Het beste voor Kees

Deze week zag ik via Uitzending Gemist de documentaire Het beste voor Kees, die kennelijk veel indruk bij me heeft achtergelaten, want in allerlei situaties moet ik aan de opmerkelijke hoofdpersoon, Kees dus, terugdenken.

Voor wie het niet gezien heeft: Kees is een autistische man van 49 jaar die in een tuinhuis, zijn chalet, bij zijn bejaarde ouders woont. Zij hebben lang geleden besloten om Kees alle nodige verzorging en aandacht te geven, 24 uur per dag. Dit gaat heel ver, want Kees is behoorlijk veeleisend en heeft een enorme reeks eigenaardigheden. Maar voor de welgestelde ouders is niets te dol en Kees zal waarschijnlijk niet vaak het woord 'nee' te horen gekregen hebben. Kees is welbespraakt, kan ontzettend goed tekenen en spreekt en schrijft Japans. Modeltreinen zijn zijn grote passie.

De ouders maken zich nu grote zorgen over hoe het met hun zoon verder moet als zij niet meer in staat zijn om voor hem te zorgen en dat is eigenlijk het onderwerp van de documentaire, die nogal gemengde gevoelens bij me oproept. De Koot & Bie-achtige situaties zijn vaak hilarisch, soms aandoenlijk en ook wel irritant. Kees komt over als een door en door verwend prinsje en zijn ouders lijken zo nu en dan niet bepaald realistisch. Zij hebben hem wel erg beschermd opgevoed. De moeder kan hem niet loslaten en zinspeelt, tussen de regels door, zelfs op euthanasie als zij er niet meer zouden zijn. Het ondraaglijke lijden voor Kees zou dan zijn dat hij niet meer zijn leven kan leiden zoals hij dat tot dan toe gewend is, en dat hij bijvoorbeeld in een rijtjeshuis ("afschuwelijk") zou moeten wonen. De vader staat sinds Kees' geboorte zo'n beetje tweederang langs de zijlijn en hoe de jeugd van de twee broers was laat zich raden. Ik vraag me echt af hoe het Kees zou zijn vergaan als hij in bijvoorbeeld een volksbuurt was geboren.

Maar misschien oordeel ik te hard. Tenslotte weet ik bar weinig van autisme. De handicap is niet lichamelijk zichtbaar en daardoor heb je als buitenstaander misschien te snel je mening klaar.

De documentaire kun je hier terugkijken.