Flexherder

Deze maand hebben we kunnen genieten van veel mooi herfstweer. Halverwege november zag ik op het strand (en in zee!) zelfs nog mensen in zwembroek en bikini, maar dat vond ik dan weer behoorlijk overdreven.

In ieder geval was er volop volgelegenheid voor een fijne wandeling in de duinen, waar we al vrij snel deze schaapskudde tegenkwamen. Een mooi plaatje op een mooie dag. We werden vriendelijk gegroet door de herder, die ik er behoorlijk karakteristiek vond uitzien.

De kudde tussen de 'historische akkertjes' in de duinen.

Deze ontmoeting zorgde nog voor een korte discussie met mijn vrouw, die er vanuit ging dat deze herder ook de eigenaar van zijn kudde is en dat hij hier met zijn schapen en honden wordt ingehuurd, terwijl ik dacht dat de kudde eigendom is van Staatsbosbeheer die er een ‘willekeurige’ herder in loondienst bijzet. Of misschien wel voor een bepaalde periode, een soort uitzendkracht of een flexherder.

Thuis even gegoogeld, maar dat gaf niet 100 procent duidelijkheid, hoewel het er sterk op lijkt dat mijn vrouw gelijk heeft. Maar ik weet nu wel dat de herder Thomas heet, en dat zijn kudde wordt ingezet om het duin ‘open’ te houden. De schapen eten struiken en grassen die anders zeldzame en bijzondere duinplanten zouden verdringen.

Blueberry in Breda

In 1982, tijdens de stripdagen in Breda, heeft Giraud deze tekening voor me gemaakt. Een gestileerd profiel van Blueberry (met gebroken neus).

De strip Blueberry had ik lang daarvoor leren kennen via het weekblad Pep, ik was al jaren fan. De realistisch getekende westernreeks doet wat sfeer betreft sterk denken aan de spaghettiwesterns uit die tijd. Hoofdpersoon en held Blueberry lijkt op de acteur Jean-Paul Belmondo (wie kent hem nog?).

Jean Giraud (1938-2012) of Gir was een bekende Franse tekenaar die onder het pseudoniem Moebius zo mogelijk nog grotere roem heeft vergaard met fantasy en SF-werk.

Mijn geluk kon niet op toen ik later op die dag hetzelfde album, De ongrijpbare Navajo’s (toen net uit), ook nog kon laten signeren door de schrijver van het verhaal, niemand minder dan Jean-Michel Charlier. Dat vond ik eigenlijk nog leuker dan de tekening van Blueberry. De Waalse scenarist Charlier (1924-1989) heeft samengewerkt met veel belangrijke tekenaars en is onder andere verantwoordelijk voor series als Roodbaard, Buck Danny en Tangy en Laverdure, die in mijn tijd enorm succesvol waren. Tegenwoordig lezen jongeren nauwelijks nog strips, maar dat was ooit anders.

In tegenstelling tot Giraud die er nogal verveeld bijzat (verplicht nummer), maakte Charlier een oprecht hartelijke indruk. Misschien trof ik hem op een rustig moment (ik was zomaar de enige), maar ik had de indruk dat de meeste bezoekers hem over het hoofd zagen. Alle aandacht gaat toch meestal naar de tekenaars.

Ik trok het stripalbum weer eens uit de kast omdat ik op Bunt Blogt geattendeerd werd op de recente heruitgave van Gebroken neus, een Blueberry verhaal uit 1980. Dit maal in zwart-wit, wat ik echt een onzalig idee vind. En dat dan voor de prijs van maar liefst €49,95 (luxe editie €75)! Het is duidelijk dat uitgeverij Sherpa hier mikt op kapitaalkrachtige krasse knarren.

Bijzon(der)

3 november 2018, 15.46 uur

Strand met bijzon.

(“Bijzonnen zijn een natuurlijk optisch fenomeen in de aardatmosfeer in de vorm van twee heldere lichtvlekken links en rechts van de zon. Vaak is er maar één te zien. Bijzonnen behoren tot de categorie haloverschijnselen, die kunnen worden waargenomen wanneer de zon door ijskristallen schijnt, veelal in de vorm van cirrus- of cirrostratuswolken.”  Bron: Wikipedia)

Flaptekst

Bizza

Bizza (Bietenpizza), een heerlijk ovengerecht voor twee personen, en ook nog eens vegetarisch! Bietjes zijn heel gezond en je kunt er heel veel mee doen. Door de prachtig rode kleur ziet het er altijd mooi uit. Ikzelf vond deze groente al lekker toen ze nog gewoon krootjes heette.

Het recept is door mijn vrouw bedacht en ik ben het op het internet verder nog niet tegengekomen. Al weet je dat nooit helemaal zeker natuurlijk.

Wat heb je nodig?

1 vel bakpapier

1 pakje biologische bieten, voorgekookt

6 plakjes bladerdeeg

100 gram crème fraîche

Handje verse kruiden naar smaak (bijv. oregano, basilicum, tijm, peterselie)

Zout en peper

2 eetlepels olijfolie

1 eetlepel goede witte balsamicoazijn, dik en stroperig (alternatief: balsamicosiroop)

Bereiding:

Ontdooi bladerdeeg.

Verwarm de oven voor op 200 °C. (heteluchtoven).

Snijd de bietjes in zo dun mogelijke plakjes (ongeveer 2 mm).

Rits de blaadjes van de kruiden en meng ze door de crème fraîche, voeg eventueel naar smaak zout en peper toe.

Leg de 6 blaadjes bladerdeeg naast elkaar (2x3)op het vel bakpapier op de bakplaat. Je moet de randjes over elkaar heen leggen en aandrukken. Prik er wat gaatjes in met een vork.

Smeer de crème fraîche op het bladerdeeg, maar laat de randen vrij.

Verdeel de plakjes biet dakpansgewijs op de crème fraîche (laat hierbij geen gaatjes vallen).

Vouw met behulp van het bakpapier de bladerdeegrandjes omhoog en knijp de hoekjes aan zodat het randje omhoog blijft staan.

Sprenkel/smeer de olijfolie over de biet.

Schuif de bakplaat in de oven, 25 minuten op 200 °C.

(Alternatief: 15 minuten op 200 °C en daarna een paar minuten op 180 °C in de ovenstand grill + ventilator. Het brandt snel aan, dus er wel even bijblijven tot het er knapperig uitziet).

Tenslotte nog even besprenkelen met wat druppels lekkere azijn.

Eet smakelijk!

Dark side of the moon?

“Je bereikt de middelbare leeftijd. Op een dag is het zover. Je weet niet hoe het is gebeurd, maar opeens staar je de vijftig aan. Als je je omdraait en kijkt naar de jaren die achter je liggen, ontwaar je de geesten van andere levens die je had kunnen leiden. In al je woningen spookt de persoon rond die je had kunnen zijn. Schimmen en geestverschijningen verstoppen zich onder het tapijt en in de plooien van de gordijnen, ze gluren vanuit de kledingkasten en liggen languit onder in de la. Je denkt aan de kinderen die je nooit hebt gehad maar had kunnen hebben. Als de vroedvrouw ‘het is een jongen’ zegt, waar is het meisje dan gebleven? Als je denkt dat je zwanger bent, en het toch niet blijkt te zijn, wat gebeurt er dan met het kind dat zich al in je hoofd heeft gevormd? Je bewaart het in een vakje van je bewustzijn, als een kort verhaal dat na de openingszin niet meer van de grond kwam.” 

                                                              

Uit: Hilary Mantel

      De geest geven

      Atlas Contact  2016

Toen ik gisteren begon te lezen in deze autobiografie van Mantel (een schrijver die ik steeds meer bewonder), kwam ik al snel dit prachtige fragment tegen. Zelf al enige tijd als middelbaar gelabeld en vandaag jarig, gaf het mij extra aanleiding tot bespiegeling.

Het is geen vrolijk stukje tekst, de beste jaren al voorbij en er zijn kennelijk kansen gemist of het had anders gemoeten allemaal. In hoeverre gaat dit nu voor mij op? Moet ik Hilary gelijk geven?

Ik kom tot de conclusie dat ik mijn leven precies omgekeerd geleefd heb. Alle niet benutte mogelijkheden en parallelle andere levens komen uiteindelijk samen in de persoon die ik nu ben, de geluksvogel die ik nu ben. Ik heb vooruitgedroomd en als een wonder zijn alle stukjes exact op hun plek gevallen. Een typisch geval van laatbloeien. Ik ervaar dit als de beste jaren van mijn leven (tot nu toe).

Zonsondergang

Zonsondergang.

2 november 2018, 16.55 uur.