Mijn eerste (serieuze) progconcert.
Marillion
was een van de bands die progmuziek weer op de kaart zetten, in de (voor dit
genre) moeilijke jaren tachtig. Kayleigh
was een grote hit, net als het album Misplaced
Childhood. Na de
pauze werd het helemaal gespeeld. Geweldig was dat. Er waren fans met
beschilderde gezichten en ik was erg blij met mijn staanplaats. Goed zicht,
goed geluid.
Marillion had heel groot kunnen worden, denk ik, maar in 1988 gingen zanger Fish en de rest van de band elk hun eigen weg. Ontzettend jammer, ik heb van beide ‘partijen’ nooit meer iets beluisterd. De 4 gezamenlijke albums draai ik nog wel eens. Blijft goed.