijn van januari 2016, maar ik heb ze destijds niet op mijn blog geplaatst omdat ik ze toen "te bloederig" vond. Bij nader inzien kunnen ze best, ik heb ooit wel bloederiger foto's geplaatst, en kijk anders maar eens in de etalage van de Keurslager.

Ik weet niet meer precies hoe deze otter op de tafel van Bas beland is, ik meen dat het een verkeersslachtoffer was. Extra tragisch omdat de otter nog redelijk zeldzaam is in Nederland. In de jaren tachtig was hij zelfs helemaal uitgestorven, maar sinds 2011 wordt hij weer waargenomen in Nederland, o.a. op de Veluwe en in Flevoland.

Ik mis de prepareersessies van vooral Bas Perdijk en Duncan Reeder enorm.
Het is alweer september en dat betekent dat Naturalis nu precies een jaar (zo goed als) gesloten is. Het museum ondergaat een ingrijpende verbouwing waarvan het einde nog lang niet in zicht is. De bouwstop naar aanleiding van het geschil met de architect heeft natuurlijk ook niet echt geholpen, Naturalis heeft uiteindelijk anderhalf miljoen euro schadevergoeding betaald. De T.rex (de tweede in Europa) is ergens in het buitenland, uitgeleend.

Waar lijkt dit op? Inderdaad!

De hele sessie heeft vier uur geduurd.

Op de trap

Na de schuurdeur vorige week, is vandaag de trap extra opgeleukt. Met paardjes natuurlijk.

Sonja Barend en juffrouw Frowijn

En morgen gezond weer op.

Deze week lees ik Je ziet mij nooit meer terug, de autobiografie van Sonja Barend (1940). Ik was dit eigenlijk niet van plan, maar nu kan ik het boek niet meer wegleggen. Het zijn voornamelijk  treurige memoires, het gemis van haar vader die in de oorlog in een kamp vermoord is. Centraal in het boek staat Sonja Barends zoektocht naar herinneringen aan deze man (die ze alleen van een foto kent) en de levenslange pogingen om de waarheid boven tafel te krijgen. Ik vind het heel opmerkelijk dat Barend, die zo ontzettend veel goede interviews heeft afgenomen, niet in staat bleek om het hele verhaal aan haar moeder te ontfutselen. Te dichtbij waarschijnlijk en vooral te pijnlijk. Een mooi, vlot geschreven boek. Aanrader.

Sonja Barend "ken" ik vooral van haar talkshows uit de jaren tachtig en negentig en van het Wie van de drie panel uit de jaren zeventig (dat was pas gezellige tv!). Maar eigenlijk ben ik al fan vanaf haar allerprilste televisiebegin, halverwege de jaren zestig. Ik was toen door haar gefascineerd omdat ze me deed denken aan mijn kleuterschooljuffrouw Frowijn, waar ik tamelijk dol op was. Misschien leken ze niet echt op elkaar, en was het alleen de stem of verschijning. Dat weet ik niet meer.

Sonja Barend 1968

Ik heb haar nooit anders gekend dan als "juffrouw Frowijn". Aan voornamen werd nog niet gedaan in die tijd, althans niet bij ons op school. In mijn ogen had ik een hippe juf, we hebben het hier wel over 1967. Ik had geen idee hoe oud ze was. Als kleuter houd je je daar helemaal niet mee bezig, alle volwassenen zijn even oud, behalve misschien de opa's en oma's, die vormen weer een aparte categorie. 

Op een bepaald moment was juffrouw Frowijn tot mijn grote schrik ineens langdurig afwezig wegens ziekte. Er was een vervangster die ons vertelde dat "er een bus over juffrouw Frowijns voet gereden was". Een raar verhaal, dat ik op dat moment nog wel geloofde, maar al redelijk snel daarna niet meer. Het was natuurlijk weer zo'n rare smoes van volwassenen om kleine kinderen in de maling te nemen om zo wat ingewikkelder uitleg te omzeilen. Een alternatieve waarheid zou je tegenwoordig zeggen. Natúúrlijk was er iets anders aan de hand, en, had mijn moeder ook al niet veelbetekenend gekeken toen ik het verhaal thuis vertelde? Bus over voet! Nee, er zat een luchtje aan.

En dat heb ik verder al die jaren zo gedacht, zo heb ik het onthouden. Misschien was het wel zo'n specifieke vrouwenaangelegenheid waar kinderen en mannen geen weet van (hoeven te) hebben, dacht ik later nog. Over de rand van het boek van Sonja Barend vertel ik mijn vrouw over mijn juffrouw Frowijn en haar voet. En samen komen we nogmaals tot de conclusie dat het wel een fakeverhaal zal zijn geweest, een pedagogisch broodje aap om van lastige kindervragen af te zijn.

Intussen dwalen mijn gedachten terug naar juffrouw Frowijn, hoe zou het haar verder vergaan zijn? Hoe zag ze er uit? Op google tik ik in "juffrouw Frowijn Katwijk" en tot mijn stomme verbazing verschijnt daar het volgende kleine krantenberichtje uit de Nieuwe Leidsche Courant van 16 september 1967:

Oplegger rijdt over voeten jonge vrouw

Katwijk  -  Gistermiddag omstreeks vier uur is een truck-met-oplegger met één van zijn wielen over de voeten van de twintigjarige Haagse kleuterleidster F.D. Frowijn gereden. Mejuffrouw Frowijn liep daarbij inwendig voetletsel op. Het gebeurde op de hoek Hoorneslaan-Zwarteweg. Bij het nemen van de bocht kwamen de wielen van de oplegger over het voetpad.

Dit is maatwerk, en meer informatie over juffrouw Frowijn dan ik ooit heb gehad!  En het verhaal blijkt gewoon te kloppen, alleen was de bus een truck. De juf was natuurlijk na schooltijd op weg naar de bushalte. Raadsel opgelost na precies 50 jaar! Het internet blijft me verwonderen.

En kijk eens hoeveel details een krant in die tijd over een "slachtoffer" vermeldde, privacy deed er kennelijk niet toe. In dit kleine mini-berichtje (vier regels) krijgt de lezer inzicht in de leeftijd, woonplaats, beroep en de aard van het letsel. Daarnaast onthult het oubollige mejuffrouw dat F.D. Frowijn ongehuwd is. Over de chauffeur van de truck wordt helemaal niets verteld, eigenlijk krijgt de truck de schuld.

Hoe gaat het nu met juffrouw Frowijn? Zou ze nog leven? Dan is ze 70 inmiddels.

Nieuwe Leidsche Courant 16-9-1967, pagina 15

Update 2020:  HIER