Vaak zijn er ook een of meerdere vossen te vinden, die door deze ouderen als huisdieren worden toegesproken en verwend. Soms liggen ze zelfs als een hondje uitgestrekt aan hun voeten (de vossen dus). Een bijzonder plaatje waar ik nooit aan zal wennen.
Vandaag tref ik er alleen deze meneer aan, die juist twee vosjes aan het voeren is. Naast hem op de bank staat een grote pot met een soort ronde hondenbrokjes. Hij doet dit al zo'n 5 jaar, vertelt hij me. De vossen komen altijd vanzelf uit het duin naar hem toe, als hij ze roept. De dieren zitten al goed in hun wintervacht, zo te zien. Volgens de man zijn het moeder en zoon, de moeder noemt hij Rosa. Zij is het meest behoedzaam van de twee.
Zo nu en dan passeren er fietsers of hardlopers. Hun reacties zijn overwegend negatief: "onnatuurlijk!" wordt er geroepen. Ik verbaas me over de boosheid die het idyllische tafereel bij deze mensen opwekt. Ineens hebben zij een mening en die wordt hardop geventileerd. Ik erger mij. Wat is onnatuurlijk en wie bepaalt dat dan? Joggen is onnatuurlijk (lees Lichamelijke Oefening van Midas Dekkers maar eens) en legbatterijen en dieren afschieten, maar ook het Staatsbosbeheer in de duinen. Wat natuur is en natuurlijk verandert voortdurend, het verschuift en vervaagd. Het is een constant proces. Filosoof Bas Haring schreef er een interessant boek over, Plastic Panda's.
De vossen hebben te eten en zien er prima uit. De bejaarde meneer heeft een fijne middag. Ik heb leuke foto's. De hardlopers hebben wat te zeuren. Alles klopt.
