Vandaag komt er een 'nieuw' Pink Floyd album uit, en hoewel ik begrepen heb dat het hier om restmateriaal gaat, ben ik toch wel erg nieuwsgierig. Oude liefde roest niet. De laatste jaren heb ik niet meer zo veel muziek van deze band gedraaid, maar dat is wel eens anders geweest.
In 1988 zag en hoorde ik Pink Floyd voor het eerst live spelen, dat was in Rotterdam. Een ongelooflijk spektakel vond ik het, wat een show! Voor mijn gevoel werd hier echt alles uit de kast getrokken aan belichting en effecten. Helaas had ik niet zo'n geweldige plek, ik keek schuin op het podium en had daardoor slecht zicht op het enorme videoscherm.
Gelukkig kon ik een jaar later de schade ruimschoots inhalen bij het concert in Werchter (België). Een prachtige plek hadden we veroverd, in het midden voor het podium, bijna vooraan. En weer ademloos kijken en luisteren. Door het geluidsgeweld heb ik nog wel anderhalve dag een rare piep- en fluittoon in mijn oren gehad. En ik was bang dat ik een gehoorbeschadiging had opgelopen. O jee, nooit meer Mozart!, dacht ik nog. Want ja, van dat soort muziek hield en houd ik ook. Maar gelukkig is het vanzelf bijgetrokken. Typisch geval van meer geluk dan wijsheid waarschijnlijk.
