Verhuizen

Nobody knows the trouble I've seen 

Als je je leven saai en niet avontuurlijk genoeg vindt, raad ik je aan: torpedeer je comfortzone en ga eens verhuizen! En dan bedoel ik niet alleen de transfer van A naar B, maar het totáálpakket. De nieuwe woning in orde maken, daarna je spullen verplaatsen en tot slot je oude woning in redelijke staat achterlaten. Op papier een eenvoudig 1-2-3tje, in de praktijk een Jeroen Bosch-achtig drieluik vol ongemakkelijke situaties, duistere kwellingen en rare figuren.

Je huwelijk wordt beproefd en ook je financiële rek. Er staan steigers tegen je huis met steigermuziek van steigerzenders. Instanties doen moeilijk en vage bedrijven proberen je van je geld te scheiden. Er zijn de onvermijdelijke tegenvallers, kleine maar ook behoorlijk grote, en dan meestal op een rij, en je voelt je belandt in een aflevering van Ik vertrek. Je leeft vanuit dozen die je, onnodig, al weken van tevoren hebt ingepakt. Bloggen of lezen is er al helemaal niet bij, daar heb je geen tijd of energie meer voor. Voorlopig lees je alleen nog maar offertes en rekeningen. Een dvd kijken kan nog net, maar die mag vooral niet verontrustend of ingewikkeld zijn. Alles loopt uit, weken worden maanden en uiteindelijk duurt het allemaal veel te lang naar je zin en wil je alleen nog maar zo snel mogelijk je leven terug.

Was het dan alleen maar kommer en kwel? Ach welnee. Je weet waar je het allemaal voor doet natuurlijk, je gaat er flink op vooruit. En de hele reeks indrukken, ervaringen en ontmoetingen kun je (achteraf) ook blikverruimend noemen. De lange, lange queeste die er aan vooraf ging, we hebben zelfs Friesland doorkruist! Al die ZZP-ers die af en aan reden met hun busjes en elkaar allemaal bleken te kennen, de muziekkeuze van de schilder, werken in de tuin, de atypische glaszetter die afgestudeerd theoloog bleek te zijn, onverwachte oplossingen, helpende handen, een forse update van ons netwerk en middenin een verhuisdip ineens L. aan de deur met een doos vol nieuwe boeken (een groter plezier kun je mij niet doen).

Maar hoe opwindend allemaal ook, de eerste 40 jaar blijf ik zitten waar ik zit. Minimaal.

Strand en nevel

Tussen Katwijk en Noordwijk, gistermiddag. Langzaam kruipt de mist vanuit zee het strand op.

De zon door de nevel heen is fantastisch. De kleur en het licht. Alsof  je plotseling in een schilderij van Turner bent beland.

En wat of wie doemt er straks nog op uit deze mist?

Gabriel en Django

December 2016 is een mooie maand voor Atelier Josine Vingerling.

Gisteren werd het nieuwste resinmodel Gabriel uitgebracht, een prachtige Friese hengst. De belangstelling van de verzamelaars is weer behoorlijk groot, vooral in de USA.

Foto's: Atelier Josine Vingerling

En al eerder deze maand kwam de Amerikaanse modelpaardjesreus Breyer met een erg mooi exemplaar in de serie Stablemates Club, geboetseerd door en met kleurontwerp van Josine.

Afbeelding: Breyer

Django wordt eerst uitgebracht in een beperkte oplage voor clubleden/verzamelaars, maar later kun je deze stoere Fries bij supermarkten, speelgoedwinkels en benzinestations in de hele USA kopen. Breyer is daar een heel bekend merk en er zullen weinig Amerikaanse meisjes zijn die in hun jeugd niet met een paardje van Breyer gespeeld hebben. Het zijn ook enorm populaire collector's items.

Afbeelding: Facebook

Hier zie je de aankondiging op Breyer's Facebookpagina: 'brand new from the talented Josine Vingerling from Sweden'.

Liatorp

Volgens Confucius moet een man in ieder geval drie dingen doen in zijn leven:

1. een boom planten,
2. een zoon verwekken
3. een boek schrijven

Ikzelf zou daaraan toe willen voegen:

4. een Ikea kast in elkaar zetten.

Ideaal voor de regenachtige zondagmiddag. Alle elementen van meccanodoos, bordspel, puzzelen en twister worden verenigd, maar dan leuker. Het is ook een uitstekende relatietest. Als je gezellig samen zo'n kast in elkaar kunt zetten, kun je ook samen wónen. Of werken. Weg met al die dure teambuildingdagen, workshops en survivals in de Ardennen. Bestel gewoon wat nieuw meubilair voor de afdeling en zet het met je collega's in elkaar.

Foto: IKEA

Dit is de Liatorp. Ik heb hem twee keer. Wat een extra plankruimte! Terwijl iedereen maar aan het ont-boeken lijkt te zijn, koop ik juist extra kasten en ga ik heerlijk alles uitstallen. Boeken in de kast, en niet op zolder.

Afbeelding: IKEA

Eindelijk verhuisd!

Hopelijk krijg ik nu ook mijn leven terug.

Veilig Verkeer 1950

Met deze oude Veilig Verkeerkaarten zul je waarschijnlijk niet de handen op elkaar krijgen bij de Zwarte Pietenhaters. Maar wat zijn ze leuk! Verschenen rond 1950, getekend door ene Lindenberg (misschien een pseudoniem). Er zijn er nog meer en officieel heet de reeks Veilig Verkeer in Speelgoedland. 

detail

De sfeer van de kaarten ademt de jaren 40 en 50, "negertjes in Afrika" en koloniën. Maar dan wel de Franse, het geheel ziet er nogal Noord-Afrikaans uit met kamelen en mensen getooid met fez. Maar waar het precies is wordt in het midden gelaten, de afgebeelde vlaggen bestaan ook niet. Speelgoedland natuurlijk.

detail

detail

The Evenings

Deze maand verscheen in Engeland een vertaling van De avonden van Gerard Reve. Ik vraag me af wie daar nu nog op zat te wachten. Hoewel het boek in Nederland nog steeds als meesterwerk wordt bejubeld, lijkt het inmiddels toch vooral een verplicht nummer te zijn geworden op de leeslijst van middelbare scholieren, van wie ik mij niet kan voorstellen dat het nog op enige wijze aansluit op hun hedendaagse belevingswereld. Het taalgebruik, de kleinburgerlijke kneuterigheid en bekrompenheid, de sfeer van het Nederland van 1947, door de toen jeugdige Gerard Reve (24) in zijn 'wintervertelling' vol ironie beschreven, staat wel heel ver af van de gamende en internettende jongeren van nu. De generatie die deze tijdgeest nog wel zal (her)kennen dunt langzaam uit. Net als veel andere overleden schrijvers wordt Reve niet meer gelezen.

Des te opmerkelijker dus, deze The Evenings, bijna 70 jaar na de oorspronkelijke uitgave. In The Guardian verscheen een ronkend stukje waarin het boek een "dark masterpiece" wordt genoemd en Reve zelfs een "literary titan", vergelijkbaar met Albert Camus. Door een editor van Pushkin Press (de uitgever), maar toch. Daarnaast werd het voorwoord bij deze vertaling verzorgd door Herman Koch, op dit moment Neerlands meest succesvolle bestselling auteur in het buitenland. Hij vergelijkt The Evenings met Kerouacs On the Road en Salingers The Catcher in the Rye. Ik hoop dat dit alles niet averechts zal gaan werken, de Engelse verwachtingen worden hier wel erg flink opgeschroefd. Als deze "Dutch best novel of all time" nu toch tegenvalt zal dat waarschijnlijk geen reclame zijn voor de rest.

(On)natuurlijk

Fietsend in de duinen passeer je halverwege Katwijk en Wassenaar een soort hangplek voor ouderen. Er staat een houten bank in het struweel die meestal in zijn geheel wordt opgeëist door de bejaarde medemens. Her en der staan scootmobiels en aanverwante voertuigen geparkeerd. De toon is er uitgelaten en vooral luidruchtig (Katwijkers praten zelden gedempt). In de wijde omtrek hangt onmiskenbaar de geur van Zware Van Nelle.

Vaak zijn er ook een of meerdere vossen te vinden, die door deze ouderen als huisdieren worden toegesproken en verwend. Soms liggen ze zelfs als een hondje uitgestrekt aan hun voeten (de vossen dus). Een bijzonder plaatje waar ik nooit aan zal wennen.

Vandaag tref ik er alleen deze meneer aan, die juist twee vosjes aan het voeren is. Naast hem op de bank staat een grote pot met een soort ronde hondenbrokjes. Hij doet dit al zo'n 5 jaar, vertelt hij me. De vossen komen altijd vanzelf uit het duin naar hem toe, als hij ze roept. De dieren zitten al goed in hun wintervacht, zo te zien. Volgens de man zijn het moeder en zoon, de moeder noemt hij Rosa. Zij is het meest behoedzaam van de twee.

Zo nu en dan passeren er fietsers of hardlopers. Hun reacties zijn overwegend negatief: "onnatuurlijk!" wordt er geroepen. Ik verbaas me over de boosheid die het idyllische tafereel bij deze mensen opwekt. Ineens hebben zij een mening en die wordt hardop geventileerd. Ik erger mij. Wat is onnatuurlijk en wie bepaalt dat dan? Joggen is onnatuurlijk (lees Lichamelijke Oefening van Midas Dekkers maar eens) en legbatterijen en dieren afschieten, maar ook het Staatsbosbeheer in de duinen. Wat natuur is en natuurlijk verandert voortdurend, het verschuift en vervaagd. Het is een constant proces. Filosoof Bas Haring schreef er een interessant boek over, Plastic Panda's.

De vossen hebben te eten en zien er prima uit. De bejaarde meneer heeft een fijne middag. Ik heb leuke foto's. De hardlopers hebben wat te zeuren. Alles klopt.

Nederland ontwimt

Op het blog Festina Lente heeft Monique vandaag een link geplaatst naar een leuke razendsnelle namengenerator. Je kunt daar onder andere zien hoe populair (of juist niet) jouw voornaam nog is.

Natuurlijk moest ik dat gelijk even checken en even later zag ik op de tabel in concrete cijfers wat ik natuurlijk al jaren weet: het is treurig gesteld met de naam Wim. Pieken in de jaren vijftig en vanaf begin jaren zestig een gestaag dalende lijn.

Waarschijnlijk heeft Wim een stoffig imago. Vesten, pantoffels, slobbertruien, kruideniers met een potloodje achter het oor, pijprokers, en een baard met kruimels. Zoiets.

Mijn opa heette Wim, drie ooms en drie neven. En "destijds" veel mensen in mijn omgeving. Tegenwoordig ken ik eigenlijk niemand meer die zo heet, kleine kinderen al helemaal niet. Laatst veerde ik nog even op toen een moeder haar kind riep. Hoorde ik dat goed? Maar het bleek hier om een Finn te gaan.

Met Willem, zoals ik eigenlijk heet, is het al niet anders. Dat is kennelijk een enorm populaire naam geweest in Nederland. Zeventig jaar geleden.

Handen af van Bommel!

Bron tekening: PR De Bezige Bij

Is er dan niets meer heilig?

Vandaag verschijnt er voor het eerst in dertig jaar een nieuw Bommelverhaal, Het Lastpak.
Dat is even schrikken. "Een frisse, eigentijdse kennismaking met de wereld van heer Bommel en Tom Poes". Potentieel slecht nieuws, want wie gaat er nu ineens met Marten Toonders creatie aan de haal?

Een populaire reeks die door anderen dan de oorspronkelijke auteur nieuw leven wordt ingeblazen, ik kan eigenlijk geen voorbeeld noemen waarbij dat positief uitpakte. Toch gebeurt het best vaak. Soms uit winstbejag van uitgeverij en erfgenamen, soms uit idealisme als de serie in de vergeethoek is beland, en soms wijst een auteur zelf alvast een opvolger aan. Dat laatste is bijvoorbeeld het geval bij Jan (Jan, Jans en de kinderen) Kruis. Maar ook die heeft er inmiddels spijt van, artistiek gezien tenminste. Financieel niet.

Bij dit nieuwe Tom Poesverhaal ga ik uit van de beste bedoelingen van uitgeverij De Bezige Bij en de Toondercompagnie (beheerder van het erfgoed van Marten Toonder, overleden in 2005). Het was immers Toonders wens om zijn werk levend te houden, en eerlijk gezegd was hij zelf ook niet bepaald vies van commercie. Maar bij mijn weten heeft Toonder nooit gewild dat zijn tekststrip zou worden voortgezet. Ballonstrips prima, maar de tekststrip niet. En hoewel hij zelf veelvuldig gebruik heeft gemaakt van diverse schrijvers en tekenaars (een studio vol) bij al zijn activiteiten, was Toonder daarin wat betreft Bommel meestal terughoudend. Dat was echt zijn ding.

Met het verhaal Het einde van eindeloos en het huwelijk van Bommel met zijn buurvrouw Annemarie Doddel heeft Marten Toonder de reeks in 1986 duidelijk beëindigd. Waarom kunnen mensen niet gewoon aanvaarden dat een reeks, een oeuvre, afgerond is? En dat het perfect is zoals het is?

Bron tekening: PR De Bezige Bij

Het nieuwe verhaal zou een "ode aan het unieke universum van Marten Toonder" zijn. Maar hier wordt de totale constellatie omgegooid. De avonturen van Tom Poes spelen zich af binnen vaste kaders die iedereen kent. Hierbinnen verhouden de hoofdpersonen zich op vaststaande wijze tot elkaar. Denk bijvoorbeeld aan Bommel/Joost. Deze mate van voorspelbaarheid geeft de lezer ook veel voorpret. Nu pikt Het lastpak de draad op met de gehuwde Bommel. Alsof iemand na een sprookje en het "ze leefden nog lang en gelukkig" er nog even een flink stuk aan gaat breien. Dat kan echt niet, het klopt niet meer. Dat is puur commerciële fanfictie.  

De eerste 16 pagina's van het boek kun je bekijken op de website van De Bezige Bij (hier).
De tekeningen van autodidact Henrieke Goorhuis (26) zijn ongelooflijk goed getroffen, beter zelfs dan die van de beoogde kroonprins Dick Matena. Soepeler, ronder, ik zou zeggen vrouwelijker. Deze dame, die ook voor de Amerikaanse Donald Duck tekent, heeft heel wat in haar mars.
De tekst van Henk Hardeman (55) met zijn "geheel eigen toon" vind ik Bommel-surrogaat. Als je begrijpt wat ik bedoel.

Herfst op het strand

Gisteren op het strand bij Katwijk.

Nog steeds prachtig herfstweer.

Spookhuis op Funda

Bron foto: Funda.nl

(Deze is het niet geworden.)

Als je een huis zoekt kom je al snel terecht op Funda. Maar ook als je geen plannen hebt in die richting kan een bezoekje aan deze site de moeite waard zijn. In mijn geval ging er een wereld voor me open. Je koekeloert zo bij iedereen naar binnen, al die interieurs! Soms bijzonder smaakvol, maar vaak ook wel weer vermakelijk en voornamelijk veel van hetzelfde.

Dat geldt dan weer niet voor deze woning in Huissen, verreweg het raarste huis dat ik tegenkwam op Funda. Het is een oud landhuis met een reputatie als "spookhuis". De huidige eigenaar speelt hier handig op in, zo zie je het niet vaak. Bekijk vooral de 39 foto's bij de advertentie.  "De woning dateert uit de zestiende eeuw en is in 1813 gemoderniseerd", vermeld de tekst nog ten overvloede.

Op internet is veel te vinden over dit huis en haar al dan niet paranormale activiteiten en er is zelfs een eigen wikipagina. Voor 350.000 eurootjes K.K. is het van jou!

De advertentie op funda vind je hier.

Jan Wolkers en de dierenliefde

Mijn eerste comeback blogpost is wel een beetje knorrig. Hoe dat zo?

Afgelopen dinsdag viel mijn oog op een dagboekfragment van Jan Wolkers op het (uitstekende) blog So To Bed. Het was van donderdag 26 oktober 1972. Jan is dan jarig (47) en maakt een uitstapje met zijn vrouw Karina (26) naar Zeeland. De rit naar Vlissingen verloopt voorspoedig, al maakt Jan zich onderweg nog wel even flink boos om een doodgereden haas langs de weg. Wat een bloedbad en wat een klootzakken die niet uitkijken, vindt hij. Daarna wordt het prettige landschap beschreven, gevolgd door een gruizige jeugdherinnering. Tenslotte wordt er nog aangeschoven in Brittania. Jan laat hem eens goed hangen en bestelt kreeft, paté de Strasbourg, gerookte paling en roze Ruinart champagne. Je bent kunstenaar en je bent jarig, nietwaar?

De zelfbenoemde dierenvriend Jan Wolkers die zich eerst druk maakt om het lot van een doodgereden haas, spoelt diezelfde dag nog het lijden van achtereenvolgens kreeft, gans en paling vrolijk weg met roze champagne. Dat verbaast me zeer. Zoals wellicht bekend wordt een kreeft levend gekookt, een gans onder dwang gevoerd tot z'n lever letterlijk verziekt is en paling levend gevild (ontslijmd in zout). Waarschijnlijk is van al deze dieren de haas nog het "best" af geweest.

Natuurlijk mag Jan Wolkers van mij eten wat hij wil, dat moet hij zelf weten. Maar ik erger mij aan de selectieve verontwaardiging en dierenliefde, de vanzelfsprekendheid daarvan en daarmee de onbenulligheid. Vissen en schaaldieren tellen voor veel mensen niet mee en de verhouding van Wolkers tot pluimvee was altijd al merkwaardig. Zo herinner ik mij een vroeg verhaal van zijn hand, waarin de hoofdpersoon zich vergrijpt aan een kip.

Het dagboekfragment vind je hier.

Trug

Vanaf morgen wil ik graag weer eens wat stukjes plaatsen. Wegens chronisch tijdgebrek en een ontplofte comfortzone zullen dat voornamelijk korte stukjes zijn, tot ik weer volledig op orde ben wat betreft de verhuizing.

Op de waakvlam

Dit blog gaat even op de waakvlam.

Wij zitten midden in een verhuisperiode en dat betekent veel gedoe en weinig tijd voor lezen, bloggen of andere ijdelheden.

Als ik weer tijd heb, als alle klussen geklaard zijn, als er stroom is, als de schilder vertrokken is, als de gordijnen hangen, als er geen dozen meer uit te pakken zijn, als alles een plek gekregen heeft, als er weer internetverbinding is, als de postbode ons weer heeft teruggevonden, en ook de krantenbezorger, als de boeken weer in de kasten staan, als ik mij weer thuisvoel, als de verhuisstress gezakt is en de woning ingedronken, ja dan, dán gaat Casa Splendini weer open. Ik verheug me er nu al op.

Spinozahuisje

Bron foto: Google Streetview

In Rijnsburg staat een klein huisje waar de beroemde filosoof Baruch Spinoza (1632-1677) een paar jaar gewoond heeft. Hoewel het voor mij maar een kwartiertje fietsen is, had ik het nog nooit bezocht. Dat kon ik gisteren (Open Monumentendag) even goedmaken. Waarschijnlijk was ik extra gemotiveerd geraakt door ons bezoekje aan Hofwijck laatst, want Christiaan Huygens (1629-1695) en Spinoza waren tijdgenoten en hebben zelfs met elkaar gecorrespondeerd.

In het huisje voel je je onmiddellijk ondergedompeld in de 17e eeuw door alle details, de plavuizen en het glas in lood. De kamers zijn sober ingericht met antieke meubels en er staat een kast met oude boeken. Spinoza had er als kostganger een kleine kamer, waar hij schreef en lenzen voor optische instrumenten sleep. Er is een prachtige tuin met mooie fruitbomen en een borstbeeld van de filosoof.

Helaas was het gastenboek niet in te zien. Dat schijnt vol te staan met opmerkingen en handtekeningen van de vele bekende bezoekers en bewonderaars van Spinoza, zoals bijvoorbeeld Albert Einstein.

Helemaal mee eens. De tekst is overigens niet van Spinoza, maar van D.R. Camphuysen.

Dit was de eerste keer dat ik actief iets aan de jaarlijkse Monumentendag 'gedaan' heb. Op mijn programma stond ook nog Villa Allegonda in Katwijk, ontworpen door architect J.J.P. Oud (De Stijl), maar daar bleef het hek helaas gesloten. Plan B, een oude korenmolen uit 1740, bleek avontuurlijker dan ik dacht. Zo'n molen is net het binnenste van een oud schip. Klimmen, wind, krakend hout, touw, geheimzinnige luiken en doorgangetjes en vooral: muizen.

Informatie over het Spinozahuis vind je hier.