Brandweerman in Venetië

Brandweerlieden in Venetië, die hebben letterlijk een bruin leven. Wij kwamen ze elke dag en overal tegen. Bruin, breed en bezonnebrild. Altijd met z’n zessen in een kleine boot en altijd allemaal voorin. Varen, kletsen, kijken. Natuurlijk onderschat ik hun werkzaamheden niet, in een enorm drukke stad met heel veel oude gebouwen, maar er zijn slechtere locaties te bedenken als werkplek. Of er ook dames werken bij de Venetiaanse brandweer weet ik niet, die heb ik nooit gezien in ieder geval.

Hier bij de regata storica.

Chronisch

bron: sigmund.nl

Visjes in Venetië

Sinds de lockdown schijnt het water in Venetië mooi helder te zijn. Het vaarverkeer is sterk verminderd en er is geen vervuilend toerisme. Je kunt nu bijvoorbeeld vissen zien zwemmen in de kanalen en dat zou normaal niet mogelijk zijn, volgens de kranten.

In mijn herinnering wel. Ik heb de vakantiefoto’s van een paar jaar geleden er eens bijgezocht, en inderdaad…

Intussen

Intussen op stal...

 Jong musje uit nest gevallen in Apollo's box.

 Apollo wordt grijs.

Nog steeds veel schuim op het strand.

Please choose now

Jarenlang heeft de ING geprobeerd om alle klanten ‘aan de app’ te krijgen. Vele brieven werden verstuurd aan de terughoudende onwilligen. Soms werden er kado’s in het vooruitzicht gesteld (€2,50!!). Vaak werd de indruk gewekt dat je het allerlaatste ouwe fossiel in Nederland was zonder mobiele app. (Absoluut niet). Uiteindelijk werd de app (of scanner) door ING verplicht.

De dwingende, joviale, begrijpende of belerende brieven werden door de jaren heen steeds simpeler van toon. De laatste brief was tweetalig (Engels/NL) en ging vergezeld van een blad met uitleg in plaatjes, want waarschijnlijk was je een

- buitenlander,
- analfabeet,
- zwakbegaafde.

Of misschien wel alledrie. Klanten die gewoon geen zin hebben in hun mobiele app komen in het ING universum niet voor.

Leesvoer

Op dit moment heb ik maar één bibliotheekboek thuis. Een heel dik naslagwerk waarin maar liefst 1001 elpees besproken worden. Ik heb ze allemaal gedraaid inmiddels. Nou ja, bij wijze van spreken dan. Maar het hád gekund, want ik heb het boek al maanden in huis, sinds 19 februari om precies te zijn. Op 18 maart had ik het moeten inleveren, maar vanwege de C werd de bibliotheek op 16 maart gesloten. Van de een op de andere dag. Vette pech voor de mensen die nog snel wat boeken hadden willen inslaan. Gelukkig ben ik zelf totaal niet afhankelijk van de bibliotheek.

Vervolgens gebeurde er wekenlang niets. Er was af en toe een nieuwsbrief bij de email, waarin verwezen werd naar de ebooks. En dat ze ons, lezers, ‘enorm misten en niet konden wachten om de deuren weer te openen’. Daar had ik twijfels over. Flexibiliteit was ver te zoeken. Er was een afgewezen voorstel van een mevrouw met kleine kinderen die graag online vanuit de catalogus wilde reserveren. Dat hoefde niet ingewikkeld te zijn en er kon met timeslots gewerkt worden. Ze wees nog op de belangrijke maatschappelijke functie van de bibliotheek, maar die vond dit niet verantwoord voor haar medewerkers.

Toen werd er vanaf 1 mei een afhaalservice gestart. Mensen die papieren boeken wensen, kunnen op een aanvraagformulier voorkeuren (genres en schrijvers) opgeven. Vervolgens stelt een biebmedewerker binnen twee dagen een pakketje met drie boeken samen. Daarna wordt er een afhaalafspraak gemaakt. De boeken staan klaar bij de voordeur. Op ruime afstand laat je je pasje zien en hup, meenemen en wegwezen.

Wat me nog het meest verbaast bij deze actie, is dat er dus mensen zijn die het geen bal uitmaakt wat ze te lezen krijgen, als ze maar wat kunnen lezen. Zij laten de keuze aan een ander over. Ik kan me daar echt niks bij voorstellen. Het is zelfs mogelijk om een ‘verrassingspakket’ aan te vragen! Wie zou dat nou willen? Maar op 6 mei waren er al meer dan 300 gevulde tasjes afgehaald! De bibliotheek als voedselbank die leesvoer uitdeelt. Een gaarkeuken voor mensen met leeshonger.

Volgende week gaat de tent weer open, met beperkte dienstverlening. En lege kasten, denk ik. Want inleveren kon al die tijd niet, en wat er nu binnenkomt gaat eerst 72 uur in quarantaine.

George Stubbs: The Anatomy of the Horse

Het Mauritshuis in Den Haag is (net als alle andere musea in Nederland) al wekenlang gesloten voor publiek. Dat is wel heel zuur voor de mensen die graag nog de expositie van de Engelse schilder George Stubbs (1724-1806) zouden willen zien. Ik weet niet of dat voor 1 juni (sluitdatum) nog gaat lukken.

Op deze tentoonstelling kun je, behalve paardenportretten (o.a. Whistlejacket) en het skelet van superrenpaard Eclipse, een exemplaar van het boek The Anatomy of the Horse bekijken.

George Stubbs was een veelzijdige en leergierige autodidact, die zich ontwikkelde tot de beste paardenportrettist van de achttiende eeuw. Karakter en temperament van paarden werden door hem nauwgezet bestudeerd. Hij wilde dit vastleggen.

Maar de eigenzinnige schilder ging nog veel verder. Hij deed uitvoerig anatomisch onderzoek en ontleedde daarbij zelf paarden. Rond 1757 sloot hij zich 18 maanden af van de buitenwereld om paarden te ontleden en alle stadia van de ontleding vast te leggen. Zijn grote doorbraak volgde in 1759.

Stubbs leerde graveren en bracht de nauwgezette tekeningen in 1766 in prent. In dat jaar werd ook zijn boek The Anatomy of the Horse uitgegeven, met18 gedetailleerde gravures.

Tweepersoonstraditie

februari 2000

Op 6 mei denken wij (extra) aan een speciaal iemand.

Daar horen petit fours bij.

Bomenasiel

In Katwijk is twee weken geleden een bomenasiel geopend. Een burgerinitiatief. Het bomenasiel is een plek waar bomen die geruimd moeten worden, tijdelijk een nieuwe verblijfplaats kunnen krijgen. Je kunt er bomen aanbieden voor plaatsing en ook bomen ophalen om aan te planten. Een sympathiek plan.

De gemeente Katwijk is op dit moment flink aan het kappen, dus dat kleine veldje zal wel snel gevuld zijn. Dacht ik. Maar nee, de gemeente is niet van plan om bomen die op nominatie staan om gekapt te worden naar het bomenasiel te verplaatsen, want dat zou ‘te risicovol en stressvol’ zijn voor de bomen.

Zo’n goeie hebben wij nog niet gehad... (4x).

Die bomen worden dus gewoon gekapt. Alsof dat niet vervelend is voor zo’n boom. Misschien speelt gemakzucht hier ook een rol? Of de opbrengst van kaphout? Of de te dure verbouwing van het gemeentehuis? Natuurlijk kost het verplaatsen van een boom ontzettend veel geld, maar zeg dat dan gewoon.

Dat bomenasiel wilde ik wel eens met eigen ogen zien, dus gisteren ben ik naar een deel van Katwijk gefietst waar ik normaal nooit kom: de Duinvallei.

Het bomenasiel blijkt een (nog) leeg en groen terrein aan de rand van een nieuwbouwwijk. Ik zie een paar verdwaalde struiken, drie mini kerstboompjes en veel omgewaaide potten.

Er lopen idealistische types met kruiwagens en planten te slepen. Volgens mijn tuinkalender is het vandaag de Internationale dag van het naakt tuinieren, maar daar is hier niets van te merken. Het wisselvallige weer natuurlijk.

Naast het bomenasiel staan tiny houses. Met wielen, waarschijnlijk omdat deze idyllische situatie een tijdelijk karakter heeft. Ooit wordt dit veld namelijk alsnog volgeplempt met huizen, net als de rest van Katwijk.

Er is ook een bijenstal.

Jan van Haasteren: Baron van Tast

Jan van Haasteren (84) maakt al dertig jaar puzzels voor Jumbo. Elk jaar drie nieuwe platen op posterformaat, drie maanden werk per tekening.

Het zijn nu hoogtijdagen met piekverkopen voor de ouderwetse legpuzzel, en Van Haasteren staat ineens op het toppunt van zijn populariteit.

Je zou bijna vergeten dat hij ook nog strips heeft getekend. Ik las ooit zijn verhalen in de Pep en de Vrije Balloen. Een van zijn figuren is Baron van Tast. In deze absurde strips zie je al veel elementen en grappen die later in de puzzels terugkeren.

Deze leuke tekening van Baron van Tast is gemaakt in 1982 tijdens de Stripdagen in Breda.