Mrs. Miller

In 1966 was er ineens Mrs. Miller (1907-1996), een van de meest bizarre verschijnselen in de popmuziek. Met haar platen die eigenlijk niet om aan te horen zijn behaalde deze Amerikaanse zangeres een onwaarschijnlijk succes. Ze zong op geheel eigen wijze covers van bekende hits uit die tijd, zo vals en uit de maat dat je oren er van tuiten. Toch was ze 18 maanden lang enorm populair. Ze verkocht van haar eerste lp in drie weken tijd 250.000 exemplaren, trad op voor de troepen in Vietnam, in tv shows en in de Hollywood Bowl. Daarna was het abrupt afgelopen.

Waarschijnlijk was het door platenmaatschappij Capitol Records bedoeld als een grap, maar dan wel een waaraan natuurlijk goed verdiend is. Maar was het ook een grap voor Mrs. Miller zelf? In hoeverre was ze zo argeloos en naïef als ze zichzelf voordeed?

Zo op het eerste gezicht was het voor haar een serieuze zaak en zo zal het ook wel  begonnen zijn. Ze had zelfs zeven jaar muziek gestudeerd en haar dure hobby was platen van zichzelf laten opnemen om deze vervolgens te schenken aan weeshuizen en dergelijke. Bij een zo'n sessie is ze ontdekt en haalde Capitol Records Mrs. Miller en haar "new sound" binnen, waarbij het amateurisme van Mrs. Millers zang sterk werd benadrukt. Volgens Miller werden er zelfs trucs toegepast om de opnamen zo slecht en lachwekkend mogelijk te maken en werd ze er zo ingeluisd als novelty-act. Waarschijnlijk hield Mrs. Miller enorm van het zingen, de aandacht en het publiek en is ze uiteindelijk meegegaan in de grap. Naast het hilarische effect van haar zangstijl was het publiek ook dol op Mrs. Miller zelf, haar enthousiasme en inzet en de oprechte uitstraling. Het zou in principe ieders oma kunnen zijn.

Mrs. Miller heeft zich vergrepen aan veel popsongs. De bekendste zijn "Down Town", "A hard day's night", "The girl from Ipanema" en "Strangers in the night".