Ik was het niet van plan, maar toen ik eenmaal met mijn koffie in de tuin zat, kon ik niet meer uit mijn stoel komen. Zoveel zon hebben we in september nu ook weer niet gehad. Het enige positieve van al die regen is dat de tuin er nu nog zo mooi groen bijligt en lekker ruikt.
Meestal lees ik in de tuin in Het verborgen leven van bomen door Colin Tudge, dat past leuk bij de situatie. Het is erg goed, ik heb het bijna uit. Het eerste gedeelte is een lange opsomming van soorten, maar later wordt het veel interessanter allemaal.
Er kwam één mini-buitje voorbij, een paar druppels, maar ik ben toch even onder de hulst gaan schuilen om mijn boek droog te houden. De binnenkant van de hulstboom is minstens zo prachtig als de buitenkant. Het is een soort bol gewelf van hout. Er komt ook geen druppel doorheen.
De hulst zit nu vol spinnenwebben, net als de rest van de tuin. Een hele klus voor zo'n spinnetje en ik probeer er zoveel mogelijk rekening mee te houden. Er omheen lopen of onderdoor limboën. Soms lukt dat niet of zie ik ze niet op tijd. Ik voel me dan net een barbaar.