Gisteren las ik in de krant dat Simon Vestdijk in 1965 op de kandidatenlijst stond voor de Nobelprijs voor de Literatuur. Er was dat jaar wel flink wat serieuze concurrentie, onder anderen Borges, Nabokov, Moravia, Pound en Böll. Maar merkwaardig genoeg ging de prijs uiteindelijk naar de Rus Michael Sjolochov (daarna nooit meer iets van vernomen). In mijn kast staat een dik boek van deze schrijver, gekocht voor weinig op een rommelmarkt. Ik zal het waarschijnlijk nooit lezen, taaie Sovjetkost, maar mooi uitgegeven.
Mijn aandacht werd eigenlijk getrokken door de foto bij dit krantenartikel, het standbeeld van Simon Vestdijk in Doorn. Een kolossaal geval, maar ik miste iets. De auteur zit voorovergebogen, werkend aan zijn schrijftafel, maar geen stofzuiger te bekennen! Terwijl iedereen weet dat Vestdijk, die snel was afgeleid, onder het schrijven de stofzuiger aanzette om andere geluiden te elimineren. Dit apparaat, een R2D2-achtig geval, is in het Letterkundig Museum te bezichtigen.
