Dry Bones

Deze stukken bot kwamen laatst omhoog in de paddock. Het lijkt wel de onderkant van een menselijk dijbeen. Maar het kunnen ook botten zijn van een grote hond of zo. De eerste variant is natuurlijk wel veel spannender.

In het zand van de paddocks komt dagelijks van alles en nog wat naar de oppervlakte. Vooral scherven, glas maar ook allerlei aardewerk. Er staan manden waar je de troep in kan gooien. Op het terrein waar nu stal en manege gevestigd zijn, lag vroeger een grote vuilnishoop in het duin. Een enorme zwerm meeuwen, en bij bepaalde windrichting een smerige stank in onze nieuwbouwwijk. Aan afvalscheiding werd in de jaren 60 nauwelijks aandacht besteed. Wie weet wat hier nog meer ligt? De stal gaat weg en er moet hier, volgens de gemeente en een Amsterdamse ondernemer, een luxe hotel verrijzen. Het is duidelijk dat de grond dan eerst wel eens behoorlijk gesaneerd mag worden.

Deze ‘menselijke botten’ geven aanleiding tot vreemde verhalen op stal. Iemand beweert dat er ooit iets fout is gegaan met graven ruimen op de Oude Begraafplaats en dat die resten bij het vuilnis zijn terechtgekomen. “De zaak is in de doofpot gestopt.” Het zou best van zijn oma kunnen zijn, voegt hij er serieus aan toe, want die lag daar ook. Heerlijk, zo’n Katwijks broodje aap. Oma of niet, de botten zijn keurig in de mand beland. Zand erover.

Earth & Fire 1970

Earth & Fire in de Pep van 27 juni 1970. Een leuk artikel uit de prille begintijd van deze geweldige Nederlandse band. Dankzij hun overvloedig gebruik van de mellotron werd ooit mijn belangstelling voor progmuziek gewekt.

Maar zover is het hier nog niet. De jonge bandleden zijn nog overdonderd door het plotselinge succes van de single Seasons (100.000 verkocht, zegt Pep), hun eerste hit. Het nummer werd speciaal voor Earth & Fire geschreven door hun ‘ontdekker’ George Kooymans van Golden Earring (de week daarvoor nog in Pep). Hij regelde ook de plaatopname. Pep vermeldt dat ‘de tot voor kort onbekende amateurgroep uit [omgeving] Den Haag’ er nu serieus over denkt om beroeps te worden. Ze wachten nog even af of de tweede single Ruby is the one ook een succes wordt en hoe de eerste, nog te verschijnen, elpee het gaat doen. Maar Jerney Kaagman is alvast maar opgehouden met haar werk in een boekwinkel. Ze wil ook korte verhalen en gedichten gaan schrijven, als daar nog tijd voor is. De tweelingbroers Gerard en Chris Koerts studeren allebei nog, de een theologie en de ander rechten.

Ruby is the one werd inderdaad een grote hit en er zouden er nog vele volgen. Drummer Cees Kalis ging na deze twee successen toch liever in het onderwijs werken. De broers Koerts zijn nu allebei overleden en Jerney Kaagman is inmiddels 78 jaar.

Mooie jongen

Luca

Uitwatering Katwijk

fotograaf (mij) onbekend

De Uitwatering, waarschijnlijk jaren 60. Wij gingen meestal naar het ‘stille strand’, maar een enkele keer ben ik hier ook wel verzeild geraakt. Ik denk dat ik de plek wat intimiderend vond, als jongetje. Dat donkere, verlaten gebouw van de oude buitensluis, de grote niet-aansluitende stenen in het zand. Het dubieuze zwemwater, glibberig oud zeewier en prikkend riet langs de kanten, altijd veel te druk, veel oudere jeugd met bier. Waaghalzen doken vanaf de buitensluis in het water, dat ging niet altijd goed.

Geen nostalgische foto dus voor mij. In 1984 is het plaatje sterk gewijzigd met een nieuwe buitensluis.

Hijs de geurvlag

Update buurtvos. Die is er nog steeds en gaat zijn gang. Vertoont zich wel wat minder (overdag) en altijd maar één (tegelijk). Ik heb de dichte klimop op en rond ons tuinhuisje verwijderd, daar had hij een soort dependance, en elke avond verwijder ik trouw het gft bakje. Meer niet eigenlijk, en op dit moment hebben wij geen last (afkloppen maar).

Dat is hiernaast wel anders. De oude buurvrouw is inmiddels overleden en de vos heeft daar vrij spel in de tuin. Hij blijft gaten graven en vergrijpt zich aan de tuinkabouter. Het gazon ziet er niet uit, overal zand. Midden op het terrasje lag laatst, als een soort statement, een flinke turd. Niet leuk als je een huis wilt verkopen, denk ik. De beheerder heeft gisteren over een flink oppervlak kippengaas gespannen, de zijkanten verstevigd met ijzerdraad en lavastenen. Dat zal een vos niet tegenhouden, die kruipt daar zo onder. Het gaas moet je ingraven.

In The Guardian stond nog een andere tip voor het weren van vossen uit je tuin. Het schijnt enorm te helpen als je in je tuin plast, als een soort afbakening van je territorium. Tja.

Momentje

Luca

Golden Earring in 1970

In stripweekblad Pep van 20 juni 1970 lees ik een artikel over Golden Earring, nu weer actueel in verband met het overlijden van George Kooymans vorige maand. Het is nog net voor hun echt grote successen, maar de jonge band heeft toch al een lange en succesvolle tournee door de USA achter de rug. Het stuk is wat gedateerd met verouderde uitdrukkingen als ‘tieners en twens’, maar leuk om te lezen na 55 jaar, met de kennis van nu en de mogelijkheid om iets tot in detail op te zoeken.

Wie is die drummer Sieb Warner bijvoorbeeld, die ken ik niet. In het artikel wordt Sieb nog geprezen om zijn “geïnspireerde drumstijl, waar in hij fanatiek naar nieuwe ritmes en variaties zoekt, en de solide basis vormt waarop de Earring hun improvisaties bouwen”, maar op Wikipedia lees ik dat hij eind mei 1970 (dus nog voor de verschijningsdatum van deze Pep) is vervangen door Cesar Zuiderwijk. Siebolt Warntjes (1946) heeft maar een jaar bij Golden Earring gespeeld, is daarna bij een strokartonfabriek gaan werken, en later bij de IBG in Groningen als toekenningsambtenaar studiefinanciering. Toch wat minder rock ’n roll allemaal.

Of deze dan. Het artikel noemt een optreden in Minneapolis, waarbij het enthousiaste publiek in alle opwinding 500 stoelen uit de vloer rukte, “toestanden die doen denken aan het Beatletijdperk”. Dit lijkt mij Haagse bluf. Op de prachtige website van Casper Roos zoek ik in zijn digitaal archief naar de gegevens van dit optreden. Dat moet het concert van 18 januari 1970 geweest zijn, in de Labor Temple, samen met Pacific Gas & Electric en comedian Bobby Kosser. Volgens een review in de Minneapolis Star newspaper van de volgende dag, was het concert van Golden Earring ingekort vanwege problemen met de apparatuur en stroomstoringen. Ja, dan vliegen de stoelen waarschijnlijk wel door de lucht.

Japanse wijnbes

De Japanse wijnbes doet het weer supergoed dit jaar. We hebben een paar struiken in de tuin en kunnen altijd volop plukken. De vruchtjes zijn heerlijk zoet, denk aan framboos of (zoete) braam.

De vogels (en de vos) laten deze vruchten ongemoeid. Vreemd, maar misschien ‘kennen’ ze deze soort nog niet als eetbaar. De enkele kruisbes, blauwe bes en braam in onze tuin wordt bijna altijd gekaapt. De druiven zijn ook populair, maar daar hebben we heel veel van.

Een aanrader voor elke tuin dus, deze Japanse wijnbes. Het is een heel makkelijke en sterke plant, decoratief, prikt nauwelijks en de vele vruchtjes zijn niet te versmaden.

Patsers en paarden

fotograaf (mij) onbekend

Twee deftige dames te paard in Katwijk. Foto uit de jaren 30, 40 misschien. Dorpsjeugd kijkt toe, en wat mannen met een pet. Waarschijnlijk geen alledaags tafereel op deze plek. Werkpaarden genoeg, maar rijpaarden waren er natuurlijk alleen voor de (zeer) rijken. De dames zijn keurig gekapt en dragen dure en correcte rijkleding.

Ergens in de jaren zestig gingen boeren met vrije tijd ineens ook wat op hun werkpaard zitten. Voornamelijk mannen natuurlijk. Zo zijn uiteindelijk ook de rijverenigingen ontstaan. Tegenwoordig lijkt de paardenwereld gedomineerd door vrouwen.

Het elitaire imago van paardrijden is hardnekkig, maar de afgelopen decennia toch ook wel veranderd. Dat gold kennelijk nog niet voor de generatie van schrijver J.J. Voskuil (1926-2008). In het laatste deel van Het Bureau staat een mooi voorbeeld daarvan. Voskuils alter ego Maarten Koning wandelt met zijn vrouw Nicolien bij het strand van Noordwijk. Ze ontfermen zich over twee besmeurde zeekoeten, olieslachtoffers. Maarten voelt zich uitgelachen door “drie canailleuze vrouwen op paarden”, waarvan de jongste informeert of dat van de teer komt, die vogels?Maarten kan haar niet uitstaan, en het “zou hem niet verbazen als haar vader van die teer profiteerde, in ieder geval indirect”. Want ja, alleen een olie- of havenbaron kan zich natuurlijk een rijpaard veroorloven. Een kostelijke scene en heel erg Voskuil, want doorheen het hele Bureau geven Maarten en vooral Nicolien uiting aan hun afkeer van ‘patsers’.

Dahlia mutatie

Daliah’s vind ik meestal erg mooi. We hebben verschillende soorten en kleuren in onze tuin. Ze komen elk jaar terug. De meeste mensen graven ze op, maar wij laten ze overwinteren in de grond. Dat kan omdat we op een stukje (warme) zandgrond zitten. In de loop der jaren zijn de bollen zich gaan vermeerderen, en daarbij is kennelijk een mutatie ontstaan met een soort dubbele bloem. Een unieke dahlia in eigen tuin dus. Erg mooi.

Extra dorst

Luca

Spaanse pas

Luca leert de Spaanse Pas. Laat je niet misleiden door zijn intense oog, hij is niet bang of boos, maar vindt het juist heel leuk! Luca is ontzettend fanatiek en kan er bijna niet mee ophouden (de voorbenen vliegen om je oren).

Twee zeeschepen

 

Twee ansichtkaarten, door mijn opa verstuurd in 1922 en 1932, uit de haven van IJmuiden. 

Loggers in IJmuiden

Nog wat kaarten van mijn opa, verstuurd uit de haven van IJmuiden, meer dan 100 jaar geleden. Schepen dus, in plaats van de romantische plaatjes uit de verkeringstijd. Misschien deed je dat niet (meer), als getrouwd man. Geen fratsen. Maar natuurlijk waren de kaarten ook voor de kinderen bedoeld.

 

De teksten achterop zijn kort en informatief. Info over vertrek, het slechte weer, de route, de besomming. De kaarten zijn gericht aan mijn oma, maar geadresseerd aan mijn opa zelf. Merkwaardig nu, maar misschien gebruikelijk toen. Tenslotte stond ook zijn naam op de voordeur. Of werd hier de status van gezinshoofd benadrukt?

Amigo

 Luca, juni vorig jaar

Vogels klem in voedersilo

foto uit advertentie

Deze voedersilo, bedoeld voor kleine vogeltjes, hangt al een paar jaar in onze tuin, en met groot succes. Tot voor kort, want tot mijn schrik hebben wij nu al twee keer in een jaar tijd een vogeltje, dat totaal klem zat, uit de silo moeten peuteren. Eenmaal een jong puttertje, klem tussen silo en bodem, en deze week nog een prachtige groenling, hopeloos gevangen in het traliewerk. Een riskante puzzel met veel stress, vooral voor de vogel natuurlijk. En het moest extreem voorzichtig gebeuren, een klusje voor mijn vrouw. (Als je paardjes kunt boetseren, kun je kennelijk ook veilig vogeltjes verlossen.)

Maar ik baal behoorlijk van deze situatie. Ik voel mij verantwoordelijk. Er zijn natuurlijk (tien)duizenden vliegbewegingen rond die silo, en nu gaat het twee keer fout, maar ik vind dat zoiets helemaal niet mag gebeuren. Ik heb de silo onmiddellijk verwijderd, maar toen zat de hele boom vol teleurgestelde meesjes, dus dat was ook geen oplossing. Bestaat er eigenlijk wel een 100% veilige voedersilo voor dit formaat vogeltjes? En deze “voedersilo London” wordt nota bene verkocht door de Vogelbescherming!

Luca

 Luca, oktober vorig jaar

De zeven geitjes (geen sprookje)

Katwijk op z’n smalst.

Bij Katwijk ligt het Panbos. Erg populair, maar de gemeente wil er vanaf. Het bos zou verkocht worden aan een drinkwatermaatschappij. De afgelopen jaren is er op het terrein al veel verdwenen. Houten loopbrug, eendenvijver, hertenkamp, boswachters, allemaal weg of bijna weg. Er waren alleen nog zeven oude geitjes over. Een kostenpost en lastig bij de overdracht. Een oude boswachter had zich nog bereid verklaard belangeloos tot het eind (van wie?) voor de geitjes te zorgen. Maar nee, ergens bij de gemeente werd besloten de oude, maar nog gezonde, geitjes stilletjes om te leggen. Dat mag natuurlijk niet, maar gebeurde toch en opgeruimd staat netjes was het idee. Helaas voor de gemeente werd er vanuit de burgerij ineens toch nog naar die geitjes geïnformeerd, en door de grote geheimzinnigheid, draaierij en zwijgen van ‘de overheid’ in deze werd het een Schandaal. Dierenorganisaties, Justitie en vooral heel veel mensen op social media hebben zich er maandenlang over uitgesproken. Het voorlopig laatste bericht is nu dat de gemeente een medewerker offert (inderdaad: een zondebok), en dat B & W een aangifte gaat doen.

Deze soap heeft me veel vermaak gegeven. De lokale Rel, het ongemak van de gemeente, de ontplofte volkswoede over zeven geitjes en ook de schijnheiligheid daarvan, de selectieve verontwaardiging. Want deze ‘dierenvrienden’ zijn (statistisch gezien) voor het overgrote deel vleeseters, en schuiven elke dag een minder aaibaar exemplaar in de oven of sudderpan. Ik weet een schapenhouder in de omgeving die in de tussentijd honderden lammetjes heeft verkocht voor de consumptie. Jonge dieren die, bij wijze van spreken, nog een heel leven voor zich zouden hebben gehad.

Baldadig

Luca houdt erg van happen, klemmen, trekken, dingen optillen en verplaatsen. Het maakt niet uit hoe zwaar ze zijn. Afvalbakken, voerbakken, stootwillen, dekentjes, riemen enzovoort. Hopelijk geen wedgie.

Luca en Bodi

Tati in Katwijk

fotograaf: (mij) onbekend

Nog een foto van kamperen in Katwijk.

Doet mij sterk denken aan de Hulot film van Jacques Tati uit 1951. Weet niet waarom. Misschien de gemoedelijke l*lligheid van het geheel in zwartwit. Die man met zijn handen in zijn zakken. Gummbah zou er zo een tekstje naast zetten.

Hulot

Kamperen in de zuidduinen

Katwijk was en is geen vooruitstrevende gemeente, maar was er wat betreft kamperen redelijk vroeg bij. Begin jaren 30 werd er al een gemeentelijk kampeerterrein opgezet in de zuidduinen. In Noordwijk bijvoorbeeld was dat verboden, maar die badplaats heeft nooit veel op gehad met de 'gewone man'.

De jaartallen die bij deze ansichtkaarten horen ken ik niet. 

Sinds 1970 wordt de omgeving gedomineerd door de Soefitempel op een hoge duintop. De vergunning voor dit heiligdom ging minder soepel, dat heeft enkele decennia geduurd. Tot zover de vooruitstrevendheid dus. 

In de jaren 60 kwam er ook een kampeerterrein in de noordduinen van Katwijk.

Het Pep gevoel

Deze vrijdag ontving ik (en vele anderen) een mail van Ger Apeldoorn, over een nieuwe crowdfunding waar hij bij betrokken is. Doel: een stripglossy met Superhelden. Een leuk initiatief, en naar verluidt nu al een succes. Toch laat ik deze actie aan mij voorbijgaan. Ik heb niks met Superhelden, nooit gehad. Daarnaast vond ik de afhandeling van Apeldoorns vorige crowdfunding Pep Nu maar zo/zo.

De geplande termijn werd zeer ruim overschreden.

Er werd amper gecommuniceerd met de donateurs.

Beloften werden niet altijd nagekomen. Geen (vet betaalde) vermelding in het boek bijvoorbeeld, maar een lullig karton met namen.

Maar misschien gaat het deze keer beter. En natuurlijk ben ik blij met mijn driedubbel gesigneerde album en de extra omslagen. De kwaliteit van de strips is goed, maar een echt “Pep gevoel” heb ik er niet van gekregen. Dat krijg je waarschijnlijk alleen als je oude jaargangen Pep herleest. Die zijn nog steeds redelijk makkelijk te verkrijgen, en voor minder geld dan Ger Apeldoorn van je vraagt.

Luca deelt

Luca is een sociale jongen. Deelt zijn snoep en speelgoed. Rolt de bal zelf naar z'n maatje.

Nieuwe teugels

 Nieuwe teugels voor Luca. Op maat gemaakt en nooit meer invetten!

Dreutel

Motoragent Dreutel, mijn favoriete kluns uit De Generaal van Peter de Smet. 

De Smet signeerde mijn album in 1980 in Breda, en raakte door mijn keuze enigszins uit zijn routine. Kennelijk werd Dreutel niet vaak gevraagd.

Maar ik was erg blij met de tekening, want een fan vanaf de allereerste aflevering in Pep in 1971. Hoe oud was Peter de Smet eigenlijk in 1980? 36 jaar pas, zie ik op Wikipedia. 

Voormalig eng

foto uit BBC Science Focus

Vorige maand in BBC Science Focus: The Tufted Ground Squirrel, in de rubriek Nature's Weirdest Creatures. Slechte reputatie als roofdier op Borneo (bijnaam vampier eekhoorn), zou uiterst gevaarlijke vleeseter zijn, maar blijkt nu braaf knaagdier dat erg van zaden en noten houdt. Heeft natuurlijk gewoon zijn uiterlijk niet mee. Lijkt op Frank, het enge konijn uit Donnie Darko.

Het leed dat picknick heet

Lage rugpijn, tekenbeet, lauwe koffie, bier uit een blikje, papieren bordjes, een vrolijke hond, kinderen met een bal, wespen, rode mieren, muggen, weersomslag, brandnetels, zand in je broodje, plaksiroop, maar toch vooral... het (k)leed van Dirk.

bron afb: reclame Dirk

Pastoraal

Luca

Grijs en wit

Anderhalf jaar geleden. Luca is veel witter nu.

In de box

 Luca

The Wandering Hearts: Déjà vu

Deze week werd ik aangenaam verrast door het album Déjà vu (We have all been here before) van de Engels band The Wandering Hearts.

Verrast, omdat ik er eerlijk gezegd niet veel van verwachtte. Ik houd niet van dit soort projecten, maar was toch nieuwsgierig wat deze (mij onbekende) groep van het iconische album van Crosby, Stills, Nash & Young uit 1970 gebakken had. Ik had mijn vooroordelen al klaar, het zou misschien hooguit een guilty pleasure kunnen worden. Maar daar doe ik dus niet aan, je vindt iets echt leuk of niet, en dit album bleek een real pleasure te zijn.

Moedig ook, om zo’n overbekend album in zijn geheel te coveren, kritiek en hoon (en vooroordelen dus) liggen vaak op de loer. Maar het is mooi gedaan, en ik kreeg zowaar weer zin in het door mij toch sufgedraaide origineel. Wat zitten die harmonieën en melodieën toch goed in elkaar. Met die vrouwenstemmen erbij, luister je er weer met frisse oren naar. Het album van The Wandering Hearts wordt een herinterpretatie genoemd, maar ik vind juist dat ze dicht bij het origineel zijn gebleven. Interessant is Almost cut my hair, nu eens gezongen door een vrouw. De nummers Our House en Teach Your Children vind ik wat zoet. Maar dat is eigenlijk mijn enige aanmerking. Aanrader.

Het Schaakplein

Nog twee foto's van de Boulevard in de 'oude situatie'. Tussen de Oude Kerk en de vuurtoren werd de Boulevard ineens een stuk breder, met een klein plein, geen wonder van schoonheid, maar functioneel en precies goed. Geschikt voor kleinschalige evenementen (en niet te vaak). In de jaren tachtig heette het ineens 'het Schaakplein', maar ik weet niet of dat de officiële naam was. In de hoek was een reuzenschaakbord gemaakt, waar veel gebruik van gemaakt werd. De stukken zaten in een kist, waarvan je de sleutel kon ophalen bij het naastgelegen restaurant De Zwaan. Het schaakbord werd in 1979 in gebruik genomen door ex-wereldkampioen Max Euwe. Ik heb daar nog over geblogd HIER. Het schaakbord is ergens in de mist der tijd gesneuveld. Jammer, je zou denken dat er ook voor zoiets* toch wel een nieuw plekje te vinden zou zijn geweest. 

*niet luidruchtig of platvloers

Zeer eep

 

De kustversterking bij Katwijk is inmiddels alweer 10 jaar een feit. Op deze foto's van de oude situatie zie je dat de zeereep toen eigenlijk niets voorstelde. Begrijpelijk dat daar iets aan gedaan is, en ook de enorme ondergrondse parkeergarage voorziet duidelijk in een behoefte. 

Maar helaas, ik ben er nooit echt aan gewend geraakt, het is niet meer de Boulevard. Het megalomane 'evenementenplein' in het midden is behoorlijk misplaatst, maar het allerlelijkst vind ik de (nu) permanente horeca langs het hele strand. Dat heeft niets meer met een strandpaviljoen te maken. In Katwijk is alles volgebouwd, ook het strand.