Al sinds mijn vroege jeugd vraag ik mij af wie toch die grijze verkiezingsborden beplakt, wannéér dat dan gebeurt en vooral hoe, want de borden staan best hoog op hun palen. Nog nooit heb ik dit live mogen aanschouwen. Ik stel mij voor dat zoiets bij het ochtendkrieken gebeurt. Een baardige, activistische man staat met een emmer behangerslijm op een wankel trapje en plakt een affiche ergens lukraak in het midden van het bord, of liever nog half of helemaal over de poster van een concurrerende partij heen.
Nu is er vlakbij mijn nieuwe adres zo'n aanplakpunt en ik had mij dit jaar dan ook verheugd op een ontknoping. Eindelijk zou ik kunnen zien hoe dat in zijn werk gaat, dat aanplakken. Maar dat ging mooi niet door. Op zekere morgen werd er door een aantal werklieden van de gemeente een lang bord opgericht, waarop alle posters al kant en klaar (en even groot) aangebracht waren. En wat waren dat er veel dit jaar, zelfs de kleinste splinterpartijtjes hadden een plek gekregen. En alles keurig symmetrisch en saai over de beschikbare ruimte verdeeld. Door het grote aanbod, de schijnbaar willekeurig indeling en de gelijkvormigheid van de affiches kwamen nu zelfs de grote, gevestigde partijen een beetje obscuur over.
Bij nadere bestudering van het gloednieuwe bord zag ik dat de hele zaak er gewoon in zijn totaal opgeprint was! Het was een reuzefoto. Saai, maar efficiënt. Al die partijen hebben waarschijnlijk ooit per mail een pdf moeten aanleveren voor een bepaalde datum en dat was het dan. Exit de partijliefde, gestaalde kaders, vrijwilligers en voor mij de mogelijkheid om er ooit achter te komen hoe het nou zit, met die plakborden.